Δεν ήθελα πολλά, έναν άνθρωπο κοντά μου για πάντα…αυτό δεν ζητάμε όλοι;
Πριν χρόνια, όντας φαντάρος, πήγα να κουρευτώ κι ο κουρέας (και τοπικός προξενητής) ξεκίνησε να με ρωτά διάφορα, προφανώς ψάχνοντας φρέσκο “υλικό” για τα προξενιά του… όταν όμως ανέφερα πως οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, μόνο που δεν έφτυσε τον κόρφο του και δεν έβγαλε τίποτα σκόρδα…
Με ενημέρωσε χωρίς ενδοιασμό πως παιδί χωρισμένων γονιών, θα χωρίσει, μετά βεβαιότητος κι αυτό… άρα λοιπόν ποιος ο λόγος να τον/την προξενέψεις; Έπρεπε να προστατέψει την υπόληψη του ως προξενητής…Κι εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι αν όντως το γονίδιο του χωρισμού είναι υπαρκτό…
28 χρόνια αργότερα, θα έλεγα πως δεν είναι θέμα γονιδίων, αλλά του αν τελικά η όποια μορφή οικογένειας κι αν βίωσε ο καθένας, κατάφερε να του περάσει κάποιες βασικές αξίες,αν ανέπτυξε αρκετή αυτοπεποίθηση, κι αν του δόθηκαν τα εφόδια που θα επιτρέψουν σε κάποιον να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας σχέσης… και άλλα πολλά…άλλωστε και οι σχέσεις μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας συνεχίζουν να είναι και αυτές “σχολείο”…κι αν όλα πάνε καλά μαθαίνουμε κάτι από την καθεμία… Είχα λίγες εμπειρίες σχεσιακές στη ζωή μου, ένας λόγος για αυτό και η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση…
Ο πρώτος μεγάλος έρωτας, εξελίχτηκε σε γάμο…
Ένας γάμος ο οποίος μας έδωσε δυο παιδιά, δυο κορίτσια με διαφορά ηλικίας 7 ετών. Έγινα πατέρας στα 25 μου για πρώτη φορά, κάνοντας αληθινό ένα “όνειρο” που είχα από τα 12 μου… Ναι από τα 12…όταν κρατούσα το μωρό μιας φίλης της μάνας μου και συγκινημένος σκεφτόμουν “μια μέρα θα γίνω κι εγώ πατέρας, θα κρατώ το δικό μου μωρό…”
Μακάρι να μπορούσα να πω πως υπήρξα ή πως είμαι ο τέλειος πατέρας και σύντροφος… όχι, δεν είμαι… έκανα λάθη πολλά. Τίποτα το extreme… μακριά απο ποτό, τζόγο, ναρκωτικά και απιστίες… αλλά υπήρξα καταναλωτικό όν, κάποιες φορές υπερβολικά κοινωνικός, μέσα σε όλα… Με τη γυναίκα μου μεγαλώναμε και εξελισσόμασταν σε δυο πολυ διαφορετικούς ανθρώπους…
Δυο ανθρώπους που μετά απο 19 χρόνια μαζί δεν είχαν πια καμιά σχέση… καμια χαρά δεν έβγαινε από τη σχεση μας. Δεν είχαμε ίδια γούστα, δεν συμφωνούσαμε στην ανατροφή των παιδιών… τίποτα…
Μια μέρα, κι αφού βασανίσαμε ο ένας τον άλλον αρκετά, η Μ. έφυγε…και μου άφησε και τα παιδιά… Μεταξύ άλλων σιχαινόταν την ιδέα της οικογένειας..δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει.. τράβαγε κι αυτή τα ζόρια της…υπήρχε και άλλη σχέση… άντε γειά…
Βρέθηκα πολύ πληγωμένος, χαμένος στο διάστημα για λίγο, βιώνοντας απογοήτευση αλλά και απόγνωση… όπως και ένα βαθύ αίσθημα αποτυχίας… εν τω μεταξύ κατάλαβα και κάποια από τα λάθη μου, παραδέχτηκα πως κι εγώ δεν “ήμουν εκεί” … πολύ λίγο, πολύ αργά… ως συνήθως σε αυτές τις καταστάσεις όταν συνειδητοποιείς τα λάθη, είναι ήδη πολύ αργά…
Η έλλειψη επικονωνίας είναι ένα τεράστιο θέμα… αμα δε μιλάς, αμα ο σύντροφος σου δεν είναι ακριβώς αυτό, να νιώθεις πως μπορείς να του μιλήσεις για τα πάντα…να νιώθεις πως έστω κι αν δεν βρεις τη “συμφωνία” να καταλαβαινόσαστε, βρε παιδί μου.. κι ας μην συμφωνείτε σε όλα..
Τον καιρό του χωρισμού αλλα και πιο πριν, διάβαζα.. περί χωρισμών, πέρί σχέσεων, περί του ανθρώπου… Να πεις πως δεν ενημερώθηκα; Δεν ήξερα τι λάθη συμβαίνουν;
Γνώρισα μια κοπέλα στο ιντερνετ. Ήταν νέα, όμορφη, ενθουσιώδης… ενθουσιάστηκα κι εγώ. Είπα μέσα μου, να η ευκαιρία να τα κάνω σωστά… να πετύχει η συνταγή. Δεν ήθελα πολλά, έναν άνθρωπο κοντά μου για πάντα..αυτό δεν ζητάμε όλοι; (Το “δεν ήθελα πολλά” το λέω κάπως “ειρωνικά”) Να λοιπόν νέα σχέση, να κι η εγκυμοσύνη να κι ο γάμος…Παντρεύτηκα μια βδομάδα αφού βγήκε το διαζύγιο… απέκτησα και τρίτο παιδί... Στην αρχή ήμασταν καλά… βέβαια μετά από μια γέννα ήξερα ότι θα είχαμε λίγο ζόρι ώσπου να βρούμε τον “βηματισμό” μας.. αλλά ο βηματισμός χάθηκε και δεν βρέθηκε ποτέ ξανά… Θεωρώ ότι βιάστηκα..βιαστήκαμε κι οι δυο. Παρ’όλο που επιφανειακά ταιριάζαμε, στα ζόρια…δεν.
Κάτι κι η κρίση, κάτι κι οι δικές μας προσωπικές κρίσεις, φτάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε πια γιατί είμαστε μαζί… μόνο το παιδί μας κράταγε. Ώσπου αυτή τη φορά, αποχώρησα εγώ…
Η έλλειψη επικοινωνίας έκανε και πάλι τη δουλειά της.. ξέρετε, εκείνη η φάση όπου ο καθένας άλλα λέει κι ο άλλος άλλα καταλαβαίνει…τζίφος.
Τα παιδιά.
Όταν χώρισα την πρώτη φορα οι κόρες μου ήταν 12 και 6. Η πρώην δεν θεώρησε σωστό να πουμε κάτι στα παιδια απο κοινού, απλά αποχώρησε. “Θα ειναι μια χαρά, θα δεις, ειναι μεγάλα δεν χρειαζεται να τους πουμε κατι…” αυτά ηταν τα λόγια της.
Η μεγάλη κουβάλησε και κουβαλάει τα σχετικά τραύματα. Η μικρή κάπως καλύτερα, εξωτερίκευε τα αισθήματα της, κουβεντιάζαμε…Προσπάθησα να είμαι εκεί και να είμαι δυνατός. Δεν το κατάφερα πάντα. Όλοι ξέρουν ότι συνήθως ο γονιός που τρώει το πακέτο της καθημερινότητας τρώει και την πίκρα του να θεωρείται ο “κακός” ενώ ο άλλος συχνά “ηρωποιείται”. Στη δική μου περίπτωση, το κάθε μέρα το είχα εγώ, ώσπου μετά από κανα χρόνο αλλάξαμε και πήγαμε σε μια βδομάδα εγώ και μια η μαμά τους. Παρόλα αυτά υπήρχε και μια αλλη διαφορά. Η πρώην μου επέλεξε να είναι φίλη με τα κορίτσια, ενώ εγώ ήθελα να είμαι γονιός…
Με τις όποιες δυσκολίες…
Στο δεύτερο χωρισμό μου, κάπως καλύτερα, αρχικά η πρώην (νο2) ήθελε να μη βλέπω τον μικρό και τόσο αλλά με λίγη υπομονή και συνεννόηση καταφέραμε να μας μοιράζεται εξίσου… κι έτσι να με βλέπει και να τον βλέπω αρκετά.
Έχω ένα χρόνο που κάνω ψυχοθεραπεία και μαθαίνω πολλά.Το ψάχνω…
Είμαι σε άλλη σχέση. Με μια γυναίκα την οποία υπεραγαπώ,, εκτιμώ και σέβομαι. Και το ίδιο νιώθω κι απο αυτήν.
Κι ελπίζω και παλεύω για να πάνε όλα καλά…
Ηρακλής
Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.
Σχόλια