Χθες καμάρωσα γαμπρό τον γιο μου δίπλα στον σύντροφό του. Και είμαι περήφανη για εκείνον! | Η ιστορία της Γωγώς

Γεια σας. Με λένε Γωγώ και έχω ένα γιο 28 ετών. Βασικά από χθες έχω δυο γιους. Τον βιολογικό και τον άντρα του παιδιού μου.

Το λέω χωρίς να ντρέπομαι. Το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο και δεν με νοιάζει πως. Αρκεί να μην κάνει κακό στους άλλους ή  στον εαυτό του και ας είναι με όποιον θέλει.

Τον μεγάλωσα μόνη μου από 5 ετών που σκοτώθηκε ο πατέρας του σε τροχαίο. Ήμουν έγκυος στον 4ο μήνα και από την ταραχή μου απέβαλλα, ούτε αδερφάκι δεν του χάρισα.

Έμεινα μόνη μου, χωρίς δουλειά με ένα μωρό στα χέρια και με ένα πεθαμένο έξω απ’ την κοιλιά., Ξεκίνησα δειλά δειλά να ράβω έμαθα τη δουλειά και γρήγορα ανέλαβα σαν μοδίστρα όλη τη γειτονιά. Έτσι κατάφερα να μεγαλώσω τον γιο μου.

Όταν ήταν 16 ήρθε και μου μίλησε. Είχα παρατηρήσει ότι γενικά ήταν ντροπαλός και κλειστός και κυκλοφορούσε συνέχεια με έναν μόνο φίλο του, δεν είχε φλερτ με κοπέλες. Θεώρησα ότι απλά ντρεπόταν. Μέχρι που μου τα είπε όλα. Πως είχε καταλάβει ότι ήταν ομοφυλόφιλος, πως πάλεψε πολύ να μην είναι, πως δοκίμασε με κορίτσια αλλά αηδίαζε και δεν του έβγαινε, πως ένιωθε έλξη για τους άντρες χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει και πως αν αυτό με ντρόπιαζε, μπορούσα να τον διώξω και να μην μου κρατήσει κακία. Να διώξω ποιον; Το αίμα μου; Τη καρδιά της καρδιάς μου;

Εγώ άνοιξα ακόμα περισσότερο την αγκαλιά μου και τον έβαλα μέσα. Μου έλεγε “συγγνώμη μαμά που μου αρέσουν οι άντρες” κι έκλαιγε κι έκλαιγα κι εγώ μαζί του όχι επειδή ήταν γκέι αλλά για την σάπια κοινωνία που θα έκανε τα πάντα να τον μειώσει, να τον χλευάσει, να τον απομακρύνει και να τον τελειώσει. “Να προσέχεις θελω μόνο και τους άλλους γράφτους” του είπα.

Έφαγα πολύ κράξιμο από συγγενείς και “φίλους”. Μέχρι που μου είπαν να τον πάω σε γιατρό (!) να θεραπευτεί. Γιατρό θέλετε εσείς και γρήγορα, τους ειπα και τους απομάκρυνα από τη ζωή μας. Όταν αγαπάς κάποιον αγαπάς τα πάντα του και τον αποδέχεσαι ακριβώς όπως είναι.

Το παιδί μου τελείωσε το σχολείο, σπούδασε και όταν τελείωσε και επέστρεψε στην Αθήνα από τη σχολή του, έπιασε δυο δουλειές. Πρωί βράδυ. Γρήγορα έφυγε από το σπίτι και έπιασε δικό του για να μην με επιβαρύνει παρολο που δεν είχα πρόβλημα να μείνει όσο ήθελε. Πέρσι ήρθε και μου μίλησε. Με το ίδιο ύφος που μου ειχε αποκαλύψει τότε στα 16 του, ότι ήταν ομοφυλόφιλος.

“Μαμά θέλω να παντρευτώ”. Παραξενεύτηκα νομίζοντας ότι εννοούσε με γυναίκα.

Μου μίλησε για τον σύντροφό του, είχαν σχέση 2 χρόνια. Έτσι τον γνώρισα, τον δεύτερο γιο μου και ξεκινήσαμε τις ετοιμασίες.

Έστειλα προσκλητήρια σε όλους τους θείους του, πήγα και αγόρασα ύφασμα να ραφτώ και ύφασμα να ράψω τα γαμπριάτικα κοστούμια, παρήγγειλα τις μπομπονιέρες και τον στολισμό στο μαγαζί που θα τρώγαμε, έκανα όλο το τελετουργικό που θα έκανα αν δίπλα στο παιδί μου στεκόταν νύφη. Απο συγγενείς δεν ήρθε κανείς μα κανείς αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει. Εγώ χθες ενώπιον συμβολαιογράφου και λίγων καλών φίλων, καμάρωσα τον γιο μου γαμπρό δίπλα στον άντρα του, ευτυχισμένο και ερωτευμένο. Τί άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή;

Άλλοι γονείς χάνουν τα παιδιά τους από καρκίνο ή σε τροχαία. Άλλοι δεν μπορούν να κάνουν καν παιδιά.

Θα παραπονεθώ εγώ επειδή ο γιος μου αντί να πάρει γυναίκα πήρε άντρα; Και;

Σημασία έχει να είναι καλά. Και αν νομιμοποιηθει ο γάμος μεταξπύ ομοφυλόφιλων μακάρι να καμαρώσω τα παιδιά μου και στην εκκλησία.

Αυτο θα πει γονιός.

Γωγώ