Απέβαλα εν ώρα εργασίας και προσποιήθηκα ότι δεν συνέβη τίποτα

Υπάρχουν μέρες, που πάω στη δουλειά και πραγματικά θέλω να πάρω τα μπρος πίσω και να σηκωθώ να φύγω, να πάω σπίτι μου να κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω. Άλλοτε πάλι βαριέμαι τόσο πολύ, που προτιμώ να πάω οπουδήποτε αλλού, ακόμα και σε μία τρύπα χωρίς φως, νερό, τηλέφωνο και να μείνω εκεί, μόνη μου, αλλά ήρεμη.

Στη συνέχεια, υπάρχουν φορές, που μπορώ δικαιολογημένα να φύγω νωρίτερα, αλλά δεν το κάνω, γιατί η δουλειά τρέχει. Μένω, γιατί η δουλειά συσσωρεύεται και δεν μπορώ να την αφήσω για άλλη μέρα, γιατί θα μαζευτεί και θα με «πνίξει». Έτσι, οπλίζομαι με θάρρος, παίρνω κι ένα καφεδάκι και κάθομαι μέχρι αργά.

Είτε ξάπλωνα λίγο, είτε έπαιρνα μερικά φάρμακα, καλά δεν θα γινόμουνα εκείνη τη στιγμή. Όταν περπάτησα το διάδρομο μπροστά ​​από τη ρεσεψιονίστ και ένιωσα όλες μου τις ελπίδες και τα όνειρά μου για ένα μωρό να χάνονται, ήθελα μόνο να εξαφανιστώ.

Πήγα στην τουαλέτα και βρήκα τα απομεινάρια της εγκυμοσύνης μου στο εσώρουχο μου. Αισθάνθηκα ότι ήταν λάθος να το πετάξω στην τουαλέτα και να πατήσω το καζανάκι, αλλά και πάλι τί έλεγε το πρωτόκολλο σε τέτοιες περιπτώσεις; Να τραβήξω φωτογραφία; Ναι, μια φωτογραφία. Έτσι ο γιατρός μου θα μου επιβεβαίωνε αν όντως επρόκειτο για αποβολή.

Αλλά τί κάθομαι και λέω; Ήξερα τί ήταν και έπρεπε να το αφήσω να φύγει, σωματικά και συναισθηματικά. Πλύθηκα, τύλιξα εκείνον το μικροσκοπικό θρόμβο σε λίγο χαρτί τουαλέτας και γύρισα πίσω στη δουλειά. E-mail, τηλέφωνα, αρχειοθέτηση – θαυμάσια.

Τις επόμενες ώρες ένιωθα τα δάκρυα να θέλουν να βγουν με δύναμη και ορμή από μέσα μου, τόσο που τα μάτια μου πονούσαν. Συγκρατήθηκα. Ήξερα ότι το κλάμα θα γινόταν η αιτία να αρχίσουν οι αδιάκριτες ερωτήσεις και η λύπηση. Οι συνάδελφοί μου, όλοι τους άνδρες, θα με περικύκλωναν και θα προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν. Συνεπώς, κράτησα το πρόσωπό μου συγκεντρωμένο στην οθόνη του υπολογιστή μου, χαμογελούσα σε όποιον μου μιλούσε και αγνοούσα επιτυχώς το κενό που ένιωθα, περήφανη για τον εαυτό μου.

Προσπάθησα να είμαι ευγνώμων. Τουλάχιστον φορούσα σερβιέτα και δεν φαινόταν η αιμορραγία μου και είχα πάρει και ένα παυσίπονο να με ανακουφίσει προσωρινά. Ευτυχώς, που η εγκυμοσύνη ήταν στην αρχή της ακόμη. Ευτυχώς, που δεν ξέραμε το φύλο. Ευτυχώς, που δεν είχαμε διαλέξει όνομα. Ευτυχώς, που δεν είχαμε βρει ακόμα παιδικό σταθμό. Ήμουν μόλις 8 εβδομάδων.

Προσπαθούσα όλη τη μέρα να πιστέψω όσα έλεγα, αλλά δυσκολευόμουν. Δεν υπήρχε κανένας κοντά μου να του μιλήσω. Αλλά και πάλι δεν υπήρχε κάτι, που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Οι γιατροί μου το είχαν πει.

Η εγκυμοσύνη δεν πήγαινε καλά, αλλά είχα καταφέρει να τους ξεγελάσω όλους. Έκλαιγα, αλλά τους έλεγα ότι ήμουν κρυωμένη γι’ αυτό ρουθούνιζα, φύσαγα συνεχώς τη μύτη μου και τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι. Μου είπαν ότι υπήρχαν επιπλοκές, αλλά δεν επρόκειτο να υπομείνω μια ιατρικώς υποβοηθούμενη έκτρωση μόνο και μόνο για να τελειώνω. Ήθελα να το παλέψω. Ήθελα να τους βγάλω όλους λάθος. Ήθελα να είμαι το «θαύμα». Η αναμονή ήταν το πιο δύσκολο, αλλά αυτό, που συνέβη δεν ήμουν έτοιμη να το αντιμετωπίσω.

Με ένα μικρό παιδί στο σπίτι, προσπαθώ συνεχώς να είμαι σούπερ μαμά. Η μαμά νυστάζει, αλλά θα σε πάει όπου θες. Η μαμά δεν έχει φάει, αλλά θα ταΐσει εσένα πρώτο. Η μαμά δεν έχει χρόνο για τον εαυτό της, αλλά όταν της χαμογελάς, λιώνει. Την ίδια ακριβώς στάση κράτησα και στην αποβολή μου. Οι συνάδελφοί μου με χρειάζονταν, γι’ αυτό δεν άφησα τη δουλειά. Μπορούσα να το χειριστώ. Οι γυναίκες υποτίθεται ότι είναι ισχυρές και αήττητες. Δεν λένε δικαιολογίες, πατάνε γερά στα πόδια τους και καταφέρνουν τα πάντα.

Αλλά πόσο υγιής είναι αυτή η νοοτροπία;

Ακριβώς επειδή οι γυναίκες υποφέρουν τον πόνο, τη θλίψη, τον τοκετό, την πίεση της εργασίας και τις απαιτήσεις του σπιτιού, δεν σημαίνει ότι το αξίζουν κιόλας ή ότι πρέπει να συνεχίσουν να υποφέρουν ανεξάρτητα από τις συναισθηματικές ή τις σωματικές τους πληγές.

Το γεγονός ότι αισθάνθηκα υποχρεωμένη να μείνω στη δουλειά και να συνεχίσω να εργάζομαι μετά την αποβολή μου, με έκανε να νιώσω άρρωστη. Το βιολογικό υλικό ενός εμβρύου, που δεν γεννήθηκε ποτέ «ξεβράστηκε» μέσα σε λίγα λεπτά, ενώ εργαζόμουν χωρίς κανείς να το γνωρίζει. Ένιωσα σαν έφηβη, που γέννησε στις τουαλέτες του σχολείου και μετά πέταξε το μωρό και γύρισε στο μάθημα χωρίς να συμβαίνει τίποτα.

Γιατί λοιπόν να είναι διαφορετικό στη δική μου περίπτωση; Δεν ήταν ακόμη μωρό, ήταν έμβρυο, αλλά θα μπορούσε να είναι μωρό και δεν του έδωσα καν τον σεβασμό, που του άξιζε. Ούτε ένα δάκρυ, για να μη φανώ αδύναμη. Ένιωσα μεγάλη αμηχανία και δεν το είπα σε κανέναν, για να μη μου πουν «Πήγαινε ξεκουράσου για το υπόλοιπο της ημέρας». Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, που δεν θα ένιωθαν καμία ντροπή να αποχωρήσουν νωρίς απ’ τη δουλειά τους, αν νιώσουν ένα μικρό τσούξιμο στο λαιμάκι τους ή έχουν λίγο ξερόβηχα.

Εκείνη τη νύχτα καθώς κουνούσα το παιδάκι μου για να κοιμηθεί, έτσι όπως τον κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου και του τραγουδούσα το τραγουδάκι μας, άφησα τα δάκρυά μου ελεύθερα. Δάκρυα πόνου από τις κράμπες που είχα βιώσει όλη την εβδομάδα πριν από την αποβολή και δάκρυα ευγνωμοσύνης, που το παιδί μου ήταν εδώ στην αγκαλιά μου ζωντανό. 

Την ημέρα, που απέβαλα στη δουλειά, συνειδητοποίησα τί σημαίνει να είσαι γυναίκα. Δεν έχει να κάνει με την τεκνοποίηση, το μαγείρεμα ή να είσαι καλή σύζυγος. Έχει να κάνει με τί περιμένουν από σένα οι άλλοι, ακόμη κι όταν σε χτυπήσει ο ισχυρότερος ανεμοστρόβιλος. Πρέπει να παραμείνεις σιωπηλή, παρόλο που αισθάνεσαι σαν να πεθαίνεις μέσα σου, γιατί αυτό χρειάζεται το παιδί σου.

Πηγή: scarymommy.com