Απαιτώ να δω το παιδί μου!

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω για πατεράδες που δεν δίνουν διατροφή, που δεν επικοινωνούν που δεν υπάρχουν. Και θέλω σήμερα εγώ ο μπαμπάς της Στέλλας, της κόρης μου που είναι 3 χρονών που στην αρχή έβλεπα με πολύ κόπο και τώρα πια καθόλου, να δώσω και τη δική μου εκδοχή. Γιατί για κάθε μπαμπά που δεν δίνει διατροφή υπάρχει και μια μαμά που εκδικείται και δεν επιτρέπει στον πατέρα ή του βγάζει τη πίστη να ασκήσει το δικαίωμά του δηλαδή να βλέπει και να μεγαλώνει το παιδί του.

Με τη γυναίκα μου χωρίσαμε ένα μήνα αφού γέννησε τη Στέλλα μας. Συμφωνήσαμε να φύγω από το σπίτι το οποίο ήταν δικό μου και της παραχώρησα επειδή το παιδί ήταν πολύ μικρό και η γυναίκα μου δεν είχε που να πάει. Πήγα λοιπόν και έμεινα με τους γονείς μου για το καλό του παιδιού μου. Και έδινα 350 ευρώ διατροφή και ό,τι επιπλέον χρειαζόταν για το καλό του παιδιού μου. Και ως εδώ καλά.

Το κορίτσι μας έγινε 5 μηνών και το καμαρώναμε. Με τη γυναίκα μου δεν τα πηγαίναμε πολύ καλά αλλά όχι σε επίπεδο να μην μπορούμε να συννενοηθούμε. Λίγο πρίν η κόρη μας γίνει ενός, έκανα καινούρια σχέση με μία κοπέλα που τα είχα παλιά και που μπήκε ξανά στη ζωή μου. ΟΧΙ δεν την είχα από πρίν. ΟΧΙ δεν τα είχα μαζί της και παράλληλα με τη γυναίκα μου. ΟΧΙ δεν είχα καμία επαφή όσο ήμουν αρραβωνιασμένος παντρεμένος δεσμευμένος για την ακρίβεια δεν είχα καν το τηλέφωνο αυτής της κοπέλας. Και εδώ αρχίσαν όλα.

Μια μέρα πήγα να πάρω το παιδί να πάμε βόλτα, με τη κοπέλα μου να περιμένει μέσα στο αυτοκίνητο. Όταν το επέστρεψα η γυναίκα μου με ρώτησε ποια ήταν η κοπέλα στο αμάξι και όταν της είπα έγινε έξαλλη. Άρχισε να ωρύεται ότι την κορόιδεψα, ότι τα είχα παράλληλα μαζί της, ότι με ποιο δικαίωμα γνωρίζω στο παιδί μια ξένη και της επιτρέπω να περνάει χρόνο μαζί του. Δεν ήθελα να δώσω συνέχεια γιατί ήταν το παιδί μπροστά. Της είπα μόνο «Όταν ηρεμήσεις τα λέμε» και έκλεισα τη πόρτα. Έκανα 6 μήνες να δω το παιδί από τότε. Η κυρία έφυγε και πήγε στο χωριό της και καλά, επειδή ήθελε να πάρει τον αέρα της. «Καλοκαίρι έχουμε να μην κάνει το παιδί διακοπές;» μου είπε ειρωνικά στο τηλέφωνο.

Γύρισε από τις διακοπές και δεν μου το είπε. Το κατάλαβα όταν μια μέρα τη πήρα τηλέφωνο να ρωτήσω τι κάνει το παιδί και την ώρα που περνούσα έξω από το σπίτι μου, είδα το αμάξι της και εκείνη στο τηλέφωνο μου έλεγε ότι ήταν στο χωριό και ετοιμαζόντουσαν να πάνε στη θάλασσα. Χτύπησα επί τόπου το κουδούνι και έγινε χαμός. Δεν τη χτύπησα, μόνο έβριζα και φώναζα. Και δικαίωμά μου που έβριζα και φώναζα γιατί μου στερούσε παράνομα το παιδί μου για τα καπρίτσια της και τον εγωισμό της και ενώ εγώ ήμουν απόλυτα σωστός στις υποχρεώσεις μου απέναντί τους. Μετά το περιστατικό, μου έστειλε μια ωραιότατη αγωγή μέσω του δικηγόρου της όπου ανέφερε το γεγονός με άπειρες σάλτσες και ψέμματα και καταλήγοντας πως, δεδομένης αυτής της τόσο επικίνδυνης συμπεριφοράς (γελάμε) δεν θα έπρεπε να βλέπω το παιδί παρά μόνο παρουσία της. Φυσικά μέχρι να γίνει το δικαστήριο δεν μου επιτρεπόταν να πάρω το παιδί μια βόλτα ή να πάμε σπίτι μου να παίξουμε. Και έτσι πέρασαν άλλοι 6 μήνες.

Έγινε το δικαστήριο το οποίο φυσικά και τη πίστεψε. Από τότε λοιπόν έβλεπα το παιδί μόνο παρουσία της, δηλαδή καθόλου. Διότι με το που ερχόμουν, θυμόταν ότι το παιδί έπρεπε να φάει ή να κοιμηθεί ή να παίξει ή να πάει στο Χ παιδικό πάρτυ. Κι έτσι ήμουν απλά ο επισκέπτης του 20λεπτου. Και δεν μιλούσα για να μην μου ξανακάνει αγωγή στην αγωγή και μου απαγορευθεί να το βλέπω τελείως.  Το δικαίωμά μου να είμαι πατέρας ήταν στη διακριτική της ευχέρεια και σχεδόν έπρεπε να κάνω τούμπες  και να ζητιανεύω τα αυτονόητα. Με την πολιτεία στο πλευρό της.

Πέρασαν έτσι 10 μήνες και η κυρία ερωτεύτηκε. Και όχι όποιον να΄ναι αλλά κάποιον από το χωριό της. Και έμεινε εκεί μόνιμα με το παιδί μας, 10 ώρες μακριά από την Αθήνα και δεν ρώτησε και κανέναν ούτε το δήλωσε επίσημα για να ρυθμιστεί η επικοινωνία με το παιδί ή να μπορώ να επιστρέψω σπίτι μου αφού δεν μένει πια εκεί. Και πήγα στη δικηγόρο μου και έκανα αγωγή για ρύθμιση της επικοινωνίας αλλά επειδή το παιδί είναι μικρό, το πόρισμα που βγήκε να σας το πω και εντελώς απλοϊκά ήταν «Έλα δες το». Να πάω που; Στο Ακριτικό νησί; Άντε και πήγα. Είναι επικοινωνία αυτή με τον πατέρα μια φορά το εξάμηνο; Γιατί κι εγώ πόσο θα πάω; Δεν έχω 500 ευρώ να δίνω κάθε μήνα σε εισιτήρια και διαμονές συν τη διατροφή που έτσι κι αλλιώς δίνω για το παιδί. 700 ευρώ βγάζω από τη δουλειά μου, που να τα βρω τα υπόλοιπα και πόση άδεια να πάρω στη τελική;

Με λίγα λόγια η μητέρα του παιδιού μας, θεώρησε σωστό να με εκδικηθεί που έκανα καινούρια σχέση στερώντας μου το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας μου με το παιδί και όταν έκανε εκείνη καινούρια σχέση με έκοψε τελείως. Και απ’ ότι μαθαίνω δεν είναι η μόνη. Είναι το «μητρικό φίλτρο» αυτό της κάθε κατακαημένης, που επειδή γέννησε, θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Και δυστυχώς έχει δίκιο, γιατί πράγματι μπορεί.

Γιατί άμα είσαι μάνα σε πιστεύουν. Ό,τι και να είσαι, ό,τι κίνητρα και αν έχεις, ότι και να κάνεις και να πείς είσαι μάνα. Άρα Αγία. Άρα πάρ’τα όλα. Και τη διατροφή, και το παιδί, και την υπεράσπιση του δικαστηρίου. Και βγες σε όλους και πες «Ο πατέρας της μικρής δεν έχει επαφές» για να φαίνεσαι ακόμη πιο θύμα από τα θύματα. Δεν έχει σημασία που δεν έγινες μάνα μόνη σου αλλά κάποιος βοήθησε σε αυτό. Σημασία έχει ότι είσαι μάνα. Άνθρωπος όμως δεν θα γίνεις ποτέ. Όπως δεν έγινα κι εγώ πατέρας αλλά πιστωτικό ίδρυμα. Που υπάρχω μόνο για να καταθέτω λεφτά σε λογαριασμό τραπέζης κάθε πρώτη του μηνός. Που απαιτώ να δω το παιδί μου και δεν υπάρχει τρόπος. Και ζω μόνος στο σπίτι μας, με μερικά ξεχασμένα παιχνίδια στο δωμάτιό της να μιλάω με τις φωτογραφίες της κουκλίτσας μου  και να αναρωτιέμαι αν μεγάλωσε, πώς περνάει και αν της λένε πότε πότε, πόσο την αγαπώ…

Αχιλλέας

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.