Ακόμα και το πιο φιλικό διαζύγιο είναι οδυνηρό

Πριν από δύο εβδομάδες, ενώ μιλούσα με τον πρώην σύζυγό μου για το πρόγραμμα των παιδιών μας, του είπα ότι αισθανόμουν σαν να είχαμε στρίψει σε μία γωνία και είχαμε βρεθεί ξαφνικά μπροστά σε έναν καινούργιο κόσμο, ειρηνικό και ήρεμο, κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το ένιωθα.

Συμφώνησε και μου είπε ότι ήταν χαρούμενος, που αισθανόμουν έτσι. Και το εννοούσε. Το διαζύγιό μας ήταν φιλικό, συναινετικό, ειρηνικό. Και οι δύο ξέραμε ότι ήμασταν στο τέλος αυτής της διαδρομής. Προσλάβαμε ένα δικηγόρο, έναν οικογενειακό μας φίλο, συμπληρώσαμε κάποια χαρτιά και πριν το καταλάβουμε, είχαμε πάψει πια να είμαστε παντρεμένοι. Μετά από 6 χρόνια προσπαθειών, το διαζύγιο ήρθε ως μια γλυκιά ανακούφιση.

Τώρα ζει λίγα χιλιόμετρα μακριά και μοιραζόμαστε την επιμέλεια των τριών παιδιών μας. Τα έχουμε αφήσει να διαλέγουν εκείνα, που θέλουν να βρίσκονται κάθε φορά και όλα δουλεύουν ρολόι.

Το διαζύγιό μας ήταν πολύ light σε σχέση με την ταλαιπωρία άλλων διαζυγίων χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν οδυνηρό. Μπορεί να αισθανόμουν γαλήνια μέσα μου, που τα πράγματα μεταξύ μας ήταν τόσο καλά, αλλά δεν ήταν λίγες οι στιγμές, που με έπιαναν κρίσεις πανικού εξαιτίας κάποιων καλών αναμνήσεων, που μου έρχονταν στο μυαλό από την πάλαι ποτέ ευτυχισμένη, κοινή μας ζωή μαζί.

Δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον πια με τον τρόπο, που αγαπιόμασταν, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί να βλέπω την καινούργια του σύντροφο να κάθεται στη μπροστινή θέση πλάι του και τα τρία παιδιά μου πίσω, στο ίδιο αμάξι, όπως κάποτε, που όλοι μαζί ξεκινούσαμε για εκδρομούλα. Το αίσθημα ότι έχω πια αντικατασταθεί είναι ένας βαθύς, ανεξήγητος πόνος. Είναι δύσκολο να είσαι θεατής της παλιάς σου ζωής ακόμα και αν εσύ ήσουν εκείνη/ος που αποφάσισε και ζήτησε το διαζύγιο.

Το να λέω αντίο στα παιδιά μου κάθε φορά, που τα παίρνει ο μπαμπάς τους, με διαλύει. Δεν γίνεται πιο εύκολο όσο περνάει ο καιρός και είναι το ίδιο άδικο για όλους.

Όταν παίρνεις διαζύγιο – ανεξάρτητα από την κατάσταση – αναγκάζεσαι να κάνεις ορισμένα πράγματα. Κανείς δεν θέλει να χάνει χρόνο μακριά από τα παιδιά του. Κανείς δεν θέλει να χάνει τις στιγμές τους. Σε κανέναν δεν αρέσει να αντιμετωπίζει το άγχος του ενοικίου ή της πληρωμής των λογαριασμών μόνος του. Και σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει κάποιον άλλο να κάθεται εκεί, που κάποτε καθόταν αυτός – κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε μιλάμε για τον καναπέ, είτε μιλάμε για το αυτοκίνητο, είτε μιλάμε για την καρδιά κάποιου, που κάποτε είχε χώρο μόνο για σένα.

Ακόμα κι αν κοιμάσαι μόνη, κάθε βράδυ, όταν πέφτεις για ύπνο, θυμάσαι ότι κάποιο άλλο άτομο μέχρι τότε πλάγιαζε εκεί μαζί σου.

Θα έρθουν μοναχικές στιγμές, μοναχικές μέρες, μοναχικές εβδομάδες. Μερικές φορές δεν θα ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις αυτά τα συναισθήματα και θα ψάχνεις εναγωνίως τρόπο να απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι άλλο.

Όταν μοιράζεσαι τη ζωή σου με κάποιον – αγοράζετε σπίτι, αποκτάτε παιδιά, φτιάχνετε μια οικογένεια – μαθαίνεις να ζεις έτσι. Αυτή η καθημερινότητα γίνεται κομμάτι σου. Σου αρέσει η μυρωδιά του σπιτιού σου, σου φέρνει μια άνεση, συνηθίζεις τον τρόπο με τον οποίο κινείσαι. Και όταν όλα αυτά εξαφανίζονται και παίρνει ο καθένας το δρόμο του – είτε φιλικά είτε όχι – οι μνήμες μένουν.

Ακόμη και αν πιστεύεις ότι είσαι πιο χαρούμενη ή πιο δυνατή από ποτέ, ακόμα κι αν είσαι ο καλύτερος σου εαυτός ζώντας μια ζωή, που πάντα ονειρευόσουν, δεν μπορεί η καρδιά σου να μη σκιρτάει βλέποντας την οικογένειά σου με μία άλλη γυναίκα στη θέση, που εσύ κάποτε καθόσουν.

Ένα διαζύγιο δεν πρέπει να είναι απαραίτητα φρικτό, για να σε πονέσει. Κάθε διαζύγιο είναι βάναυσο, αλλά παράλληλα είναι δυστυχώς και ο μόνος τρόπος να περάσεις στην άλλη πλευρά.

Πηγή: scarymommy.com