Αγαπητή πεθερά, εσύ μεγάλωσες τα παιδιά σου. Τώρα άσε με να μεγαλώσω τα δικά μου

Πριν από 11 χρόνια, άνοιξες την πόρτα σου όλο χαρά, χαμογελαστή και με ανοιχτές αγκάλες. Πετούσες από χαρά, που ο μεγάλος σου γιος σ’ επισκεπτόταν μετά από καιρό, αλλά δεν υπολόγισες κάτι. Έφερε και εμένα μαζί του!

«Από εδώ η μέλλουσα γυναίκα μου», σου είπε. Μπορώ να φανταστώ τις σκέψεις, που πέρναγαν απ’ το μυαλό σου, ενώ ξεσκόνιζες τα παιδικά άλμπουμ και μαγείρευες τη σπιτική, αγαπημένη του σπεσιαλιτέ. Φοβήθηκες; Δεν το έδειξες. Μ΄έσφιξες στην αγκαλιά σου και μας έβαλες στο σπίτι σου. Περάσαμε υπέροχα εκείνο το Σαββατοκύριακο.

Εγώ, ένα απλό κορίτσι της επαρχίας, που ήθελε να κάνει καλή εντύπωση και περίμενα πώς και πώς την έγκρισή σου. Σε λάτρεψα αμέσως. Βέβαια, υπήρξαν κατά καιρούς εντάσεις μεταξύ μας, αλλά πάντα προσπαθούσες να τις βάζεις στην άκρη. Περπατούσαμε μαζί και μιλούσαμε για ώρες. Συζητούσαμε για την οικογένεια, τα ενδιαφέροντά μας, τις μελλοντικές φιλοδοξίες μας. Κάναμε πλάκα για τα αθλητικά και μιλούσαμε για τα πάντα.

Γίναμε γρήγορα φίλες. Την ημέρα του γάμου μου, θυμάμαι τον άντρα μου να χορεύει μαζί σου. Το πρόσωπό σου έλαμπε από χαρά, αλλά υπήρχε και κάτι άλλο. Θλίψη; Νοσταλγία; Ανασφάλεια; Θα έπρεπε να είχα δώσει μεγαλύτερη προσοχή.

Χρόνια αργότερα, μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, ήρθες και τα ανέλαβες όλα: καθάρισμα, μαγείρεμα, πλύσιμο μωρουδιακών. Πρόσφερες τόση βοήθεια, που, αρχικά, είχα ενθουσιαστεί από τη γενναιοδωρία σου. Αλλά τρεις εβδομάδες αργότερα, μας είπες ότι δεν σχεδίαζες να φύγεις. Όταν σε ρωτήσαμε, αν έβγαλες εισιτήριο επιστροφής, αρνήθηκες.

“Περίμενα να μου πεις, ότι δεν με χρειάζεσαι πια!”, μου είπες. Δεν μπορούσα να σου πω κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ίσχυε.

Πάμε στο σήμερα. Μόλις έφυγες απ’ το σπίτι μου μετά από κάτι, που μόνο ως επίσκεψη από την κόλαση μπορεί να χαρακτηριστεί. Από την ώρα που έφτασες, μέτραγα τα λεπτά μέχρι να φύγεις. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής σου, ανακατεύτηκες σε όλα: στην ανατροφή των παιδιών μου, στην κουζίνα και τοποθετήθηκες μόνη σου ως κυρία του σπιτιού. Με μάλωσες, επειδή ξυπνούσα τον άντρα μου το πρωί, για να με βοηθήσει με τα παιδιά. Μου υπέδειξες, ότι οι τακτικές πειθαρχίας μου δεν απέδιδαν. Με ρώτησες ακόμη, αν και πότε σκόπευα να μάθω ποτέ στο μικρό μου γιο, να χρησιμοποιεί την τουαλέτα.

Ορκίζομαι, ότι ήμουν έτοιμη να ρίξω μια πέτρα στο αυτοκίνητό σου και να ουρλιάξω «Μην ξαναρθείς!» όταν έφυγες, κάτι που συνειδητοποιώ, ότι θα φαινόταν περίεργο, δεδομένου ότι σε φίλησα το μάγουλο φεύγοντας και σου ζήτησα να ξανάρθεις.

Θεέ μου, πόσο μακρινά φαντάζουν οι περίπατοι και οι σπιτικές σου σπεσιαλιτέ.

Κάθομαι και βασανίζω το μυαλό μου, προσπαθώντας να καταλάβω τί πήγε στραβά μεταξύ μας. Καταλαβαίνω, ότι κάποιο λάθος θα έχω κάνει κι εγώ. Δεν τα πάω καλά με τα όρια. Αλλά αυτό; Αυτό είναι ξεφτίλα. Δεν θέλω να σε μισώ, που υπάρχεις. Θέλω να σου δώσω την ίδια χαρά και αγάπη, που εισέπραξα τόσα χρόνια πριν.

Υποθέτω, ότι ήρθε η ώρα να σου πω μερικά πράγματα.

Σ’ αγαπώ, σε σέβομαι και ξέρω, ότι έχεις μεγαλώσει δύο υπέροχα παιδιά. Όμως, μα τω Θεώ, άσε με να μεγαλώσω τα δικά μου όπως εγώ ξέρω. Όπως εγώ θέλω.

Πάντα άκουγα καλοπροαίρετα τη γνώμη σου για όλα: από πού να ψωνίσω, τί να πάρω, πού να πάω. Η φιλία μας είναι πολύτιμη για μένα, αλλά σε όλα υπάρχουν όρια, που αν ξεπεράσεις, θα την καταστρέψεις.

Δεν μπορείς να μου λες τί πρέπει ή δεν πρέπει να τρώνε τα παιδιά μου. Δεν μπορείς να κατηγορείς και να κοροϊδεύεις, που ο μικρός μου γιος κάνει ακόμα τσίσα του στο γιογιό. Δεν μπορείς να μου λες, ότι τα παιδιά σου έπαιζαν έξω χωρίς επίβλεψη από την ηλικία των 3 ετών, λες και δεν ξέρεις, πόσο επικίνδυνοι είναι οι καιροί σήμερα.

Είναι ωραίο, που ανησυχείς για μας. Δεν χρειάζεται, όμως, τόσο. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω, ότι με το γιο σου μια χαρά τα καταφέρνουμε. Είμαι σίγουρη, ότι αυτό, που θα σου πω, θα σε σοκάρει, αλλά οι “συστάσεις” σου φαντάζουν στα αυτιά μου σαν επιθετική κριτική. Ο γιος σου και εγώ κάνουμε το καλύτερο, που μπορούμε. Τα ανεπιθύμητα σχόλιά σου μοιάζουν με κακόβουλη κριτική και δεν είναι ευπρόσδεκτη.

Και κάτι ακόμα. Ξέρω, ότι θα σε πονέσει να το ακούσεις, όσο πονάει κι εμένα, που θα το πω, γιατί ξέρω, ότι κάποτε θα έρθει και η δική μου η σειρά. Η δουλειά σου ως γονιός τελείωσε. Ο γιος σου είναι ένας θαυμάσιος άνδρας και εξαιρετικός πατέρας.

Πρόσεξε, τί είπα. Άνδρας. Δεν χρειάζεται άλλη ανατροφή και κανάκεμα, μαμά. Θυμάσαι τότε, που έμενες σπίτι μας απλώς περιμένοντας από μας να πούμε, ότι δεν σε χρειαζόμασταν άλλο;

Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν σε χρειαζόμαστε άλλο πια.

Πηγή: scarymommy.com