Αφιερωμένο σε ένα ανθρωπάκι….

Δεν θέλω άλλες βρισιές, άλλα μούτρα, άλλη γκρίνια.
Δεν θέλω άλλα “Είσαι άχρηστη”, “Είσαι τεμπέλα” “Είσαι χοντρή”.
Δεν θέλω άλλα “Εγώ που σε ταΐζω” “Εσύ που δεν προσφέρεις τίποτα”.
Δεν θέλω άλλα “Εσύ φταίς”  “Δεν μπορείς να συνεννοηθείς” “Δεν έχεις αντίληψη” “Δεν έχεις δίκιο”.
Δεν θέλω άλλα “Σε μάθανε όλοι και σ’ έχουν κάνει πέρα” όταν εκείνος είχε κάνει πέρα τον μόνο άνθρωπο μετά τη μάνα του, που τον αγάπησε τόσο. Εμένα.

Δεν θέλω άλλο θέατρο, άλλα ψέμματα, άλλες υποσχέσεις.
Δεν θέλω να μην ξέρω τί μου ξημερώνει, να σκέφτομαι τί από όλα θα πάρει πίσω το επόμενο πρωί.
Τί θα αναιρέσει από όσα είπε με ένα αποστομωτικό “Εγώ δεν είπα έτσι. Είσαι τρελλή”.
Έκανε ένα καλό για μένα και δέκα κακά. Για να μπορεί να κάθεται πάνω σ’ αυτό το ένα καλό και να το κοπανάει.

Δεν θέλω άλλη ψυχοπάθεια, άλλη ανασφάλεια, άλλο κόμπλεξ.
Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω που δυστυχώς το έκανα μαζί του.
Τον ήξερα όμως. Ήταν επιλογή μου. Ήξερα πως έλεγε πολλά και έκανε λίγα. Πώς ποτέ του δεν μ’ αγάπησε και πως από όλες τις φορές που τον χώρισα και γύρισε παρακαλώντας, ήταν για τον εγωϊσμό του. Όχι για μένα.

Και τον παντρεύτηκα γιατί πίστεψα πως το έκανε για μένα. Γιατί τον αγαπούσα κι έτσι ήθελα να πιστεύω. Στο μονόπετρο που μου έδωσε για να τον συγχωρέσω. Και τη βραδιά του γάμου μας, εγώ έγκυος ξαπλωμένη στο κρεβάτι μας κι εκείνος με τσιγάρα και facebook στον υπολογιστή ως το πρωί. Όλη μου την εγκυμοσύνη μόνη. Ελάχιστες φορές σηκώθηκε να δει αν θέλω κάτι. “Όλο γκρίνια είσαι” ή “Βαρέθηκα τις φαντασιώσεις σου” ήταν οι απαντήσεις που έπαιρνα όποτε έλεγα πως πονούσα. Και ήμουν έγκυος στο παιδί του.

Το παιδί μας το αγαπάει όσο τίποτα. Αλλά βρήκε ακόμη μια αφορμή να με υποβιβάζει κι άλλο. “Το παιδί είναι νηστικό” “Το παιδί θέλει μπάνιο” “Βαριέσαι να το θηλάσεις” “Εμένα θέλει το παιδί”.  Κι όταν έβριζα και έβγαινα εκτός εαυτού, διδαχές.  “Μη βρίζεις μπροστά στο παιδί” “Μη φωνάζεις μπροστά στο παιδί” και περιφρονητικό κούνημα του κεφαλιού. Μοντάζ στα μέτρα του. Δεν πείραζε αν το παιδί στα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του, είχε σαν αντρικό πρότυπο, τον πατέρα, που ξεφτίλιζε τη μάνα. Πείραζε, που έβριζα και φώναζα, όταν δεν άντεχα άλλο πια τις προσβολές του.

Ευτυχώς έφυγε. Δεν θα ήθελα να το κάνει σαν εκείνον. Θέλω να μάθω στο γιο μου να αγαπάει τις γυναίκες. Να τις σέβεται. Να μην νιώθει λίγος δίπλα τους. Να μην βγάζει ανασφάλειες, να μην τις ζηλεύει, να μην τις κοροϊδεύει. Να κρατάει τον λόγο του κι όπου κι αν είναι, να νιώθει αρκετός. Να τις στηρίζει και να μην νιώθει πως μένει πίσω όταν βλέπει τους άλλους να πετυχαίνουν. Να ξέρει να χωρίζει και να μην εκμεταλλεύεται καταστάσεις για να βγάλει το διαζύγιο προς όφελός του. Θέλω να φτιάξω γιο, όχι λαμόγιο.

Αφιερωμένο σε ένα ανθρωπάκι….

Περσεφόνη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.