Άδεια μου Αγκαλιά

7 χρόνια από την πρώτη φορά. Μήνας του μέλιτος στη Λεμεσό, ψάχναμε Κυριακάτικα ανοιχτό φαρμακείο να αγοράσουμε τεστ εγκυμοσύνης επειδή είχα καθυστέρηση. Μέσα στο αυτοκίνητο, σκεφτόμουν πόσο υπέροχο δώρο θα ήταν για το γάμο μας, αν επιστρέφαμε Αθήνα και ενημερώναμε συγγενείς και φίλους πως θα αποκτήσουμε μωρό. Η πρώτη απογοήτευση. – άλλα δεν το πήραμε κατάκαρδα, ήμουν μόνο 27 χρονών εγώ, 31 ο σύζυγος. Την επόμενη φορά, λέγαμε, θα μας κάτσει σίγουρα.

Σπάσιμο νεύρων, κατάθλιψη, αντικαταθλιπτικά. Το σεξ, μαρτύριο. Καμία ευχαρίστηση για κανέναν από τους 2 μας. Γινόταν ιεροτελεστικά, συγκεκριμένες μέρες και ώρες, για συγκεκριμένους λόγους. Το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον υποστηρικτικό μεν, άβολο δε. Δεν ήξεραν πως να μας συμπεριφερθούν, έμενε έγκυος ξαδέρφη ή κουνιάδα και μας το έκρυβαν. Για να μη ζηλέψουμε, για να μην τους ματιάσουμε; (το άκουσα και αυτό). Και μετά οι ξένοι. “Πότε θα κάνετε κάνα παιδάκι;” “Γιατί δεν κάνετε παιδάκι βρε, περνάνε τα χρόνια!” Λέγαμε ψέμματα πως δεν θέλουμε, για να μη μας λυπούνται. Μετά εγώ έγινα επιθετική, τους έβριζα. Έλεγαν όλοι πως τρελάθηκα επειδή δε μένω έγκυος, κανένας δε σκεφτόταν πως η αγένεια και η αδιακρισία τους, με βγάζει από τα ρούχα μου!

Είπα στον άντρα μου να χωρίσουμε, δε μου φταίει εκείνος να μείνει χωρίς παιδιά που τόσο αγαπάει, επειδή εγώ έχω κακή μήτρα! Μου απάντησε πως…

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.