4 χρόνια μετά το θάνατο του άντρα μου, είμαι πιο δυνατή!

Ο θάνατος είναι μεταδοτικός. Εάν επισκεφθείτε ένα νεκροταφείο και διαβάσετε τις ημερομηνίες πάνω στους οικογενειακούς τάφους, θα δείτε ότι οι σύζυγοι έφυγαν από τη ζωή με λίγους μήνες διαφορά. Συνήθως όχι από κάποια πάθηση αλλά από τον πόνο που έφερε στον έναν η απώλεια του άλλου, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να ακολουθήσει τον πρώτο. Η συγκεκριμένη «ακολουθία» συμβαίνει συχνά. Θα μπορούσα κι εγώ με τη σειρά μου να είχα πεθάνει όταν έχασα τον άντρα μου στα 43 του, αλλά δεν είχα αυτή την πολυτέλεια. Είχα δύο κόρες, 7 και 9 ετών, να μεγαλώσω.

Δεν είμαι μονογονέας. Είμαι η μόνη γονέας. Υπάρχει θλίψη μετά το διαζύγιο αλλά υπάρχουν και δύο γονείς που-ευτυχώς- είναι ζωντανοί. Μπορεί να ζούν σε διαφορετικά σπίτια αλλά ουσιαστικά μεγαλώνουν το παιδί μαζί. Όταν ο ένας γονέας «φεύγει», ο πόνος είναι πιο βαθύς και η οικογένεια δεν είναι ποτέ πια ολόκληρη ή ολοκληρωμένη. Αλλά δεν είναι μόνο ο χωρισμός των πεθαμένων από τους ζωντανούς. Είναι και ο χωρισμός των ζωντανών από τους ζωντανούς.

Όταν ο άντρας μου πέθανε από ανακοπή παίζοντας μπάλα τον Μάρτιο του 2009, ήθελα να τον ακολουθήσω. Ένιωθα νεκρή. Πώς θα συνέχιζα χωρίς αυτόν; Αργότερα έμαθα ότι τα συναισθήματά μου, ήταν φυσιολογικά.

Ο πόνος, μου απορροφούσε τόσο χρόνο και ενέργεια που δεν μου επέτρεπε να επικεντρωθώ σε τίποτα άλλο. Όσο περνούσε ο καιρός, βυθιζόμουν στη θλίψη όλο και περισσότερο. Έχασα την αίσθηση των προτεραιοτήτων μου-των παιδιών μου, της οικογένειάς μας, των υποχρεώσεων, των πραγμάτων που αγαπούσα. Ο θρήνος έγινε για μένα, δουλειά πλήρους απασχόλησης.

Όταν ο άντρας μου έφυγε από τη ζωή, έφυγα κι εγώ με πολλούς τρόπους. Κι έτσι τα παιδιά μου δεν είχαν χάσει μόνο τον έναν γονέα αλλά και τους δύο. Εκείνο τον καιρό με είχαν περισσότερη ανάγκη από ποτέ, κι εγώ ήμουν «αλλού». Άπλυτη και αχτένιστη, τις περισσότερες μέρες, τις περνούσα στο κρεβάτι. Για ενάμιση χρόνο, σπάνια έβγαινα απ’ το σπίτι.

Ξεχνούσα να κάνω μπάνιο. Ξεχνούσα να φάω, ξεχνούσα να ντυθώ. Συγγενείς και φίλοι έφερναν έτοιμο φαγητό. Δεν απαντούσα στο τηλέφωνο. Οι κόρες μου έμαθαν να φροντίζουν μόνες τους, τον εαυτό τους. Η λογική μου, μου έλεγε πως δεν έκανα καλά αλλά η καρδιά μου, κυβερνούσε το μυαλό. Όταν η καρδιά και το μυαλό διαφωνούν, η ζωή χάνει τον έλεγχο.

Μου πήρε 4 ατελείωτα χρόνια για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Είμαι πολλή πιο δυνατή από ότι είχα φανταστεί ποτέ και αγαπώ πολύ τις κόρες μου. Στενοχωριέμαι που έχασα 4 χρόνια από τη ζωή μου και τις ζωές τους, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ήμουν νεκρή μέσα μου και άδεια. Ο θάνατος του συντρόφου που ταυτόχρονα είναι ο καλύτερός σου φίλος, ο πατέρας των παιδιών σου, το ίδιο σου το μέλλον, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Όμως η απώλεια είναι και αυτή που σου δίνει έναν καλύτερο τρόπο να διαχειρίζεσαι το πένθος και τον πόνο.

Μέχρι πρόσφατα, το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω στη δουλειά. Τον τελευταίο καιρό όμως, δεν μπορώ να μείνω μέσα κι αυτό είναι καλό σημάδι. Μου λέει πως οι πληγές μου, γίνονται «γρατζουνιές». Ακόμη πονάω βαθιά κι αυτό δεν θα αλλάξει, αλλά τουλάχιστον δεν αιμορραγώ πια, για να το πώ πιο απλά.

Δεν απέχω πια και θέλω να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερη μαμά. Αυτό σημαίνει να προσέχω τα κορίτσια, να τα κάνω να νιώθουν ασφαλή και να φροντίζω το σπίτι. Είμαι δύο γονείς τώρα και κάνω πράγματα που δεν φαντάστηκα ποτέ. Κουρεύω το γρασίδι και αλλάζω μόνη μου τη λάμπα και τα φίλτρα στον φούρνο της κουζίνας. Ενώ παλιότερα βοηθούσα τις κόρες μου μόνο με τα Αγγλικά και τη γεωγραφία, πλέον τις βοηθάω και με πιο «εξειδικευμένα» μαθήματα όπως τα Μαθηματικά και η Χημεία. Ο πατέρας τους ήταν μαθηματικός αλλά εγώ με τα μαθηματικά δεν το «είχα» καθόλου. Το χειρότερο όμως για τρείς γυναίκες μόνες τους, χωρίς άντρα στο σπίτι, είναι όταν πρέπει να σκοτώνουν κατσαρίδες και κάθε είδους «φυσικούς εισβολείς».

Εδώ είμαστε λοιπόν. Με πολλές ενοχές και πολλά ανεκπλήρωτα όνειρα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι πιστεύουν οι άλλοι όταν με βλέπουν να χαμογελώ. Έτσι πρέπει να φέρεται μια χήρα; Μήπως πιστεύουν πως αγαπούσα τον άντρα μου, λιγότερο; Μήπως με αυτό τον τρόπο δεν σέβομαι τη μνήμη του;

Δεν νομίζω. Είμαι μαμά και σαν τέτοια, πρέπει να διδάσκω στις κόρες μου ό,τι καλύτερο μπορώ. Θέλω να τις μάθω να προσαρμόζονται σε οποιαδήποτε κατάσταση, κάτι που πολλές φορές είναι δύσκολο. Το να χάνεις τον πατέρα σου σε τόσο μικρή ηλικία είναι σκληρό, όμως ένας τρόπος να τα καταφέρεις είναι να έχεις πάντα μέσα σου, μία σελίδα απ’ το «βιβλίο» του.

Ο άντρας μου όχι μόνο ήταν ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσε ποτέ να έχει μια γυναίκα αλλά και ένας εξαιρετικός πατέρας, καθηγητής και προπονητής. Πάντα μας έλεγε πως τα λόγια είναι φτώχια και πως το μόνο που μετράει στη ζωή, είναι οι πράξεις. Κι έτσι τώρα πια δεν μένω στη θεωρία. Πράττω και αγκαλιάζω τη ζωή όπως μπορώ.

Μαγειρεύω για τα κορίτσια όπως πρίν. Τα μαθαίνω τάβλι. Παίζω τέννις μια φορά την εβδομάδα όπως έκανα παλιά πρίν 4 χρόνια και γράφτηκα ξανά στη λέσχη βιβλίου. Οι κόρες μου, με κοιτάζουν με απορία. Μάλιστα πρίν λίγο έκλεισα ξενοδοχείο για διακοπές. Θέλω να διασκεδάσω λίγο και να διασκεδάσουν κι εκείνες. Τους το χρωστώ. Όταν εγώ βούλιαζα στον θρήνο και την αυτολύπηση, εκείνες δεν ήξεραν τι να κάνουν. Θέλω με αυτό τον τρόπο να τους δείξω ότι, παρά τις πληγές, η ζωή συνεχίζεται.

Μπορώ πια να γελάσω. Να εκπληρώσω τα όνειρα που είχαμε σαν οικογένεια ή να πραγματώσω καινούρια. Μου πήρε 4 χρόνια να φτάσω ως εδώ αλλά πλέον εγώ διαλέγω τη ζωή και όχι εκείνη, εμένα!

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.