3 μπαμπάδες αληθινοί κύριοι!

Ακούω συχνά για πολλούς διαζευγμένους μπαμπάδες που δημιουργούν διαφόρων ειδών προβλήματα, επιφέροντας τόσο άμεση όσο και έμμεση ζημιά στα παιδιά τους και στις πρώην συντρόφους τους. Για παράδειγμα εγώ χώρισα επειδή ο άντρας μου με απατούσε κι όμως αναγνωρίζω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι γιατί είναι θέμα ανθρώπου και σίγουρα όχι φύλου. Γι’ αυτό θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας, 3 λαμπρά παραδείγματα ανδρών που φέρθηκαν στο χωρισμό τους σαν αληθινοί κύριοι. Κύριοι που κατάφεραν να χειριστούν δύσκολα και νευραλγικά θέματα όπως η επιμέλεια των παιδιών τους, η διατροφή, η περιουσία που αποκτήθηκε στο γάμο και το μεγάλωμα των παιδιών, με ωριμότητα και ψυχραιμία!

1. Ο πατριός μου: Δεν ήθελε να πάρει διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα αλλά ακόμα και αν το ήθελε, ήταν ο χαρακτήρας του τέτοιος που θα συμπεριφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι ήταν σαν άνθρωπος. Τα παιδιά ήταν στο πανεπιστήμιο οπότε δεν υπήρχε θέμα επιμέλειας, όμως βοήθησε οικονομικά τους γιους του και είχε πάντα χρόνο για εκείνους. Κράτησε επαφή μαζί τους και εκτός από τα δίδακτρα, πλήρωνε εννοείται και τη διατροφή κάθε 30 του μήνα, πιστά και ευλαβικά. Με την πρώην γυναίκα του, χώρισε τα πάντα στη μέση και έφυγε χωρίς πικρία αν και ξέρω ότι δυσκολεύτηκε. Δεν λέω ότι δεν θύμωσε ή ότι είναι κακό να θυμώνεις. Όμως διαχειρίστηκε τον θυμό του και αποφάσισε να προχωρήσει μπροστά με σεβασμό και γενναιοδωρία.

2. Ο αδελφός μου: Θα μπορούσα να πάρω σχεδόν αυτούσια την παραπάνω ιστορία  και να την επαναλάβω εδώ. Η διαφορά είναι ότι ο αδελφός μου είχε δύο μικρά παιδιά και απολύθηκε εν μέσω κρίσης οπότε η κατάστασή του ήταν κάπως διαφορετική. Πρώτα απ ‘όλα, τα χρήματα ήταν λίγα και η εικόνα της οικονομικής τους κατάστασης ήταν ζοφερή. Κι όμως…άφησε το σπίτι στη γυναίκα του όπως και το “καλό” αυτοκίνητο, αφού πρώτα το έφτιαξε. Πήγε να μείνει με τον μεγάλο μου αδελφό, ενώ προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του και ο ίδιος φρόντιζε πάντα να είναι διαθέσιμος στα παιδιά του. Τα παιδιά ζούσαν με τη μητέρα τους, αλλά, επειδή εργαζόταν πολλές ώρες στο νοσοκομείο, ο αδελφός μου περνούσε τα βράδια του με τα παιδιά, βοηθώντας με το φαγητό τους και τα μαθήματά τους. Δεν έλεγε ποτέ ούτε μια λέξη εναντίον της μητέρας τους, στα παιδιά του. Μέχρι και σήμερα, μιλάει πάντα για την πρώην του σε γενικές γραμμές με σεβασμό. Αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει “Την αγαπώ ακόμα. Δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της, αλλά την αγαπώ”.

3. Ο σύζυγος της “άλλης γυναίκας”: Θα σας φανεί παράξενο αλλά έχω κρατήσει επαφή με τον σύζυγο της “άλλης γυναίκας” μετά το διαζύγιό μου. Στην αρχή βασικά έκανε το ίδιο με τον πατριό μου και τον αδελφό μου. Η οικογενειακή ιδιοκτησία χωρίστηκε σε ίσα μέρη μεταξύ του ίδιου και της πρώην του. Δεν ήθελε να “κερδίσει,” ήθελε να είναι δίκαιος. Ήθελε απλώς να λήξει το θέμα. Και το πιο σημαντικό, ήθελε τα παιδιά του να είναι εντάξει. Επιπλέον, ήταν ακόμα σε θέση να τιμήσει ό,τι είχαν κάποτε και δεν ήθελε να τη δαιμονοποιήσει. Ζήτησε να έχει τα παιδιά του κάθε Σαββατοκύριακο, ξεκινώντας από την Πέμπτη το απόγευμα. Ήθελε να τα βλέπει όσο το δυνατόν περισσότερο και να είναι όσο το δυνατόν ενεργό μέρος της ζωής τους, ενώ υποστηρίζει σταθερά το δεσμό που έχουν με τη μητέρα τους. Δεν θα έλεγε ποτέ τίποτα εναντίον της.

Είναι σημαντικό λοιπόν, ανεξάρτητα από το πώς ο πρώην σου ή ο πρώην της φίλης σου ή οποιοδήποτε πρώην έχεις ακούσει οτι έχει συμπεριφερθεί, να τιμήσουμε εκείνους που στάθηκαν στο ύψος τους κατά τη διάρκεια του διαζυγίου και να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι όλοι οι άντρες καθάρματα. Η ζωή, οι άνθρωποι και μερικοί μπαμπάδες-όπως και μερικές μαμάδες- εξακολουθούν να είναι καλοί. Πίστεψε το!

Πηγή: http://divorcedmoms.com