15 Οκτώβρη

15 Οκτώβρη. 7 το απόγευμα άναψα τα κεράκια μου. Θυμήθηκα αν και δεν ξεχνάω ποτέ. Έκλαψα. Θύμωσα. Ξαναρώτησα για άλλη μια χρονιά γιατί σ’ εμένα, ενώ ήξερα πως δεν θα πάρω καμία απάντηση. 8 το απόγευμα τα έσβησα. Μόνο τα κεράκια. Τα υπόλοιπα δεν σβήνουν, δεν διαγράφονται, δεν φεύγουν ποτέ.

Τα κεράκια μου είναι η συμμετοχή μου στο Κύμα του Φωτός. Είναι αυτό που συνδέει τον πόνο και την απώλεια μου με τον πόνο και την απώλεια χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Ο καθένας στον τόπο του 7 το απόγευμα ανάβει το κερί ή τα κεριά του ανάλογα με πόσο πόνο κουβαλάει. Ο σκοπός είναι όλο το 24ωρο η λάμψη τους να δημιουργήσει αυτό το κύμα φωτός, ίσως για να νιώσουμε κάποιοι πως αυτό που αγαπήσαμε υπήρχε και δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

15 Οκτώβρη ημέρα για τα μωρά που δεν γεννήθηκαν ποτέ ή για αυτά που γεννήθηκαν και έμειναν στην ζωή για λίγο. Πόνος. Θλίψη. Κανείς δεν θέλει να το σκέφτεται, κανείς δεν θέλει να το συζητάει. Ειδικά στην Ελλάδα που κρύβουμε ευλαβικά κάτω από το χαλί, τα άσχημα, τα ζόρικα, αυτά που πληγώνουν. Αυτό έχει σαν συνέπεια την απόλυτη μοναξιά. Αν έχεις ζήσει αυτό που έζησα, ξέρεις πολύ καλά αυτό που γράφω. Σου έτυχε, όσο κι αν προσπάθησες να το αποφύγεις, όσο και να τα έκανες όλα σωστά. Μα δεν έχεις που να το πεις, σε ποιόν να μιλήσεις.

Κανένας γύρω σου δεν θέλει να σε ακούσει τάχα μου για το καλό σου, κάνουν την χαρακτηριστική κίνηση με το δάχτυλο στα χείλη, πως και καλά αν σιωπήσεις ο πόνος θα υποχωρήσει. Λες και δεν ξέρω την αλήθεια. Απλά δεν θέλει κανένας να ακούσει για να μην χαλαστεί ο ίδιος. Να μην ακούσει για μικροσκοπική καρδιά που σταμάτησε να χτυπάει, για πατουσάκια που δεν κλωτσάνε πια.

Εγώ όμως θα ΟΥΡΛΙΑΞΩ με όση δύναμη έχουν τα πνευμόνια μου γιατί ξέρω πως είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να ουρλιάξουν μαζί μου.

Τα παιδιά μας υπήρχαν. Ανεξάρτητα αν ήταν για ένα μήνα μέσα στην κοιλιά ή ένα μήνα έξω από αυτή….μην τρέξετε να μου απαντήσετε πως δεν είναι το ίδιο. Πονόμετρο δεν υπάρχει για εμένα, κρατήστε το για τον εαυτό σας.

Το όνειρο, η ελπίδα τελειώνει και το κενό μέσα σου και έξω σου, δεν σταματάει ποτέ να υπάρχει. Δεν θέλω να ακούω πως είμαι καλά γιατί ήδη έχω παιδί ή παιδιά ή πως θα κάνω άλλα παιδιά στο μέλλον. Δεν είναι το ίδιο. Δεν θα υπάρξει ποτέ ίδιο κι αυτό είναι που με ξεσκίζει. Δεν θα γιορτάσω ποτέ τα γενέθλια του, δεν θα το μάθω ποτέ κολύμπι, δεν θα ξέρω ποτέ τον χαρακτήρα του, δεν θα ζήσω ποτέ μαζί του όσα πρέπει να ζήσει μια μάνα, ένας πατέρας με ένα παιδί.

Σκέψεις πολλές, θολές, πνιγμένες μέσα σε δάκρυα, μουσκεμένες από τον ιδρώτα πόνου σωματικού και ψυχικού.
Άναψα τα κεριά μου γιατί τα αγαπώ. Από τότε που είδα την γραμμούλα στο τεστ και μέχρι την τελευταία μου ανάσα κι ακόμα παραπάνω. Τα αγαπώ όσο και τα παιδιά μου εδώ στην γη, τ’ αδέλφια τους. Πόσες φορές σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας, αν μπορούσαμε να είμαστε όλοι εδώ μαζί. Σφαλιάρα. Δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει ποτέ.

Το μυαλό τρέχει εμπρός – πίσω στον χρόνο. Είναι τόσο λίγα αυτά που πρόλαβα να έχω και τόσα πολλά αυτά που δεν…
Το μόνο που συνυπάρχει με τον πόνο είναι η αγάπη μου για εσάς, δεν μπορεί να μου την πάρει κανείς, απλά δεν μιλάω για εσάς σε άτομα που δεν μπορούν να καταλάβουν, δεν έχει νόημα. Μιλάω όμως για εσάς σε όσους έχουν την καρδιά τους ανοιχτή στην καθαρή αγάπη ακόμα κι αν το μόνο που έμεινε είναι φρικτός πόνος.

7 το απόγευμα άναψα τα κεράκια μου κι ένα ακόμα για όσους ένιωσαν και νιώθουν όσα κι εγώ. Θα το κάνω κάθε χρόνο όσο ζω για να ρίξω λίγο φως ακόμα στον πλανήτη ετούτο, αντί για το φως που θα προσφέρατε με το χαμόγελο σας. Αυτό που δεν είδα ποτέ.

Πηγή: http://thebluez.gr/