fbpx

Έδωσα στέγη σε μια οικογένεια με 6 παιδιά και κατάλαβα ότι δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια

| 14 Μαρτίου 2018
ADVERTISEMENT

Έφτασαν με το λευκό τους φορτηγάκι μια Δευτέρα απόγευμα, ξεφόρτωσαν τα πράγματά τους και εγκαταστάθηκαν στο άδειο δωμάτιο στον κάτω όροφο. Η καλύτερή μου φίλη και η οικογένειά της – 8 άτομα συνολικά – είχαν επιλέξει να γεννηθεί το έκτο παιδί τους σπίτι μου. Τίποτα δεν είναι εύκολο όταν χάνεις μέσα σε μία στιγμή σπίτι και δουλειά και έχεις και 5 παιδιά συν ένα στην κοιλιά.

Δεν ήμουν σίγουρη πόσο καιρό θα έμεναν μαζί μας, αλλά μια εβδομάδα μετά, δεν με ένοιαζε πλέον καθόλου. Ήμασταν όλοι μαζί και ήμασταν καλά.


ADVERTISEMENT

Θα σκέφτεσαι ότι με 11 παιδιά συνολικά (μαζί με το μωρό που γεννήθηκε στη μπανιέρα μου!) και τέσσερις ενήλικες μέσα σε ένα σπίτι, θα επικρατούσε χάος. Τα 5 μου παιδιά ήταν ήδη ένα θηριοτροφείο από μόνα τους, οπότε προσθέτοντας άλλα 6, δεν θα μπορούσα να το κάνω χειρότερο. Κι όμως, δεν ήταν τόσο χαοτικό όσο ακούγεται. Οι οικογένειές μας είχαν «δέσει» καλά μεταξύ τους και όλα κυλούσαν ρολόι. Ήταν σαν να είχαμε πάει διακοπές όλοι μαζί, σαν σε κατασκήνωση.

Δεν ήταν φιλοξενούμενοι. Ήμασταν ομάδα. Ακόμα και οι άντρες μας τα είχαν βρει και είχαν γίνει αχώριστοι. Σαφώς και εξακολουθούσαμε να είμαστε δυο διαφορετικές οικογένειες με χωριστά υπνοδωμάτια και κανόνες για τους κοινόχρηστους χώρους. Μαγειρεύαμε τις διπλάσιες ποσότητες συνδυάζοντας αυτά που μπορούσαν να μας προσφέρουν με αυτά που μπορούσαμε να τους προσφέρουμε.

Οι δουλειές του σπιτιού βγαίνουν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα όταν αντί για 2 χέρια δουλεύουν 4. Ο νεροχύτης μου ήταν μονίμως τίγκα στα πιάτα, αλλά δύο νοικοκυρές ήταν αρκετές για να τα βγάλουν εύκολα πέρα. Ήταν και τα πιο μεγάλα παιδιά φυσικά, που βοηθούσαν. Πιο εύκολα θα δεις τώρα πεντακάθαρο το σπίτι μου, παρά τότε που μέναμε λιγότερα άτομα!

Έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται: «Έτσι ζουν άραγε στα κοινόβια;». Μακάρι να ήταν έτσι.


ADVERTISEMENT

Παλιά περνάγανε όλα από τα χέρια μου. Δεν προλάβαινα να τακτοποιήσω και μετά από 10 λεπτά ήταν όλα χάλια. Με τόσα πολλά χέρια βοηθείας τώρα, υπήρχε πάντα κάποιος να τακτοποιεί. Με λίγα λόγια, ό, τι χάλαγε μετά από 5 λεπτά ήταν ξαναφτιαγμένο.

Η καλή μας συμβίωση ωστόσο δεν είχε να κάνει μόνο με τις δουλειές του σπιτιού. Βοηθούσαμε επίσης ο ένας τα παιδιά του άλλου: ο ένας πήγαινε να τα πάρει απ’ το σχολείο, ενώ ο άλλος κοίμιζε το μωρό ή ο ένας πρόσεχε τα παιδιά στο σπίτι για να πάει ο άλλος για ψώνια. Δεν υπήρχε άγχος, γιατί πάντα ξέραμε ότι υπήρχε διαθέσιμη βοήθεια στο σπίτι. Αν δεν μπορούσε για κάποιο λόγο ο ένας, αναλάμβανε ο άλλος. Αν τσακωνόμουν με την κόρη μου, αναλάμβανε η άλλη μαμά να ηρεμήσει τα πνεύματα δίνοντας στην κόρη μου συμβουλές, που από εμένα δεν άκουγε, αλλά στην άλλη μαμά σούζα αμέσως.

Πέρα όμως από τα πλεονεκτήματα στην κουζίνα και την παιδική φροντίδα, ήταν μια πραγματική απόλαυση να έχουμε πάντα κάποιον γύρω μας. Υπήρξα πολύ εσωστρεφής, πολυάσχολη και αγχώδης. Δεν μπορούσα να φύγω από το σπίτι λεπτό. 5 παιδιά βλέπεις είναι αυτά. Με τη φίλη μου μιλάγαμε 5 λεπτά στο τηλέφωνο μια στις τόσες και αυτό ήταν. Άντε και κανένα μηνυματάκι που και που. Ήταν δώρο Θεού να την έχω κοντά μου και να μπορούμε να συζητάμε όποτε θέλουμε. Επίσης, τα παιδιά μας είχαν πάντα κοντά τους άλλα παιδιά να παίζουν. Λιγότερος χρόνος σε τάμπλετ και κινητά και περισσότερος για παιχνίδι. Μόνο γέλια άκουγες σπίτι μας, τίποτε άλλο.

Καθώς με τη φίλη μου πίναμε τον καφέ μας στην αυλή, κοιτάζαμε το νεογέννητο κοριτσάκι της και ονειρευόμασταν πόσο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε μια τεράστια φάρμα και μέναμε όλοι μαζί. Θα είχαμε κήπο και χωράφια, θα τα καλλιεργούσαμε μαζί και θα αφήναμε τα παιδιά μας να ανακαλύψουν μόνα τους τη φύση. Θα ήμασταν για πάντα μαζί.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ταιριάξεις με κάποιον τόσο ώστε να συμβιώνετε αρμονικά. Εμείς παρόλα αυτά το καταφέραμε. Είχαμε ανέκαθεν εξαιρετική σχέση, η οποία συνεχίστηκε και εξελίχθηκε μπορώ να πω μέσα από τη συμβίωσή μας. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η κουλτούρα μας, μας επιτάσσει να κλεινόμαστε σπίτια μας και να αδιαφορούμε για τον άλλο. Θεωρούμε αδιανόητο το να μείνουν μαζί 2 οικογένειες. Άλλα συνήθεια η μία, άλλα η άλλη. Άλλο πρόγραμμα η μία, άλλο η άλλη. Άλλη νοοτροπία η μία, άλλη η άλλη. Εμείς ωστόσο, αισθανόμασταν πλήρεις και χαρούμενες με τους νέους μας ρόλους.

Το να μπορείς να μοιράζεσαι τις έγνοιες, τον ενθουσιασμό σου και γενικά όλο το φορτίο των συναισθημάτων σου, είναι ευλογία. Τέτοιου είδους φιλίες είναι όντως μεγάλη ευλογία. Φυσικά, δεν χρειάζεται να συγκατοικήσεις με μια οικογένεια για να το πετύχεις αυτό. Αν είσαι ανοιχτή και δέχεσαι τη βοήθεια όταν στη δίνουν και προσφέρεις κι εσύ αντίστοιχα τη δική σου, είσαι σε καλό δρόμο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τους γείτονες, την οικογένεια, τους στενούς σου φίλους. Άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς τη ζωή σου, να φάτε παρέα, να βοηθήσετε ο ένας τον άλλο με τα παιδιά, να κάνετε παρέα, να συζητήσετε.

Δεν είναι μόνο σωματικά χρήσιμο (μιας και σε ξεκουράζει), αλλά και συναισθηματικά. Η μητρότητα είναι δύσκολη όχι μόνο για σένα, αλλά και για την άλλη μαμά, που μετακόμισε πρόσφατα στην πολυκατοικία σου. Δεν είσαι μόνη σου, αλλά ούτε κι εκείνη είναι. Προσέγγισέ την. Είναι σημαντικό και για τις δυο σας να ξέρετε ότι δεν είστε μόνες.

Έχεις πολλά μαθήματα να πάρεις από τους άλλους. Οι εμπειρίες τους μπορούν να ενισχύσουν τις δικές σου. Μη φοβάσαι να κάνεις το βήμα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνες μας ή να είμαστε μόνες μας. Η ζωή είναι δύσκολη χωρίς τη βοήθεια και τη στήριξη των άλλων.

Πηγή: huffingtonpost.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ