Στόλισα πρώτη φορά φέτος στο νέο μας σπίτι και έκανα επιτέλους ένα βήμα στη ζωή μου!

Έχει περάσει ένας χρόνος από το διαζύγιο και επιτέλους μόνη! Τα πρώτα Χριστούγεννα μόνη! Από την μία νιώθω ότι θέλω να αρχίσω να χορεύω κλακέτες από την χαρά μου, από την άλλη κάτι με χαλάει… Γιατί εγώ φίλη μου, δεν την είχα φανταστεί έτσι την ζωή μου.

Δεν παντρεύτηκα με σκοπό να χωρίσω, ήθελα να γεράσω μαζί του, να δώ τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, και εμάς να είμαστε παππούδια στο παγκάκι με τους καθετήρες αγκαλιά. Αλλά δυστυχώς το όνειρο μου, δεν πήρε ποτέ μορφή.

Δεν τα βάζω μαζί του, τα βάζω με εμένα. Ίσως θα έπρεπε να μείνω, να τα δεχτώ όλα, να μην κάνω μια επανάσταση στο σπίτι. Και το παιδί; Πως θα νιώθει το παιδί;

Οι φωνές στο μυαλό μου, μου έλεγαν να μείνω, αλλά μέσα μου ήξερα ότι αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος. Πρίν καλά καλά το καταλάβω, του το ξεφούρνισα και ήρθε το τέλος. Πνιγόμουν και πέθαινα κάθε μέρα, μέσα στο σπίτι του συναισθηματικού τίποτα.

Στέκομαι φέτος λοιπόν στον όμορφο καινούριο μου καναπέ, με την καινούρια κουβέρτα των πέντε ευρώ (δεν έφτασε για παραπάνω το budget) και σκέφτομαι όλα όσα έχουν συμβεί. Πήγα ψώνισα, στόλισα, ετοίμασα όλο μου το σπίτι και στέκομαι να κοιτάω πράσινα φύλλα με μπάλες και λαμπάκια,όπου για κάποιο παράξενο λόγο νιώθω ελεύθερη. Δεν ζούσα σε κελί το ξέρω. Αλλά η συναισθηματική φυλακή που βίωνα, ήταν το χειρότερο και για εκείνον και για εμένα.

Το δέντρο με κάνει χαρούμενη, με κάνει να νιώθω ζωντανή και ελεύθερη. Με κάνει να νιώθω πως επιτέλους έκανα ένα βήμα στη ζωή μου. Πως επιτέλους μάζεψα τα κομμάτια μου, έφτιαξα το παζλ, και τώρα κοιτάω το δημιούργημα μου. Είμαι νέα και όχι μόνο για να κάνω τη ζωή μου, αλλά για να μπορέσω να προσφέρω στο παιδί μου όλα όσα χρειάζεται και πρωτίστως, μια καλύτερη ζωή.

Έτσι λοιπόν στέκομαι εδώ, μόνη στο σπίτι… Σαν εκείνη την ταινία, με την μόνη διαφορά ότι δεν περιμένω κανέναν να με αναζητήσει.. Ίσως και να είναι καλύτερα, θέλω την ηρεμία μου και το παιδί μου. Ας είναι φέτος τα Χριστούγεννα μια νέα αρχή!

Μέρι Κρίστμας!

Ντόλσε Βίδα