Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μες από τις ζωές των άλλων
Από μια σχέση φιλική, ερωτική ή οποιαδήποτε άλλη, θα φύγω ή θα παγώσω (και θα φύγω) όταν συμβούν δύο πράγματα:
α) Αν μου θίξεις τη περηφάνεια και β) Αν με κρεμάσεις. Τι σημαίνει αυτό;
«Αν μου θίξεις τη περηφάνεια» σημαίνει να μου χτυπήσεις κάτι που έκανες για μένα, σημαίνει να με γνωρίζεις χρόνια και παρ’ όλα αυτά να’ρθει μια μέρα που έτσι εύκολα από μια φράση ή κίνηση που πήρες στραβά να με «ξηλώσεις». Σημαίνει να με πάρεις τηλέφωνο και να με ξεχ@σεις για κάτι που δεν σου άρεσε, να με κατηγορήσεις ότι δεν σε σέβομαι (ενώ παράλληλα μου λες πως δεν αμφισβητείς τη καλή μου πρόθεση;!) , να μου πλασάρεις το αυτονόητο σαν «χάρη» ή αντίστροφα τη «χάρη» ως αυτονόητο, κι ύστερα από όλα αυτά να περιμένεις πως θα σου ξαναμιλήσω και θα΄μαι μες στη καλή χαρά. Δηλαδή εκτός από ασεβή, να με θεωρείς και τρελλό.
Μια τέτοια σχέση χάλασε πρόσφατα. Διότι τον συγκεκριμένο άνθρωπο τον εκτιμώ πολύ κι αυτό έπαψε να ισχύει από τη στιγμή που πίστεψε πως τον θεώρησα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Διότι όταν αισθάνομαι πως ο άλλος μου μετράει και τις ανάσες και πρέπει να προσέχω και το παραμικρό μην τυχόν παρεξηγηθεί, ξεκολλάω τη μονωτική που μου φοράει στο στόμα και απλά φεύγω. Όχι δεν χαλάνε έτσι οι σχέσεις, συμφωνώ. Αλλά ίσως τελικά από τα «μικροπράγματα», να καταλαβαίνεις και τι πραγματικά πίστευε ο άλλος τόσο καιρό για σένα.
Το «Αν με κρεμάσεις» σημαίνει να έχουμε συμφωνήσει ότι θα αναλάβεις κάτι και ένα ωραίο πρωί να αποφασίζεις (μόνος σου) ότι δεν προλαβαίνεις-βαριέσαι-ξύνεσαι και να εξαφανίζεσαι. Κι όταν ο άλλος το παίρνει είδηση (μόνος του)να βγαίνεις κι από πάνω. Το «Αν με κρεμάσεις» σημαίνει να έχει προσφερθεί κάποιος να σε βοηθήσει, να το έχετε αναλύσει, να το έχετε συμφωνήσει, να το΄χετε κάνει χαρτοπόλεμο και ύστερα από λίγο καιρό να σε βγάζει τρελλό ότι δεν κατάλαβες βρε, δεν είπε αυτό το άλλο είπε, άλλο εννοούσε. Και στο τέλος να βρίσκεσαι και «εκτεθειμένος» ως αυτός που ζητάει χάρες.
Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί κι ένα ανελέητο θάψιμο που τρώω καθημερινά (εννοείται πίσω από τη πλάτη μου, ποιός θέλει αντίλογο;) για τα πάντα-τι κάνω, τι δεν κάνω, τι είπα, τι δεν είπα, τι φοράω, τι φορούσα χθες κλπ.-κι αν δεν εκρήγνυμαι είναι γιατί έχω ένα παιδί να μεγαλώσω, εξάλλου σε αυτό ποντάρουν και εκείνοι. Όμως ευτυχώς, υπάρχουν και πιο νορμάλ άνθρωποι σε αυτή τη ζωή. Μια φίλη με την οποία το συζητήσαμε, μου είπε το εξής σοφό «Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν μες από τις ζωές των άλλων κι αυτό δεν θα μπορέσεις να το ελέγξεις ποτέ!». Κι έχει δίκιο. Όταν ο οποιοσδήποτε έχει υγεία, οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, δουλειά, και αντί να είναι ευγνώμων και πλήρης, κάθεται και σχολιάζει τι έκανες εσύ και τι έκανα εγώ, δεν είναι να θυμώνεις μαζί του. Είναι να τον λυπάσαι.
Καλές γιορτές να έχουμε με υγεία, ευτυχία και ό,τι περισσότερο επιθυμεί ο καθένας από εσάς. Είμαι πολύ χαρούμενη που πρώτη φορά φέτος, μετά από πολλά-πολλά χρόνια, κάνω επιτέλους κάτι που πραγματικά αγαπώ. Κι έχετε συμβάλλει κι εσείς σ’ αυτό. Σας ευχαριστώ!
Σχόλια