Θέλω να φύγω από τον γάμο μου αλλά φοβάμαι το αύριο
Απο οταν ειχα σχεση με τον αντρα μου,ειχε προβληματα συμπεριφορας. Ηταν αποτομος,προσβλητικος και μετα απο καθε καυγα μου ελεγε θα αλλαξει. Ηρθε το μωρο,παντρευτηκαμε και η συμπεριφορα του ακομη χειροτερη και προστεθηκαν οι γονεις και τα αδερφια του,οι οποιοι τον εκμεταλλεύονταν και οικονομικα και καθε φορα που ζητουσα εξηγησεις, έκαναν να μου μιλησουν μηνες. Μετα ολα καλα και παλι τα ιδια και τα ιδια.
Εφτασα σε σημειο να τρελαινομαι οχι γιατι αυτοι εμπαιναν στη μεση αλλα γιατι ο αντρας μου επαιρνε παντα το μερος τους. Εγω με καταθλιψη. Το παιδι μας αρνητικοτατο στα παντα και στους παντες. Προσπαθησα πολλες φορες να του μιλησω και παντα εδειχνε να το καταλαβαινει για λιγες μερες. Μετα παλι τα ιδια. Αυτος ευκαταστατος,εγω χωρις τιποτα.
Θελω να φυγω, και θελω να τα καταφερω, αλλα φοβαμαι. Φοβαμαι το αυριο, τις αντιδρασεις του παιδιου και τις “δωροδικιες” του για να εχει το παιδι “δικο”του. Ποσο δυσκολο ειναι να παρατας τα παντα και να παντρευεσαι και στο τελος να μενεις στο τιποτα εξαιτιας του. Δεν ξερω αν μενοντας στα “καλα” ειναι προτιμότερο ή φευγοντας θα δειξω στο παιδι μου οτι αξιζει να προσπαθεις για το καλυτερο. Βοηθεια απο πουθενα και σημερα δουλειες αφαντες.
Αλεξάνδρα
Αγαπητή Αλεξάνδρα,
Παίρνω το θάρρος να σου απαντήσω προσωπικά, ως μη ειδικός αλλά ως ένας άνθρωπος που εξαιτίας του φόβου, έκανε 3 χρόνια να το πάρει απόφαση να φύγει από ένα δυστυχισμένο γάμο.
Καταρχάς μου φαίνεται αναμενόμενο ο άντρας σου, να παίρνει το μέρος της οικογένειάς του αφού εκείνοι τον μεγάλωσαν, συνεπώς έχει τον ίδιο χαρακτήρα και την ίδια θεώρηση για τη ζωή. Επίσης σου έχει δώσει δείγματα πως δεν σε προστατεύει.
Θέλεις να φύγεις αλλά φοβάσαι το αύριο, λες.
Το σήμερα όμως, που το ζεις μέσα στη κατάθλιψη, δεν το τρέμεις;
Το σήμερα που αυξάνει τη πιθανότητα να φτάσεις 50 χρονών και να κοιμάσαι με χάπια δεν το φοβάσαι;
Το σήμερα, όπου το παιδί σου είναι αρνητικό και ίσως αύριο χειροτερέψει, δεν σ’ ανατριχιάζει;
Και φοβάσαι τί ΘΑ γίνει αύριο; Αλήθεια;
Όταν ένας γάμος τελειώνει,ακόμα και χωρίς δουλειά, δεν μένεις στο τίποτα. Κανείς δεν πέθανε που χώρισε και κανείς δεν μένει στο τίποτα. Μένεις στα μπετά και σιγά σιγά οικοδομείς ξανά τη ζωή σου. Φυσικά και δεν είναι εύκολο, φυσικά και θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό σου και το παιδί σου, φυσικά και θα παλέψεις και θα κρυώσεις και θα πεινάσεις και θα κοπιάσεις και θα κλάψεις. Αλλά κάπου κάποια στιγμή, σύντομα στο υπόσχομαι, θα βγεις στο φως. Σ’ αυτό, που όσο μένεις σε αυτό το γάμο, δεν πρόκειται να δεις ποτέ αφού η κατάσταση όπως λες, δεν αλλάζει. Κι αν η κατάσταση φίλη μου δεν αλλάζει, αναγκαστικά πρέπει να αλλάξεις εσύ!
Θα φτιάξεις ξανά τη ζωή σου, θα γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους και ναι, ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης, μια δουλειά θα τη βρείς. Κουτσή στραβή αλλά θα τη βρείς. Τα χρόνια σου όμως κορίτσι μου, δεν γυρνάνε πίσω. Το παιδί σου που τραυματίζεται δεν θα ξε-τραυματιστεί σε 10 χρόνια που ίσως εσύ το πάρεις απόφαση να φύγεις. Όχι δεν είμαι άνθρωπος που θα σε συμβουλέψει σώνει και ντε να χωρίσεις. Είμαι υπέρ του να σώζονται οι γάμοι και πάντοτε λέω στους ανθρώπους να βλέπουν σύμβουλο γάμου πρίν από οποιαδήποτε απόφαση για χωρισμό. Εδώ όμως μιλάμε για ένα παιδί που βγάζει άρνηση και ποιός ξέρει τί άλλο θα βγάλει αύριο.
Συνεπώς αν αγαπάς τον άντρα σου και σ’ αγαπάει κι εκείνος, προσπαθείστε για τον γάμο σας πηγαίνοντας σε κάποιον ειδικό. Αλλιώς, αν δεν αγαπιέστε ή αν εκείνος αρνηθεί, ή αν τα προβλήματά που έχετε είναι ανυπέρβλητα και κάνουν κακό σ’ εσάς και στο παιδί σας, καταλαβαίνεις πως η λύση είναι μονόδρομος.
Να ξέρεις πάντως πως στο τέλος, κανείς δεν μετάνιωσε που έφυγε από τη κατάθλιψη ενός γάμου. Αντιθέτως ξέρω πολλούς που μετάνιωσαν επειδή δεν έφευγαν νωρίτερα.
Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.
Εύχομαι όλα στη ζωή σου να πάνε καλά, ό,τι κι αν αποφασίσεις!
Φιλικά,
Κυριακή Χαριτάκη
Σχόλια