Θέλει αρετή και τόλμη η αυτογνωσία!

Πρόσφατα ένας φίλος μου, μου είπε πως αυτό που λείπει από τους ανθρώπους, είναι η καλοσύνη. Αν και συμφωνώ μαζί του, πιστεύω πως αυτό που επίσης λείπει σήμερα, είναι το γνώθι σ’ αυτόν. Κι όταν θεωρείς ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι, δεν θα μπεις ποτέ στη διαδικασία να γίνεις καλύτερος. Γιατί νομίζεις ότι είσαι ήδη.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Μου θυμίζει λίγο κάτι κορίτσια, μαζί κι εμένα, που επιμένουν πεισματικά να μπούν στο medium ενώ δεν τις χωράει. Δεν το λέω ρατσιστικά -κι εγώ έχω περιττά κιλά-και φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός, το τί θα βάλει και πώς αισθάνεται. Είναι γεγονός ωστόσο ότι το ρούχο που ταιριάζει καλύτερα στο σωματότυπό σου και αναδεικνύει περισσότερο την ομορφιά του, είναι αυτό που σου κάνει. Είναι άλλο να βλέπεις μια κοπέλα 50 κιλά με κολάν και άλλο μια κοπέλα 100 κιλά με κολάν. Στη δεύτερη περίπτωση και η κοπέλα πιέζεται και το κολάν.

Για να μην μιλάμε αλληγορικά και να περάσουμε στο δια ταύτα, ο καθένας μπορεί να πιστεύει για τον εαυτό του, τα καλύτερα. Ότι είναι εντάξει, ότι έχει πάντα δίκιο, ότι μόνο αυτός είναι σωστός και οι άλλοι λάθος, ότι αυτοί που φεύγουν είναι αυτοί που δεν αξίζουν (κι όχι αυτοί, που πολύ απλά, αξίζουν περισσότερα) ότι φέρθηκε έτσι γιατί οι άλλοι μπλα μπλα μπλα, ότι έκανε αυτό και το ένα και το άλλο γιατί οι άλλοι μπλα μπλα μπλα.

Γενικά ο άνθρωπος ο σωστός κι ο υπεργαμάτος, δεν ευθύνεται ποτέ για τίποτα. Όχι εγώ, ο άντρας μου. Όχι εγώ, ο πελάτης. Όχι εγώ, ο Άγιος Βασίλης. Όχι εγώ, τ’ αυγό. Όταν οι αδίστακτοι μιλούν για αξιοπρέπεια και τα λαμόγια για ειλικρίνεια, ε, νομίζω τερματίσαμε! 

Κάποτε παλιά ο διευθυντής στη προηγούμενη δουλειά μου, τον οποίο θεωρώ και δάσκαλό μου, μου έλεγε μια πολύ σοφή κουβέντα. “Το κριτήριο, δεν έχει κριτήριο”. Πόσο δίκιο είχε! Βλέπεις τον αμόρφωτο σε υψηλόβαθμη θέση και τον πτυχιούχο, να του πηγαίνει τον καφέ του. Βλέπεις καλά παιδιά με κοπέλες που τους φέρονται σαν σκουπίδια και κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, να ανέχονται το κέρατο.

Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι δίκαιη. Δεν χρειάζεται όμως να έχει τόσο θράσος!

Οι άνθρωποι στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν για κριτήριο, το μηδέν κριτήριο. Γιατί βλέπουν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που συμβαίνουν. Αυτά που πονάνε λιγότερο κι εκείνα που βολεύουν περισσότερο. Πονάει λιγότερο να αποποιείσαι τις ευθύνες σου. Βολεύει περισσότερο να πιστεύεις πως εσύ είσαι εντάξει, οι άλλοι δεν είναι.

Και φυσικά όλα για το θεαθήναι, για να βγαίνουμε από πάνω. Να φωνάζουμε “Κάτω οι κλέφτες” για να καλύψουμε τις κλοπές μας και “Κάτω οι ψεύτες” για να καλύψουμε το ψέμα μας. Να ζητάμε τα ρέστα από αυτούς που εμείς οι ίδιοι ξεπουλήσαμε και να μοστράρουμε τον καινούριο μας “έρωτα”, για να τον τρίψουμε στη μούρη εκείνου που δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ.

Η αλήθεια ζει στο mute κι όσο κι αν αρνούμαστε να τη δεχτούμε, μέσα μας, τη ξέρουμε καλά. Ο κάθε ένας μας ξέρει πολύ καλά ποιός είναι κι επειδή καμιά φορά, δεν του αρέσει αυτό που ξέρει, φωνάζει το αντίθετο, για να τ’ ακούει ο ίδιος. Μα…όσο μέλι και να βάλεις στα σκ@τά, λουκουμάς δεν γίνονται! Αν τώρα θες να ζεις στην ουτοπία και να τα τρως σιροπιαστά, ποιά είμαι εγώ που θα σου το χαλάσει;

Δικό σας! 😉