Στη ζωή μου κάθε μία

Μεγάλη υπόθεση το timing και πολύ μεγάλο @ρχίδι. Χρόνος και άνθρωποι καμιά φορά δεν κάνουν σετ επειδή έτσι θέλουμε ή έτσι μας βολεύει. Το timing άλλωστε, είναι καλή δικαιολογία όταν δεν θες να βγεις κακός μα η κατάληξη επώδυνη. Ιδίως για εκείνον που άλλα του μαγείρευαν κι αλλιώς του τα σέρβιραν.

Από την Κυριακή Χαριτάκη

Μπορεί κάποιος να είναι για σένα ο μεγάλος έρωτας, αλλά για εκείνον να είσαι μόνο ένα πήδημα (άντε δύο).

Μπορεί κάποιος να είναι για σένα η μεγάλη στροφή που ήθελες να κάνεις στη ζωή σου, αλλά για εκείνον να είσαι μια επιβεβαιωσούλα στις ανασφάλειές του.

Μπορεί κάποιος να είναι για σένα το άλλο σου μισό, αλλά για εκείνον να είσαι μισής βραδιάς υπόθεση.

Δεν είναι όλα αμοιβαία στη ζωή και δεν κατηγορώ κανέναν. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν αντέχουν το καλύτερο. Χρόνια ολάκερα ακούς να “κλαίνε” για τη σχέση που δεν έρχεται, μα είναι άνθρωποι-κροκόδειλοι κι έχουν τα δάκρυα στο τσεπάκι, αφού στο τέλος φεύγουν αγκαζέ με αυτή που βρίζουν.

Ήμουν πάντοτε άνθρωπος ευθύς και ό,τι ήθελα να πω, το έλεγα. Γιατί δεν ήθελα κανείς να πληγωθεί εξαιτίας μου. Γιατί έδωσα δικαίωμα σε κάποιους να περιμένουν από εμένα. Ειδικά όταν κάποιος σου έχει φερθεί παραπάνω από καλά, αν δεν το οφείλεις σε εκείνον, το οφείλεις στον εαυτό σου.

Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε κρίση γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να δείχνουν πράγματα και όχι να τα λένε. Έχουν μάθει να περνούν μηνύματα και όχι να τα επικοινωνούν. Έχουν μάθει να κλείνουν τη πόρτα και να αφήνουν το παράθυρο μισάνοιχτο επειδή «δεν ξέρεις ποτέ…». Τα μισάνοιχτα παράθυρα όμως, μπάζουν.  Κι ό,τι μπάζει, δεν είναι χρυσός!

Βρίσκεσαι που λες σ’ ένα λιμάνι, ήσυχη και κυρία. Κι έρχεται κάποιος, σου φέρνει 20 μποφόρ και βγάζεις απαγορευτικό σε οποιονδήποτε δεν είναι αυτός. Παρ’ όλο που ορκίστηκες πως θα ‘μενες χρόνια μόνη, βλέπεις πως αυτός που μέχρι χθες απέρριπτες, ήταν αυτό που πάντα ήθελες και παίρνεις πίσω κάθε όρκο, κάθε “πάντα” και “ποτέ”. Δεν ξέρεις όμως πως, όπως ξαφνικά έρχεται μια φουρτούνα, το ίδιο ξαφνικά μπορεί να φύγει. Πως εσύ μπορεί να την ήθελες, αλλά εκείνη να ήθελε μόνο και μόνο να σε ξεσηκώσει για να πάει παρακάτω και να ξεσηκώσει άλλον. Γιατί αυτή είναι η δουλειά της. Το ξεσήκωμα.  Λαϊκιστί, η καύλα.

Όσο μεγάλα λόγια κι αν ακούσεις, ποτέ δεν ξέρεις ποιοί ήρθαν για να μείνουν και ποιοί είναι τελικά περαστικοί. Ίσως ούτε οι ίδιοι να μην ξέρουν καλά-καλά τον εαυτό τους. Ίσως να ακούνε τη φωνή τους να υπόσχεται και από μέσα τους να λένε “Τί λέω πάλι ο μ@κας;!”. Όταν αποφασίζεις χρόνια μετά να πεις το “Ναι”, η αγάπη σου, κάνει απινίδωση στη μπέσα του. Και ποιά είσαι εσύ που τόλμησες ν’ αγγίξεις τη ψυχή του;

Κάθε γνωριμία είναι μια ευκαιρία. Ευκαιρία να αρχίσεις να βλέπεις, πίσω απ’ τους ανθρώπους. Πίσω απ’ τα μεγάλα λόγια της στιγμής, τον οργασμό, τα “θα’ θελα”. Ευκαιρία να αρχίσεις να διαλέγεις ανθρώπους που αξίζουν και όχι απαραίτητα τον πρώτο που ερωτεύτηκες. Ευκαιρία για πισινές.

Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος της πισινής, έπεφτα πάντα με τα μούτρα. Κι έτσι γι’ άλλη μια φορά, τα έσπασα.

Με τις υγείες μας!

*Το παραπάνω κείμενο συντάχθηκε πρίν χρόνια υπό την επήρεια αλκοόλ και δημοσιεύθηκε αρχικά στο thebluez.gr