…και που ξέρεις ότι το παιδί είναι δικό σου;

Μένεις έγκυος με τον γνωστό τρόπο και με έναν άνθρωπο που νόμιζες δικό σου. Νόμιζες, μέχρι τα ξαπλώματα, να γίνουν “Ποιά είσαι εσύ και πώς βρέθηκες γυμνή στο κρεβάτι μου;”. Μέχρι τα ξενύχτια στου Ψυρρή, να κινδυνεύουν να γίνουν ξενύχτια στο Παίδων. Τότε είναι που μπαίνει στη μέση η μάνα του. “Που ξέρεις ότι το παιδί είναι δικό σου;” του λέει. Όταν εκείνη έμεινε έγκυος, που ήξεραν οι άλλοι, ποιανού ήταν το δικό της; Εκτός αν είχε σφραγίδα αγορανομίας, σαν τα γίδια στη Βαρβάκειο!

Από την άλλη σιγοντάρει και η μάνα σου “Καλά να πάθεις, να μάθεις άλλη φορά να ξέρεις που ανοίγεις τα πόδια σου!” σου λέει. Δεν υπάρχουν πιο οξύμωρα πλάσματα από αυτούς τους τύπους μάνας. Στα 25 τους βγάζουν νύχια αν τις πουν για έκτρωση και στα 50 τους, την απαιτούν από τους άλλους. Ή θεωρούν το σεξ, δείγμα κουταμάρας. Τί πάει να πεί “Να ξέρεις που ανοίγεις τα πόδια σου;”. Από πότε δεν κάνεις έρωτα με αυτόν που αγαπάς; Από πότε σκοτώνεις του παιδιού σου το παιδί που δυστυχώς, δεν είναι δυο φορές παιδί σου; Καμιά φορά σκέφτομαι ότι για ορισμένους ανθρώπους, ίσως να ισχύει το “καλύτερα να μιλάς παρά να γεννάς!”….

Κι εκείνος, ο άνθρωπος που ξαπλώσατε μαζί αμέτρητες φορές, την πιστεύει. Γιατί τον συμφέρει να την πιστέψει. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να συνεχίσει τη ζωή του στους κολλητούς, να λέει καλημέρα στη 1 το μεσημέρι και να συνεχίσει το ελεύθερο κάμπινγκ στη Χιλιαδού.
Γιατί η μητέρα του, ένας άνθρωπος που κυοφόρησε, γέννησε, μεγάλωσε και ξέρει πόσο παλούκι είναι να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, θέλει να απαλλάξει το παιδί της από τέτοια ευθύνη και θα επικαλεστεί τα πάντα. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που γίνεται γονιός να ξεστομίζει κάτι τόσο χυδαίο και να ακυρώνει αυτόματα τον ρόλο του;

Κι όμως….μόλις μερικά χρόνια μετά, ξεχνάει. Ξεχνάει ότι τα ίδια ίσως έλεγαν και για εκείνη κάποτε.  Ξεχνάει πως κάποτε ήταν κι εκείνη η γκομενίτσα κάποιου που “προσπαθούσε” διακαώς να τον “τυλίξει”, ξεχνάει πόσο πόνεσε να αποδείξει το αντίθετο. Ξεχνάει για το “καλό” του παιδιού της που θέλουν να της το μπλέξουν, που αυτό δεν φταίει σε τίποτα αν εκείνη του κουνήθηκε και τώρα θέλουν να αναλάβει τις ευθύνες του. Και γιατί παρακαλώ; Για ένα πηδηματάκι χωρίς προφύλαξη τόσο δα μικρό. Τς τς τς απαιτητικοί που είστε! Και κάπως έτσι, αρχίζει να του τα ζαλίζει…

“Που ξέρεις ότι είναι δικό σου;”
“Α ρε ζώον ίδιος ο πατέρας σου είσαι. Πάει να στο φορτώσει και δεν έχεις πάρει πρέφα!”
“Να σε πάει στα δικαστήρια άμα θέλει αλλά τολμάει; Σιγά μην της το αναγνωρίσουΜΕ”
“Με πόσους να΄χει πάει και ξέρει ότι εσύ είσαι ο πατέρας;”.
“Ζώον και στο ‘λεγα φόρα προφυλακτικό. Τί θα κάνουΜΕ τώρα;”
“Να της πείς να το ρίξει.  5 λεπτά υπόθεση είναι. Τί θέλει, να καταστρέψεις το μέλλον σου; Αν σε αγαπάει θα καταλάβει”.

Η γυναίκα αυτή,  θεωρεί το παιδί της ένα ανάξιο και άβουλο πλάσμα, που όμως είχε αρκετή βούληση να αναπαραχθεί. Και ως τέτοιο, θέλει να το σώσει από μια “χαζομάρα” της στιγμής. Γιατί για εκείνη αυτό είναι το παιδί του γιου της: Ένα ξεκαύλωμα που μπορεί να διορθωθεί με μια “εκτρωσούλα”. Σαν να πηγαίνεις για απονεύρωση, ένα πράγμα. Πάνω απ’ όλα όμως, πιστεύει πως η κοπέλα του γιου της είναι πόρνη. Όποια κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει, είναι πόρνη. Ψυχή τε και σώματι. Δεν έχει σημασία αν δεν τη γνωρίζει ή αν ο γιος της ήταν ο πρώτος της ή αν τον αγαπάει και τον κάνει χαρούμενο. Όχι. Σημασία έχει ότι είναι πόρνη και μάγισσα και τολμάει να θέλει να κάνει το παιδί της πατέρα. Και πάνω απ’ όλα υπεύθυνο. Ό,τι δηλαδή δεν έκανε εκείνη τόσα χρόνια!

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλάζει τροπάριο και διαδίδει σε όλο το σόι και τη γειτονιά ότι έγινε γιαγιά. Όχι φυσικά γιατί άλλαξε γνώμη, αλλά για να φέρει το ζευγάρι κοντά της, να τους πατήσει στην ανάγκη του “δεν έχω που να αφήσω το παιδί να πάω για δουλειά” και να μπορεί να τους ελέγχει πάντοτε “για το καλό του παιδιού της”. Να γαλουχήσει ακόμα μια γενιά ευθυνόφοβων, μαθαίνοντας στο εγγόνι της ό,τι ακριβώς έμαθε και στο παιδί της:  Να “αρπάζει” και να την κάνει. Να σπάει και να μην πληρώνει. Να κλέβει και να μην τιμωρείται. Να μην παίρνει προφυλάξεις και να μην αναγνωρίζει. Να γίνεται γονιός στα χαρτιά και ίσως ούτε καν σ΄αυτά. Να μην υπάρχει πουθενά και να αναγκάζει ένα παιδί να μεγαλώνει χωρίς εκείνον. Επειδή ο γιος της ,κι ύστερα ο εγγονός της, έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Επειδή έχουν χρόνια ακόμα να κάνουν παιδιά. Επειδή “τί το θέλεις τώρα το παιδί; Εσύ παιδί είσαι μόνος σου!”. Όταν όμως ήταν να “καβαλικέψει” το παιδί έγινε “Κατάλληλο, επιθυμητή η γονική συναίνεση”. Άντε να μην τα πάρω μεσημεριάτικα…

Το ίδιο πίστευε και μια παλιά γνωστή, η κυρία Μαίρη. Που έκανε τα πάντα ώστε ο γιος της να μην αναγνωρίσει το παιδί του. Μέχρι που χτύπησε με κομπρεσέρ επάνω στη δουλειά και δεν μπόρεσε να ξανακάνει παιδιά. Και όχι μόνο δεν μπόρεσε να ξανακάνει αλλά εκείνο το παιδί που δεν αναγνώρισε, ούτε γνώρισε, ούτε καν ρώτησε ποτέ πώς ζει και αν έχει τα μάτια του, εκείνη η μοναδική του ευκαιρία να γίνει γονιός, ήταν 5 χρονών και είχε ήδη γνωρίσει κάποιον άλλον για πατέρα του.

Να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Να γινόμαστε παράδειγμα για τα παιδιά μας και όχι άλλα να τους λέμε εκ του ασφαλούς κι άλλα μετά. Κι αντί να φωνάζουμε για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που δεν υπάρχει στα σχολεία, να φέρουμε πρώτα τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σπίτια μας, γιατί μ΄αυτά που βλέπω να γράφονται από γονείς στο ίντερνετ, αμφιβάλλω κατά πόσο γνωρίζουμε  εμείς οι ίδιοι τα βασικά. Δεν υπάρχει πιο γαλήνιο μέρος από το μαξιλάρι που ακουμπάς το κεφάλι σου τα βράδια, γνωρίζοντας βαθιά μέσα σου πως έκανες το σωστό!

Κυριακή Χαριτάκη

*Ευχαριστώ τον φίλο Δαμιανό για την έμπνευση αυτού του άρθρου!