Παντρεμένοι στον 6ο μήνα εγκυμοσύνης με πήγαινε σε ξενοδοχεία και με έβαζε σπίτι μας κρυφά. Θα γυρίσει;

Ειμαι στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και μόνη. Τι εννοώ μόνη;

Πριν περίπου ένα χρόνο γνώρισα έναν άνθρωπο και ερωτευτήκαμε αμέσως. Μείναμε μαζί και μεσα σε 4 μήνες έμεινα έγκυος. Δεν κυνηγούσαμε να κάνουνε μωρό. Εκείνος μου είχε πει ότι έχει έναν μικρό θέμα που λύνεται με κατάλληλη θεραπεία, και ειναι σχεδόν αδύνατον προς τον παρόν να κάνει παιδιά. Έτσι κινούμασταν πιο “ελεύθερα” όμως είχαμε πει ότι ακόμη και αν προκύψει ένα θαύμα θα το δεχτούμε με χαρά. Εγω 28 εκείνος 32.  Όταν προέκυψε έτσι έγινε. Αμέσως πρόταση γάμου, γάμος μεσα σε 2 μήνες θρησκευτικός και όνειρα γεμάτοι.

Την ημέρα που μπήκα στο σπίτι νύφη στον 5ο μήνα εγκυμοσύνης έμενα μαζί τα πεθερικά μου. Δεν έφυγαν ποτέ. Ήρθαν για να βοηθήσουν τον άντρα μου στη δουλειά και δεν έφυγαν ποτέ. Μεσα σε μια εβδομάδα απο το γαμο μου με έδιωξαν οι 3 τους κακην κακώς.

Ο λόγος: ότι ειμαι κυκλοθυμική και δεν φέρομαι καλά στον γιο τους. Ο δε γιος τους υποστήριζε ότι δεν μπορεί μαζί μου γιατι οι αντιδράσεις μου ειναι υπερβολικές όταν μαλώνουμε. Η αλήθεια ειναι ότι ειμαι γενικά εκρηκτική σαν χαρακτήρας δηλαδή μιλάω αρκετά όταν νιώθω να αδικούμαι και οι ορμόνες τα άναψαν παραπάνω τα λαμπάκια μου.

Το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο κύριος ισχυριζόταν ότι έχω κρυφές συνομιλίες με τον εργοδότη μου υπονοώντας ότι κρύβω κατι σχετικά με το παιδί (ότι ειναι δίκο του) αφού εκείνος δεν μπορεί να κάνει παιδιά.

Ούρλιαξα ξέσπασα τον χαστούκισα γιατι ένιωσα να ποδοπατούν την αξιοπρέπεια μου. Δεν δίστασαν ως οικογένεια να με κατηγορήσουν στον πατέρα μου ότι κατι κρύβω ενώ υποστήριξαν ότι έχω πρόβλημα με τα νεύρα μου γι αυτό και τον χαστούκισα. Ο πατέρας μου επίσης δεν άντεξε τον εξευτελισμό και ζήτησε να του δώσουν ρούχα μου για να μπορώ να κινούμαι, τους έβρισε και έφυγε. Η πεθερούλα μου με τον γιο της με χαρά μου πακεταραν μέχρι και τα στέφανα του γάμου. Έκτοτε δεν ξαναγύρισα. Δεν μου το ζήτησε ποτέ δεν ήρθε να με δει.

Έγιναν κάποιες προσπάθειες σε ξενοδοχεία καθώς οι γονείς του δεν έφυγαν ποτέ. Ναι ναι παντρεμένη στον 6ο μήνα εγκυμοσύνης, με πήγαινε σε ξενοδοχεία και με έβαζε στο σπίτι κρυφά.

Ενώ άλλοτε όταν έμπαινα απειλούσαν ότι θα φέρουν την αστυνομία ότι είμαι επικίνδυνη και ότι πρόκειται για πλεκτάνη ότι είμαστε αλήτες ως οικογένεια. Κάθε προσπάθεια δεν είχε αποτέλεσμα. Πάλι ζήλιες πάλι εντάσεις μου απαγόρευε να πάω στη δουλειά. Καμία λογική συζήτηση.

Πλέον ειμαι στον 8ο περιμένω το μωράκι μόνη. Έχω νοικιάσει ένα μικρό σπίτι, μια φωλιά για μένα και το μωρό με τη βοήθεια των γονιών μου εδώ και έναν μήνα. Κάπου επρεπε να βαλω κρεβατακι! Εδώ και ένα μήνα δεν τον έχω δει. Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ούτε για τα χαρτιά του μωρού. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα παρα μονο λέει ότι είμαστε αλήτες και ψεύτες ως οικογένεια.

Σε ένα μήνα περίπου γεννιέται το μωρό μου και δεν ξέρω τι θα συμβεί. Έχω τους γονείς μου στήριγμα και μια δουλειά να επιστρέψω. Πως ειναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που είχε τέτοια χαρά με το μωρό να έχει εγκλωβιστεί τόσο σε αυτή την άποψη για μένα. Πως δεν έρχεται πια στο γιατρό να δει το μωράκι. Πως έγιναν όλα έτσι. Γυρίζει και λέει τριγύρω ότι τον κυνηγάω και με διώχνει και δεν φεύγω. Δεν έμεινε ούτε αξιοπρέπεια.

Ειναι δυνατόν να τα έκανα όλα αυτά εγω με τη συμπεριφορά μου. Ότι τον κακοποίησα με χαστούκια; Είχαν τόση δύναμη αυτοί οι τσακωμοί; Φταίνε οι γονείς του και η η μητέρα του απο την αρχή φαινόταν ότι δεν ήθελε τον γαμο; Πρέπει να κινηθώ νομικά να καλυφθουμε εγω και το παιδί ή απλά να αποστασιοποιηθω για να γεννήσω; Τι θα πω στο παιδί μου;

Εκείνος δεν ειναι πουθενά. Λέει ότι θα ειναι κοντα στο παιδί τη μια λέει ότι με θελει πίσω μετά λέει δεν μπορεί να ξεχάσει οσα έγιναν. Πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, αλλά ποιο ειναι το σωστό; Νιώθω ταπεινωμένη, ευάλωτη αλλά επιθετική σαν έναν αγρίμι που καλείται να προστατέψει ένα μωρό.

Βρέθηκα με ένα μωρό μόνη απο το πουθενά και την ταμπέλα της παντρεμένης χωρίς όμως άντρα. Μεσα σε 8 μήνες βίωσα εγκυμοσυνη – γαμο- διαζύγιο.

Υπάρχει περιπτωση να αλλάξει κατι και να διεκδικήσει έμενα και το μωρό ίσως μετά την εγκυμοσυνη, ή να μην περιμένω τίποτα απο αυτόν τον άνθρωπο που απέδειξε ότι δεν μπορεί να αναλάβει ευθύνες για τον οποιον λόγο και αν συμβαίνει αυτό; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Χριστίνα

Αγαπημένη μου Χριστίνα,

Οι χειριστικοί άνθρωποι ξέρεις, έχουν ένα πολύ μεγάλο ταλέντο: Kάνουν τους άλλους να πιστεύουν συνεχώς, πως φταίνε για τα δικά τους λάθη. Το λέω αυτό διότι βλέπω να προσπαθείς να βρεις απαντήσεις, σε πράγματα που δεν άπτονται των ευθυνών σου. Δεν φταις εσύ που δεν έχει απογαλακτιστεί απ’ τους γονείς του. Δεν φταις εσύ που σε πέταξε στο δρόμο και που δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, τουλάχιστον απέναντι στο παιδί που πρόκειται να γεννηθεί.

Σίγουρα έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης. Είμαι εντελώς κατά της βίας και ναι το χαστούκι είναι μια μορφή κακοποίησης για μένα. Από την άλλη ωστόσο, το να διώχνεις την έγκυο γυναίκα σου μέσα σε μια νύχτα ή ακόμη χειρότερα, να τη σέρνεις στα ξενοδοχεία και να τη κρύβεις από τους γονείς σου λες κι είσαι 15, δεν σε κάνει καλύτερο. Αν δεν ήταν ευτυχισμένος μαζί σου, αν δεν άντεχε τη συμπεριφορά σου, βεβαίως και μπορούσε να ζητήσει να χωρίσετε όχι όμως με αυτό το βίαιο τρόπο. Δεν πετάς μια έγκυο γυναίκα-τη γυναίκα σου-στο δρόμο. Κι αυτό, κακοποίηση είναι.

Ρωτάς αν υπάρχει περίπτωση, μετά την εγκυμοσύνη, να διεκδικήσει εσένα και το μωρό. Το θέμα δεν είναι αν και πότε εκείνος θα καταλάβει τί έκανε-αν καταλάβει ποτέ-κι αν θα γυρίσει να σας διεκδικήσει. Το θέμα είναι αν αξίζει να τον δεχτείς πίσω, εσύ!

Αν αξίζει να είναι στη ζωή σου ένας άνθρωπος που περνάει μόνιμη εφηβεία, δεν έχει τα κότσια να φερθεί σαν ενήλικος παρά βάζει με το έτσι θέλω στη ζωή σας, τους γονείς του, τους οποίους και ακούει για τα πάντα, σε κατηγορεί ότι το παιδί δεν είναι δικό του, σε πετάει έξω από το σπίτι ΣΑΣ έγκυο χωρίς να αναρωτιέται τί θα γίνετε εσύ και το παιδί και κατά πόσο κινδυνεύει η εγκυμοσύνη σου κι ύστερα σε κρύβει και δεν δίνει δεκάρα αν εσύ και το παιδί ΣΑΣ, ζείτε ή πεθαίνετε. Έναν τέτοιο άνθρωπο θες για σύντροφο; Αλήθεια;

Συγγνώμη που θα στο πω αλλά από όσα μας εξιστορείς, ο άνθρωπος αυτός, δεν ήθελε εξαρχής οικογένεια και παιδιά, κάτι που προφανώς ανακάλυψε στη πορεία. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν φέρεσαι έτσι επειδή αυτό που κατέληξες να ζεις, δεν είναι αυτό που ονειρευόσουν.

Εκεί κρίνεται εξάλλου η ωριμότητα κάθε ανθρώπου. Στο να μπορεί να χειρίζεται κατάλληλα το απρόβλεπτο χωρίς να πληγώνει τους γύρω του. 

Το νομικό κομμάτι μπορείς να το δρομολογήσεις και μετά το τοκετό. Για μένα, αυτή τη στιγμή, καλό θα ήταν να αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος αυτός δεν (θέλει να) υπάρχει στη ζωή σας, να προσπαθήσεις να ανασυγκροτηθείς, να φτιάξεις το σπίτι που πλέον μένετε εσύ και το παιδί σου και να απολαύσεις-όσο μπορείς και είναι εφικτό-τις πρώτες μέρες με το μωρό σου, που χρειάζεται τη μητέρα του, γερή και δυνατή. Κι αν στο μέλλον, ο ίδιος ζητήσει να έχει επαφές με το παιδί, προσπάθησε προηγουμένως, να εξασφαλίσεις ότι η σχέση του μαζί του, θα είναι στέρεη και δεν θα εξαφανιστεί ξανά.

Ανασυντάξου, ψηλά το κεφάλι, συγκεντρώσου στο παιδί σου, στηρίξου στους γονείς σου (είσαι τυχερή που τους έχεις κοντά σου) και στη πορεία θα τα βρείς όλα. Η μητρότητα-ειδικά η μονογονεϊκή- σε κάνει λύκαινα, θα το δεις. Μόνη σου θα αποφασίσεις, τί κρατάς και τί πετάς και μόνη σου θα βγεις νικήτρια στο τέλος, στο υπογράφω!

Σε περίπτωση που χρειαστείς δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, μπορείς να ανατρέξεις στους καταλόγους βοήθειας εδώ και να βρεις όλους τους φορείς που μπορούν να σε βοηθήσουν.

Με το καλό το μωρό σου και είμαστε στο πλάι σου, σε ό,τι χρειαστείς!

Σε φιλώ!

Κυριακή Χαριτάκη