Όταν είσαι μόνος γονιός οφείλεις να προστατεύεις τη διάθεσή σου

“Που μου είπε αυτό-που μου είπε εκείνο-που μου έκανε το άλλο-μπλα μπλα μπλα”. Πόσοι άραγε αναλωνόμαστε μέρες, μήνες, χρόνια στα “φταιξίματα” των άλλων; Πόσες φορές παθαίνουμε εμμονή με ό,τι μας είπε ή μας έκανε ο/η πρώην σύζυγος, τα πρώην πεθερικά, οι φίλοι και ο γείτονας του τρίτου και πόσες άλλες λατρεύουμε να τους μισούμε; Πολλές. Όσο δίκιο και να έχεις όμως, η εμμονή με πρόσωπα και καταστάσεις, δείχνει μόνο ένα πράγμα: Δυστυχία.

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Πέρασα κι εγώ αυτό το στάδιο. Είχα φάει σκάλωμα. Έψαχνα πολύ κι όσο έβρισκα, τόσο βρωμούσε. Μόνιμο ερώτημα το “γιατί”. Γιατί μου έκαναν αυτό, γιατί μου φέρθηκαν έτσι, τί είπα, τί έκανα, πώς μπόρεσαν. Κόλλησα να ψάχνω λογική σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τί θα πει. Αν κοιτάξεις γύρω σου, ακόμα και μέσα σου, όχι μόνο δεν υπάρχει λογική αλλά και το “γιατί έτσι!” αποδεικνύεται τελικά, η καταλληλότερη απάντηση σε όλα. Γιατί έτσι…

Κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν ούτε να φέρονται ούτε γιατί φέρονται όπως φέρονται. Δεν ξέρουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν. Δεν δικαιολογώ κανέναν, απλά πραγματικά δεν ξέρουν. Μαθαίνουν πολύ αργότερα, ανάλογα το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν, και αυτό πάλι παίζεται. Δεν έχει νόημα να σπάς το κεφάλι σου για τα σκατά που έχει ο άλλος στο δικό του.

Κι αν δεν το οφείλεις στον εαυτό σου, το οφείλεις στο παιδί σου. Δεν μπορεί το παιδί να σε βλέπει μόνιμα να κλαις, να μαραζώνεις και να χτυπιέσαι. Δεν μπορεί να σε βλέπει σε μια μόνιμη ένταση και δεν έχει καμία δουλειά να ακούει έστω και κατά λάθος, για τις δικές σου/σας διαφορές.

Ναι άνθρωπος είσαι και εσύ. Αλλά δεν είσαι μόνος. Έχεις ένα παιδί και ευθύνεσαι απόλυτα γι’ αυτό. Ναι δεν πειράζει να σε βλέπει στενοχωρημένο ή νευριασμένο, όλα μέσα στη ζωή είναι, δεν θα το βάλεις σε γυάλα, δεν θα το αποστειρώσεις.

Δεν είναι όμως το αρνητικό συναίσθημα το πρόβλημα. Το συνέχεια είναι. Ειδικά όταν είσαι μόνος γονιός, οφείλεις να προστατεύεις τη διάθεσή σου για να μπορείς να προστατέψεις και του παιδιού.

Και ένας ακόμη λόγος που οφείλεις να τη προστατεύεις είναι γιατί στο φινάλε, δεν θα έρθει ο συνάδελφος που σε ρουφιάνεψε, να παίξει με το παιδί σου. Δεν θα έρθει η γειτόνισσα του τρίτου να του μαγειρέψει, δεν θα το διαβάσει εκείνος/η που σε χώρισε και το “καλύτερο”; Κανείς από όλους αυτούς δεν θα σου πληρώσει τη ΔΕΗ στο τέλος του διμήνου.

Όσο περισσότερο ασχολείσαι με τρίτους, τόσο θα έρχεσαι δεύτερος στην ίδια τη ζωή σου.

Όχι δεν το παίζω υπεράνω. Έπαθα κι έμαθα. Πέρασα απ’ τη κόλαση και βγήκα από την άλλη πλευρά, ευτυχώς μόνο με κάτι γρατζουνιές και λίγες στάχτες. Να μου θυμίζουν πως η καλύτερη φωτιά, είναι αυτή που βάζεις στον Ιούδα.

Στουπί κανείς;

Υστερόγραφο: Το θυμωμένο “δεν με νοιάζει” κρύβει πάντα νοιάξιμο. Γιατί ό,τι έχει θυμό, έχει και συναίσθημα 😉