Ο Στέλιος

Αδερφός του πατέρα μου. Ο μικρότερος και ο πιο όμορφος. 2 μέτρα άντρας, μελαχρινός και λεβέντης. Πολύ ωραίο παιδί, μεγάλα μαύρα μάτια, σγουρά μαύρα μαλλιά, κλειστός, με αινιγματικό χαμόγελο. Τον ήθελαν όλες, όταν λέμε όλες, κυριολεκτικά ΟΛΕΣ. Εκείνος όμως ήθελε μόνο μία, τη Σπυριδούλα. Και την αρραβωνιάστηκε αλλά η μάνα του, δεν την ήθελε. Έβαζε συνεχώς λόγια, δημιουργούσε εντάσεις για το τίποτα, ανακατεύονταν στα πάντα και κάπου η κοπέλα δεν άντεξε και του ζήτησε να χωρίσουν. Ο Στέλιος τα έβαλε με τη μάνα του. “Θα πάρω την πρώτη που θα βρω μπροστά μου, θα δεις!” είπε και το’ κανε…

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Πράγματι, λίγο καιρό αργότερα, γνώρισε την Αλίκη σε ένα λεωφορείο για το Σούνιο. Η Αλίκη είχε σχιζοφρένεια και έπαιρνε φάρμακα. Ο Στέλιος το γνώριζε από την αρχή αλλά ήθελε να κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει, πώς θα εκδικούνταν την ίδια του τη μάνα κι έτσι, συνέχισε μαζί της. Με τα χρόνια, τα φάρμακα βύθιζαν την Αλίκη σε λήθαργο. Είχε πάρει άπειρα κιλά. Κοιμόταν όλη μέρα. Λόγω των φαρμάκων δεν μπορούσε να σταθεί σε μια συζήτηση. Δεν μπορούσες να συνενοηθείς μαζί της. Και το βασικό, δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Έπιασε τον πατέρα μου και του είπε ότι σκόπευε να την παντρευτεί αλλά δεν πήρε την απάντηση που ήθελε. “Τρελλάθηκες, τί πας να κάνεις; Να αυτοκτονήσεις θες;” του είπε ο πατέρας μου και ο Στέλιος έπεσε να τον φάει “Την λυπάμαι!¨του απάντησε. Και δεν λυπόταν τον εαυτό του. Θύμωσε κι έκανε ένα μήνα να μιλήσει στον πατέρα μου ώσπου μια μέρα τον πήρε τηλέφωνο ο Στέλιος να του πει ότι παντρεύεται και με ήθελαν παρανυφάκι στον γάμο τους. Λίγους μήνες μετά ανέβαιναν τα σκαλιά του δημαρχείου.

Η Αλίκη χειροτέρευε. Τα φάρμακα που έπαιρνε ήταν πλέον πιο ισχυρά. Δεν μπορούσες να πεις μαζί της ούτε τα τυπικά, ήταν στον κόσμο της. Τις περισσότερες ώρες κοιμόταν και αδυνατούσε να εργαστεί. Ο Στέλιος δούλευε όλη μέρα για να μην την βλέπει και ερχόταν σπίτι αργά. Τα χάπια άρχισαν να της προκαλούν εκρήξεις θυμού. Τον έβριζε και τον χτυπούσε. Κοιμόταν με την πόρτα κλειδωμένη μας έλεγε γιατί φοβόταν μην μπει μέσα και τον μαχαιρώσει. Ο Στέλιος αναγκάστηκε να ξενοικιάσει το σπίτι στην Αθήνα, να πάρει την Αλίκη και να μετακομίσουν σε ένα σπίτι στο βουνό κάπου στην Κόρινθο, που είχε όλο κι όλο γύρω τους 3-4 σπίτια. Ο ίδιος έπιασε δουλειά στα δυιλιστήρια και ύστερα σε ένα ξενοδοχείο σαν κηπουρός.

Τα χρόνια πέρασαν. Εμείς πηγαίναμε κάπου κάπου και τους βλέπαμε αλλά η Αλίκη ζήλευε τον τρόπο που ο Στελιος μας κοιτούσε κι έτσι σταματήσαμε να πηγαίνουμε για να μην του κάνει σκηνές. Βλέπεις ήθελε παιδιά σαν τρελλός αλλά η Αλίκη δεν μπορούσε να του χαρίσει. “Ρε μλκα, άστην και φτιάξε τη ζωή σου με μια κοπέλα να σου κάνει και δυο παιδάκια, 40 είσαι ακόμα προλαβαίνεις” του είπε μια μέρα ο πατέρας μου και ο Στέλιος, έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλά: Να κλείνεται. Πάλι έκανε κάτι μήνες να του μιλήσει. Δεν ήθελε να ακούει την αλήθεια, δεν την άντεχε. Και για να μην την ακούει, πέταγε από τη ζωή του, τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν και κράταγε όσους του την κατέστρεφαν.

Τα τελευταία 2 χρόνια της ζωής του, είχε σχέση με μια Γαλλίδα. Ήταν τότε που έμαθε ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του και έπρεπε να παίρνει φάρμακα. Κι αυτός, αντί να ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών, αντί να προσέξει τη διατροφή και την υγεία του, το είδε σαν ευκαιρία να πεθάνει. Για να μην πονάει άλλο μέσα στον ίδιο τον ιστό που ύφανε. Κι έτσι αποφάσισε να κάνει πως είναι μια χαρά και να αυτοκτονήσει.

Έφυγε στα 44 του χρόνια από ανακοπή.
Στην πραγματικότητα όμως, είχε ήδη πεθάνει απ’ τα 30 του.
Τα τελευταία 14 χρόνια είχε στρέψει την κάνη επάνω του.
Δεν έζησε και δεν χάρηκε τίποτα.
Για ένα πείσμα.
Για μια μάνα.
Για μια Σπυριδούλα.
Για έναν θιγμένο αντρικό εγωϊσμό…