Ο μύθος της χωρισμένης που κάθεται πάνω στη διατροφή

Παρά το οικονομικό μας χάλι και τη κρίση απ’ την οποία φαίνεται ότι δεν βγαίνουμε ποτέ, επικρατεί μια στερεότυπη αντίληψη, ότι πολλές χωρισμένες μαμάδες «κάθονται» πάνω στη διατροφή του πρώην συζύγου/συντρόφου και κάνουν ζωάρα από τις λίγες. Κι επειδή κοντεύουν να μου φύγουν και τα λιγοστά μαλλιά που έχω, ας ξεκαθαρίσουμε ότι όλοι όσοι διαβάζουμε αυτό το άρθρο κατοικούμε στον πλανήτη γη όπου η μέση «αστρονομική» διατροφή των 250-400 ευρώ, ίσα που φτάνει για τα έξοδα του ενός παιδιού.

Αν λοιπόν πιστεύετε ότι με αυτά τα χρήματα-αν τα δίνετε και αυτά-μπορούν να ζήσουν δύο παιδιά και ταυτόχρονα η μάνα να αγοράζει τσάντες Gucci και Hermes, πείτε μας σε ποιόν πλανήτη μένετε, να’ ρθούμε μετανάστες!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Όταν παντρεύεσαι και κάνεις παιδιά, δημιουργείς έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Πιθανόν να έχετε και οι δύο καλές ή μέτριες δουλειές, τα παιδιά να έχουν μπέιμπι σίτερ ή να πηγαίνουν σε ιδιωτικό για να προφταίνετε το ωράριο, βάλε και δραστηριότητες τύπου καράτε, μπαλέτο κλπ. συν κάποιο στεγαστικό που πήρατε τα καλά τα χρόνια και να που οι δυο μισθοί, από τις 15 του μηνός, γίνονται φύλο και φτερό. Στη πορεία ωστόσο και με τις συνεχόμενες μειώσεις στους μισθούς, πολλά ζευγάρια αποφασίζουν ότι συμφέρει καλύτερα η μητέρα να κάθεται στο σπίτι να μεγαλώνει τα παιδιά, αφού όσα παίρνει τα θέλει για νταντάδες, ιδιωτικά και καθαρίστριες.

Περνάνε τα χρόνια και το ζευγάρι χωρίζει. Ο τρόπος ζωής που δημιούργησε όμως είναι αχώριστος. Όπερ σημαίνει ότι ακόμη και αν αρχικά έκοψαν τα ιδιωτικά, τις νταντάδες και τις καθαρίστριες, τα έξοδα των παιδιών αυξάνονται όσο εκείνα μεγαλώνουν. Κι αυτά τα έξοδα ως δια μαγείας καλείται να τα πληρώσει μια μητέρα με διατροφή -στη καλύτερη-350 ευρώ, μια μητέρα που έμεινε άνεργη ύστερα από κοινή απόφαση που πήρε με τον άντρα της,  τον ίδιο άντρα που σήμερα τη κατηγορεί γι’ αυτό λέγοντάς της «τράβα δούλεψε!».

Ωραία τα λες αλλά στα 45 της με δυο παιδιά και πόσα χρόνια εκτός αγοράς, ποιος θα τη πάρει; Και οκ πες την πήρε. Με 600 ευρώ μισθό και 350 διατροφή πώς θα υποστηρίξει τον διχίλιαρο τρόπο ζωής που φτιάξατε μαζί και τώρα αποποιείσαι φεύγοντας και παίρνοντας μαζί και σχεδόν όλο τον μισθό σου; Πώς θα κρατηθεί με ένα μισθό το σπίτι που φτιάξατε με δύο;

Παίρνω για τον μικρό 250 ευρώ διατροφή. Δεν πήγαμε δικαστικώς, το αποφασίσαμε μεταξύ μας και ο μπαμπάς του είναι συνεπέστατος, παράπονο κανένα. Στο δια ταύτα της ιστορίας όμως, μόνο το ενοίκιο είναι 360 ευρώ (μη  μου αρχίσετε τα «βρες φθηνότερο» γιατί όπως καταλαβαίνετε πρέπει αναγκαστικά να μείνουμε στην ίδια περιοχή ώστε να είμαστε κοντά στον μπαμπά του και εννοείται ότι ως παιδί θέλει και παιδικό δωμάτιο άρα μιλάμε για πάνω από 70 τ.μ. ).  Συνεπώς, σπίτι, παιδί, δουλειά, έκτακτα έξοδα, ΟΛΑ στηρίζονται στις πλάτες μου. Δεν παραπονιέμαι, τα καταφέρνω αλλά κάτι θυσιάζω κι αυτός είναι ο χρόνος μου με το παιδί. Για να μπορέσω να συντηρήσω μόνη μου, τον τρόπο ζωής που είχαμε δυο γονείς μαζί, πρέπει να εργάζομαι πάνω από 12ώρες την ημέρα, συνεπώς τη στιγμή αυτή κάνω δυο δουλειές.

Όσο για το «επιχείρημα» που ακούω συχνά, του τύπου «αν δεν μπορείς, δώσε την επιμέλεια στον πατέρα», αναρωτιέμαι: Όταν ο πατέρας δουλεύει 12ωρα ποιος θα κοιτάει τα παιδιά; Ποιος θα τα παίρνει απ’ το σχολείο, ποιος θα τα κρατάει όταν αρρωσταίνουν, ποιος θα τους μαγειρεύει, ποιος θα τα πηγαίνει στις δραστηριότητες και ποιος θα τα διαβάζει;

Η επιμέλεια δεν είναι μόνο «παίρνω διατροφή» είναι πολλά παραπάνω. Κι αυτά τα πολλά παραπάνω, δυστυχώς, τα επωμίζονται και οι παππούδες γιατί δεν τους έφτανε που τόσα χρόνια μεγάλωναν παιδιά τώρα πρέπει να ταΐζουν και εγγόνια.

Δυστυχώς κάποιοι γονείς, φεύγετε από το σπίτι και ξεχνάτε. Όσο ήσασταν παντρεμένοι γκρινιάζατε που δεν τα βγάζατε πέρα με δυο μισθούς και τώρα που χωρίσατε, γκρινιάζετε που δεν τα βγάζει πέρα ένας μόνος του, με μια διατροφή. Αυτό που με ξεπερνά δε, είναι όταν ο πρώην σύζυγος και ο περίγυρος παριστάνουν το ΣΔΟΕ, κοιτάζοντας εξονυχιστικά τη χωρισμένη μάνα να δουν αν πήρε καινούρια μπλούζα κι αν έκανε μανικιούρ για να τη κράξουν ότι τρώει τα λεφτά των παιδιών. Ο πατέρας όμως μπορεί να πηγαίνει ταξιδάκια με τη κοπέλα του, να της αγοράζει δώρα και να πληρώνει τα χόμπι του γιατί αυτά δεν είναι λεφτά των παιδιών, είναι του γείτονα. Γιατί μόνο ο πατέρας είναι άνθρωπος, η μάνα είναι μηχάνημα. Βάζω κέρμα, βγάζω δούλα.

Δεν έχω απολύτως καμία πρόθεση, να το αναγάγω σε πόλεμο των δύο φύλων. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στον πατέρα που δίνει διατροφή και στη μητέρα που έχει την επιμέλεια, επειδή στατιστικά και από την εμπειρία μου, είναι η περίπτωση που συναντώ πιο συχνά χωρίς να αποκλείω τις υπόλοιπες, λιγότερο συχνές περιπτώσεις.  Φυσικά και δεν είναι θέμα φύλου αλλά χαρακτήρα. Ναι υπάρχουν γονείς που δίνουν διατροφή και γονείς που τη ξοδεύουν για τον εαυτό τους, αφήνοντας τα παιδιά χωρίς παπούτσια και το σπίτι με απλήρωτους λογαριασμούς.

Εγώ όμως δεν μιλάω για τα άκρα. Μιλάω για τη μέση. Γιατί η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, εκεί δηλαδή που οφείλουμε να φτάσουμε και να τα βρούμε. Χωρίς ψέματα, αφορισμούς και υπερβολές, παρά μόνο με αγάπη για τα παιδιά μας.