Μονη μου μεγαλωνοντας ενα αγορακι η ζωη μου ολη. Μεχρι τα τα 31 μου ειχα σταματησει πλεον να πιστευω στην αληθηνη αγαπη, στις σχέσεις. Σκοπος της ζωης μου ηταν απλα να ζω μια ηρεμη ζωη δουλευοντας και μεγαλωνοντας τον γιο μου.
Τον γιο μου τον μεγαλωσα ολομοναχη απο τοτε που τον γεννησα μετα το διαζυγιο μου. Στα 31 μου ο γιος μου, μεγαλώνοντας, δεν ηθελε να με βλεπει μονη μου. Απο μικρη ηλικια ηθελε παντα να γινει αστυνομικος. Ολος ο κοσμος γνωριζει πολυ καλα την αδυναμια που εχω στον γιο μου.
ADVERTISEMENT
Ολα ξεκίνησαν στα 31 μου οταν ειχα γραψει τον μικρο σε μια σχολή αυτοάμυνας. Το ηθελε και ο ιδιος πολυ. Εγινε φιλος με τον ξαδελφο του δασκαλου του και προπονουνταν μαζι. Εδινε πολυ σημασια στον μικρο μου μεχρι που εγιναν φιλαρακια, ο γιος μου τον συμπαθησε πολυ. Ερχοταν σπιτι και καθε μερα μου μιλουσε γιαυτον. Εγω μηδεν ενδιαφερον…
Μια αλλη μερα οταν πηγα τον μικρο στον οδοντιατρο πριν την προπονηση το βραδυ στη σχολή, έπαθε ενα μικρο ατυχημα. Αιμοραγουσε ο μικρος γιατι ειχε βγάλει δόντι την ιδια μερα. Ποιος τον βοηθησε; Ο ξαδελφος του δασκαλου του φυσικα. Με πηραν τηλεφωνο και αμέσως ετρεξα να τον παρω. Σαββας ηταν το ονομα του και αστυνομικος. Γίναμε φίλοι στο facebook. Εγω φυσικα ποτε δεν τον ειχα δει με αλλο ματι γιατι υποψιαζομουνα μηπως ειναι παντρεμενος ο ανθρωπος ή έχει σχέση. Ομως ενιωθα την αναγκη να τον ευχαριστησω που ήταν τοσο καλος φιλος με τον γιο μου και για τις πρωτες βοηθειες που του έδωσε.
Ντρεπομουνα πολυ γιαυτο του εγραψα απλα ενα μήνυμα. Με καλεσε για καφε και εγω του αρνηθηκα. Μετα απο καιρο μου ξανα εγραψε αν ειμαι καλα και του απαντησα, ανταλλάξαμε καποια μηνύματα μου είπε ότι δεν είχε σχέση. Εγω μεσα μου ειπα μα ειναι δυνατον; Εγω φυσικα μεσα μου δεν τον πιστεψα αλλα ηξερα ποσο πολυ ο μικρος μου τον συμπαθουσε ελεγα ας δοκιμασω… Του ειπα θελω να σου κανω το τραπεζι για να σε ευχαριστήσω για τον μικρο μου.
Ηρθε σπιτι της μαμας μου ήμουν αρκετα ανετη. Γοητευτικος αντρας πολυ ψηλός και καλοντυμενος. Δεν θελει και πολλα μια γυναικα για να τον ερωτευτεί…
Εγω ειχα τις επιφυλαξεις μου. Μετα αρχίσαμε να βγαίνουμε αραια για καφε. Ξεκινησε το πρωτο φιλι. Τον ερωτευομουν σιγα σιγα… Το επιβεβαίωσα πως ναι όντως ελευθερος ηταν. Ποτε δεν ειχε παντρευτεί. Ουτε οικογενεια εκανε δικη του. Εμενε με τους γονεις του και τον μικροτερο του αδελφο που και αυτος ειναι αστυνομικος. Οταν περασε λιγος καιρος καναμε ερωτα και μετα απο αυτο το βραδυ που καναμε ερωτα γιναμε αχωριστοι. Μου εστελνε μήνυμα καθε μερα καμια 30ρια μυνηματα. Να δει τι κανω να μου πει ποσο του λειπω…
Καναμε σχεδον καθε βραδυ ερωτα… Μετα απο μερικους μηνες εγινε αυτο που παντα προσευχομουν να γινει. Να ξανα αγαπησω και να αγαπηθω και να κανω ακομη ενα μωρο μια οικογενεια! Μεχρι που λογαριασα λαθος… Μου στοίχισε ολο αυτο το δήθεν παραμυθι της ιστοριας αγαπης. Οταν του ειπα πως ήμουν εγκυος ειδα ενα εντελώς διαφορετικο ανθρωπο.
Γεματο ανασφαλειες αγχος παρα πολυ αγχος φοβο. Εγω χαρουμενη οταν του το αποκαλυψα αμεσως γκρεμίστηκαν ολα τα ονειρα που ειχα κανει… Καταλαβα αμεσως πως δεν το ηθελε το μωρο. Μου το εδειχνε με καθε τροπο. Καταλαβα ποσο καλα ειχε παίξει το παιχνίδι του δήθεν ερωτευμενου… Οταν το σιζητησαμε μου ειπε ας το κρατήσουμε το μωρο αλλα χωρις καμια δεσμευση. Εγω πάγωσα. Θόλωσε το μυαλο μου. Μεγαλωσα τοσα χρονια ενα μωρο ολομοναχη με αρκετες στερησεις και ηρθε αυτος να μου πουλήσει αγαπες. Και οταν εμεινα εγκυος στο μωρο του καταλαβα πως τελικα δεν με αγαπησε ποτε ουτε και μια φορα δεν μου εδειξε πως ηθελε το μωρο μας και εμενα. Τον ερωτευτικα ομως πολυ και μεχρι σημερα τον αγαπαω ακομη…
Συμφώνησε μαζι μου πως το πιο ορθο ηταν να μην κρατησουμε το μωρο. Δηλαδη η ευκολη λυση ηταν η έκτρωση για να νιωσει ανακούφιση. Εκανα αμετρητες προσευχες για να αλλαξει κατι. Εκλαψα με μαυρο δακρυ. Πηγαίνοντας στον γιατρο να κανω μόνη μου την εκτρωση εκλαιγα πολυ. Ενώ αυτος γνωριζε πως πήγαινα να το κανω δεν με σταματησε ποτε! Ηταν περσι το Πασχα μεγαλη εβδομαδα…
Μετα την εκτρωση μεχρι σημερα δεν ειμαι πλεον ο ιδιος ανθρωπος. Εχασα το μυαλο μου. Καθε μερα μετανοω. Εξομολογουμαι παω εκκλησια. Κλαιω καθε βραδυ βλεπω ονειρο σχεδον καθε νυκτα το μωρο μας. Ενα μηνα μετα το Πασχα με ξανα προσέγγισε λεγοντας μου πως μετανόησε και πως πραγματικα με αγαπα. Το συγχωρεσα. Τον εαυτο μου ομως ποτε δεν τον συγχωρεσα… Επαθα κατάθλιψη. Καθε νυκτα επινα αλκοολ και εκλαιγα. Οταν με εβλεπε με ρωτουσε τι ειχα. Του εριχνα ευθύνες για το μωρο που δεν ηθελε.
Χωρισαμε ξανα… Θα χωρίσαμε καμια 30ρια φορες και παντα εβρισκε τον τροπο να με προσεγγίσει για να μου πουλήσει ξανα δήθεν αγαπες…
Τα εχω χαμενα. Προσπαθω καθε μερα να στεκομαι στα ποδια μου για τον γιο μου που σημερα ειναι 13 χρονον και γω 33 . Και ηρθε αυτος στη ζωη μου να με ξανα καταστρεψει πουλώντας μου καθημερινα ψευτικες αγαπες; Ποτε δεν με γνωρισε στους γονεις του. Ποτε δεν με κυκλοφορουσε στον οικογενειακο του κυκλο. Μονο αραια και που για καφε σε σπιτι καποιου φιλου του. Σε καποια καφετερια… Παντα ηθελε να κοιμαται μαζι μου τα βραδυα αλλα ηθελε να κοιμαται και στο σπιτι των γονιων του. Νιωθω πως τον αγαπαω ακομη.
Χωρισαμε ξανα προσφατα γιατι με την ψυχολογικη βια που μου εκανε με μείωνε σαν γυναικα αυτος ηθελε να βγαίνει έξω με τους φιλους του για διασκεδαση ποτο και καλη παρεα… Εγω τιποτε… Μεχρι που κατεληξα να θολώσει τελείως το μυαλο μου και σκευτομενη καθε μερα το μωρο μας που σκοτωσα εκανα εγω η ιδια αποπειρα να αυτοκτονήσω. Την ιδια μερα που εκανα αποπειρα μια μερα μετα ηταν εξω με φιλους του και διασκεδαζε πινοντας… Και 5 μερες μετα να με παιρνει τηλεφωνο για να συνεχίσει να μου κανει τον ιδιο ψυχολογικο πολεμο. Τον διεγραψα του ειπα να σταματήσει να με ενοχλει πλεον. Θελω να ξαναβρω τον εαυτο μου που ποτε δεν με στηριξε.
Πανε μερες τώρα. Τον διεγραψα απο παντου. Νιωθω πως ποτε δεν θα ξανα αγαπήσω αντρα στην ζωη μου ουτε θα ξανα εμπιστευθω. Αυτος 37 χρονών και γω 33. Τον αγαπαω ακομη αλλα θελω να τον συγχωρέσω για να μπορεσω να προχωρήσω την ζωη μου και να τον ξεχασω. Δυσκολευομαι πολυ και δεν μπορω. Τον αγαπαω δυστυχώς ακόμη.
Κανενας δεν μας θελει μαζι. Η μητερα μου τον μισει που με καταντησε ετσι… Νιωθω πως και αυτος με αγαπαει ακόμη αλλα με τον δικο του εγωιστικο τροπο. Το πηρα αποφαση ομως να μην του ξανα απαντησω με κανενα μεσο πλεον. Μεχρι που τον μπλοκαρα απο καθε μεσο.
Τί με να κανω; Εχω τον γιο μου που λατρευω και δεν πρεπει ποτε ξανα να με βλεπει δυστυχισμένη. Θελω να ξανα χαμογελασω και να κανω μονο το σωστο πλεον.
Με εκτιμηση
Μαργαρίτα μου αγαπημένη,Δεν είμαι ειδικός αλλά βρέθηκα ακριβώς στην ίδια θέση με εσένα πρίν αρκετά χρόνια γι’ αυτό και θέλησα να σου απαντήσω εγώ. Γιατί όπως κι εσύ, νόμιζα πως κι εμένα κάποιος κάποτε με “αγαπούσε με τον δικό του εγωϊστικό τρόπο” ενώ απλά δεν μ’ αγαπούσε. Καθόλου και με κανένα τρόπο.
Ο άνθρωπος που σε αγαπά πραγματικά δεν έχει εγωϊσμό. Δεν σου ζητάει να ρίξετε το παιδί σας. Δεν σε μειώνει, δεν σε “κρύβει” από την οικογένεια και τους φίλους του, δεν σε παραμελεί, δεν είσαι ο ελεύθερός του χρόνος για να σε προσεγγίζει όποτε τον βολεύει. Δεν θέλω όμως να ασχοληθώ άλλο μαζί του, δεν έχει νόημα και δεν μας ενδιαφέρει. Θέλω να ασχοληθώ μαζί σου.
Καταρχάς δεν θεωρώ ότι τον αγαπάς. Αγαπάς αυτό που ονειρεύτηκες μαζί του, τη δημιουργία οικογένειας και όχι τον ίδιο. Φαίνεται εξάλλου από το γεγονός ότι πρίν καν τον γνωρίσεις, τον κάλεσες κατευθείαν στο σπίτι της μητέρας σου, κι αυτό δείχνει μια βιασύνη δίχως νόημα και με απρόβλεπτες συνέπειες. Να θυμάσαι πως κι εσύ με τον γιο σου, οικογένεια είστε, δεν υστερείτε σε τίποτα ούτε υπάρχει λόγος να βιάζεις τα πράγματα προς αυτή τη κατεύθυνση.
Γράφεις συνεχώς ότι σου πούλησε έρωτα και αγάπη. Ναι αλλά κι εσύ αυτά που σου πούλαγε, τα αγόραζες. Μπορώ να καταλάβω το να σε κοροιδέψει ένας άνθρωπος τη πρώτη, το πολύ τη δεύτερη φορά αλλά όταν σε κοροιδεύει συνεχώς, σου κάνει συνέχεια ψυχολογικό πόλεμο και σε τουμπάρει, κάπου του το επιτρέπεις.
Δεν σε κρίνω, ξέρω ότι το έκανες γιατί πίστευες πως θα άλλαζε, πως έστω και μετά από την έκτρωση θα σε στήριζε και -αν και επώδυνα-θα ζούσες το χάπι εντ που ήθελες μαζί του. Αλλά ξέρεις, εκτός από το μωρό που έχασες, έχεις ένα παιδί που ευτυχώς ζει και σε χρειάζεται. Και εσύ έχεις απορροφηθεί τόσο από τον Σάββα, την έκτρωση και τον χωρισμό σας, που πιστεύω ότι κάπου το παραμελείς.
Ρωτάς τί να κάνεις. Καταρχάς το πρώτο βήμα το έκανες, τον διέγραψες από παντού. Το θέμα είναι να τον διαγράψεις και από μέσα σου και κυρίως, όχι να συγχωρέσεις αυτόν όπως λες αλλά πρωτίστως να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για το μαρτύριο που τον υπέβαλλες. Αυτό πιστεύω ότι σε πονάει πολύ περισσότερο και δεν θα περάσει όσο δέχεσαι πίσω έναν Σάββα που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ γιατί αυτός είναι, αυτός ήταν πάντα. Απλά δεν το έβλεπες αλλά και όταν το είδες, αρνήθηκες να το παραδεχτείς.
Το δεύτερο βήμα κατά τη γνώμη μου, είναι να επαναπροσδιορίσεις τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις συντρόφους. Τί πάει να πει ” Γοητευτικος αντρας πολυ ψηλός και καλοντυμενος. Δεν θελει και πολλα μια γυναικα για να τον ερωτευτεί…”; Φυσικά και θέλει, και θέλει πολλά περισσότερα. Μια κατασταλαγμένη γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί της μόνη-άρα έχει διπλή ευθύνη- δεν ερωτεύεται κάποιον επειδή είναι καλοντυμένος και ψηλός, αλλιώς η σχέση είναι πιθανό να αποτύχει αφού ξεκινάει σε λάθος βάσεις. Μια κατασταλαγμένη γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί της μόνη, ερωτεύεται εκείνον που την αγαπά και τη σέβεται, ακόμα κι αν είναι κοντός και “κουρελής”. Νομίζω αν μου επιτρέπεις, πως αυτή είναι η πηγή του κακού.
Μαργαρίτα μου, πρέπει να δεις οπωσδήποτε ειδικό…χθες. Η κατάθλιψη και η απόπειρα αυτοκτονίας είναι πράγματα σοβαρά και δεν πρέπει να τα αφήσεις γιατί θα τα ξαναβρεις μπροστά σου με μεγαλύτερη ένταση. Φυσικά και θα αγαπήσεις ξανά, μόνο που την επόμενη φορά-και έχοντας προηγουμένως ζητήσει τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία-θα αγαπήσεις κάποιον που θα αξίζει.
ADVERTISEMENT
Γιατί η Μαργαρίτα και κάθε Μαργαρίτα, για να ερωτευτεί, δεν πρέπει να δέχεται τίποτα λιγότερο από τα πάντα.
Σου εύχομαι καλή τύχη και είμαστε όλοι εδώ να σε στηρίξουμε.
Όλα να σου πάνε καλά και να χαμογελάσεις και πάλι, θα προσεύχομαι για’ σένα.
Κυριακή Χαριτάκη
Σχόλια