Μη μου λες μόνο για τον πατέρα που δεν δίνει διατροφή. Να μου λες και γι’ αυτόν που είναι κάθε μέρα στα παιδιά του

Μη μου λες μόνο για τον πατέρα που δεν δίνει διατροφή.
Που δεν τηλεφωνεί.
Που λέει πως θα έρθει και δεν έρχεται.
Που (λέει πως) δεν έχει 10 ευρώ να πάρει ένα κουτί γάλα στο παιδί σας.

Καταλαβαίνω την οργή σου και τον πόνο σου.
Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας.
Να πληρώνουμε εμείς τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα και ο άλλος να κάθεται πάνω στο “δεν έχω” (χρόνο, διάθεση και χρήμα) για να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Θέλω όμως να μου λες και για τις εξαιρέσεις.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Για το Singleparent.gr
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram

Θέλω να μου λες για τον πατέρα που μετά τον χωρισμό, είναι κάθε μέρα σπίτι και βλέπει τα παιδιά του.
Θέλω να μου λες για τον πατέρα που μπορεί να έφυγε απ’ το σπίτι αλλά πληρώνει τα πάντα μέσα και έξω από αυτό.
Θέλω να μου λες για τον πατέρα που ακούει κακίες από το στόμα των παιδιών του που τα ποτίζουν μίσος για τον ίδιο αλλά εκείνος κάνει τον μ@λκα για να΄χει το δικαίωμα να τα βλέπει.
Για τον πατέρα που ενώ ακούει τόσα ψέματα, δεν γυρνάει να πει ούτε μια κακή κουβέντα για τη μάνα τους.

Θέλω να μου λες για τον πατέρα που ακούει φήμες ότι δεν πληρώνει τίποτα ενώ πληρώνει τα πάντα.
Για τον πατέρα που τον αναγκάζουν να μιλάει στα παιδιά του με βιντεοκλήσεις ή μηνύματα ενώ η μάνα είναι από πάνω με τη βέργα και ελέγχει τί θα του πουν.

ADVERTISEMENT

Θέλω να μου λες για τον πατέρα που ξυπνάει και κοιμάται με μόνη του έννοια να μην πληγώσει τα παιδιά του ο χωρισμός.
Θέλω να μου λες για τον πατέρα που δεν κοιμάται καν, επειδή έχει πιάσει δυο και τρεις δουλειές για να μην τους λείψει τίποτα και νομίζουν πως τα ξέχασε.
Για τον πατέρα που δεν τολμάει να φτιάξει τη ζωή του κι αν το κάνει, πέφτουν πάνω του μη φάει την περιουσία η γκόμενα. Η δεύτερη. Η ξένη.

Θέλω να μου λες για τον πατέρα που αναγκάζεται να βλέπει το παιδί του στο σχολείο και οι δάσκαλοι τον διώχνουν.
Για τον πατέρα που δεν ξέρει τί μορφή έχει το παιδί του, ποιο είναι το αγαπημένο του παιχνίδι, ποια η καλύτερή του φίλη στο σχολείο.
Για τον πατέρα που έχει φάει περιουσία, χρόνια και ψυχή σε δικαστήρια επί δικαστηρίων για να μπορεί να είναι πατέρας και ακόμα άκρη δεν έβγαλε.

Θέλω να μου λες και γι’ αυτόν τον πατέρα.
Για να μπορεί να διαδίδεται η ελπίδα και η πεποίθηση πως δεν τραβάνε όλες οι χωρισμένες μανάδες το ζόρι που τραβάμε οι πιο πολλές.
Είναι μια ανακούφιση να ξέρεις πως μπορεί ο πατέρας του παιδιού σου να είναι αδιάφορος, αλλά τουλάχιστον της φίλης σου που μένει απέναντι δεν είναι.
Και πως μπορεί μια μέρα οι αδιάφοροι να είναι πολύ λιγότεροι απ’ τους ενεργούς.
Κι έτσι να γίνει η εξαίρεση, κανόνας.

Αλλά κορίτσια, κάτι πρέπει και εμείς οι μαμάδες να κάνουμε γι’ αυτό.
Που θα πει πως όταν ξαναδείς φίλη, ξαδέρφη ή γνωστή, να αποξενώνει τα παιδιά από τον πατέρα τους, βάλτης γκάζια.
Βάλτης γκάζια γιατί σήμερα αποξενώνει τα δικά της παιδιά και “τί σε νοιάζει εσένα” θα σου πει, αύριο όμως από κάτι τέτοιες, θα αποξενώνονται τα παιδιά σου απ’ τα παιδιά τους.
Κύκλος είναι η ζωή κι απ’ τις μικρές κοινωνίες των σπιτιών μας, αρχίζουν οι αλλαγές.

Μην αποξενώνεις τα παιδιά σου.
Μην επιτρέπεις την αποξένωση των άλλων παιδιών απ’ τον πατέρα τους.
Μην λες μόνο για τον αδιάφορο, τον άχρηστο, τον ρεμπεσκέ.
Γιατί μια μέρα, σ΄εσένα θα γυρίσουν όλα μπούμερανγκ…