Μαμά, πώς καταλαβαίνεις ότι κάποιος είναι καλός άνθρωπος;

“Μαμά θα μου πεις ένα παραμύθι;” είναι πάντοτε η ερώτηση του Γιώργου λίγο πρίν τον ύπνο. Κι έτσι τις προάλλες, του ‘πα για πρώτη φορά τη Ραπουνζέλ, τη κοπέλα με τα πολύ μακριά μαλλιά, που τα ‘ριχνε σε όλους για να ανεβούν στον Πύργο της. Ακόμη και σ’ εκείνους, που δεν έπρεπε…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

-Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που την έλεγαν Ραπουνζέλ. Αυτή η πριγκίπισσα είχε πολύ όμορφα και μακριά μαλλιά. Μια μέρα η Ραπουνζέλ ερωτεύτηκε έναν πολύ φτωχό άνθρωπο και ο μπαμπάς της θύμωσε και τη κλείδωσε στο πύργο…(αφού ο Πύργος δεν έγινε κολοκύθα πάλι καλά να λέτε…).
-Γιατί θύμωσε μαμά;
-Γιατί ήταν φτωχός και ο μπαμπάς της δεν τον ήθελε.
-Και τί πειράζει που ήταν φτωχός;
-Έλα ντε βρε Γιώργο, ξέρω γω; Δεν έχει σημασία αν ο άλλος είναι πλούσιος ή φτωχός, σημασία έχει να είναι καλός άνθρωπος.
-Μαμά…πώς καταλαβαίνεις αν είναι καλός άνθρωπος;

Άντε απάντησέ του τώρα…και τί να του πεις δηλαδή;

Ότι καμιά φορά στη ζωή, δεν καταλαβαίνεις ποιός είναι πραγματικά καλός και ποιός τον παριστάνει;
Ότι τα άτομα που στήριξες, μπορεί μια μέρα να τα βρεις απέναντί σου;
Ότι υπάρχουν “άνθρωποι” που έρχονται κοντά σου μόνο και μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους κι ύστερα σου τη “φέρνουν”;

Η ερώτηση με ξάφνιασε, γι’ αυτό αρκέστηκα προς το παρόν σε ένα “καλός είναι ο άνθρωπος που σου λέει την αλήθεια, σου μιλάει γλυκά, δεν σου φωνάζει και όταν ζητάς ένα ποτήρι νερό, σου το φέρνει” για να μου απαντήσει “Μαμά….θα μου φέρεις ένα ποτήρι νερό;” :p

Πολύ σύντομα όμως, θα του μάθω. Όχι μόνο πώς να αναγνωρίζει τον καλό άνθρωπο, αλλά κυρίως, πώς ν’ αναγνωρίζει τον παλιάνθρωπο.

Αυτόν που σου κάνει τον φίλο για να μαθαίνει πράγματα για σένα και να τα μεταφέρει ολούθε.
Αυτόν που του ανοίγεις τη ψυχή σου και το σπίτι σου και μετά πάει και τα σκορπάει φέιγ βολάν.
Εκείνον που προσπαθεί να πάρει τη μπουκιά απ’ το στόμα του παιδιού σου και δεν λογαριάζει πως έχει κι αυτός παιδί κι εδώ πληρώνονται όλα.
Εκείνον που γίνεται κολλητός με ανθρώπους που σε πόνεσαν, μόνο και μόνο για να σου μπει στο μάτι. Σ’ αυτό που θέλει να σου βγάλει γιατί πάντα μέσα του σιγόκαιγε το “γιατί αυτή κι όχι εγώ;”.

Το «γιατί αυτή κι όχι εγώ» έχει πάντοτε και μόνο μια απάντηση:
Γιατί αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, στο τέλος θα πας εκεί που κοιτάς.

Μα όπου κι αν κοιτάξεις και να πας, πώς να το κάνουμε…το ορίτζιναλ θα΄ναι πάντοτε καλύτερο απ’ τη κόπια.
Σαν τα μαλλιά της Ραπουνζέλ.
Άλλο το φυσικό μάκρος και άλλο η τρέσα!

Καλός άνθρωπος, είναι αυτός που θα σε υπερασπιστεί πίσω απ’ τη πλάτη σου.
Αυτός που σέβεται ότι μεγαλώνεις το παιδί σου μόνη.
Αυτός που δίνει χωρίς κανένα αντάλλαγμα, τροφή και στέγη στα όνειρά σου.
Αυτός που έχεις την άνεση να σηκώνεις το τηλέφωνο, να ζητάς και να σου λέει “Ναι”.

Όμως και τα “ναι” ακόμη, κάποτε τελειώνουν.
Γιατί όπως ,εύστοχα, λέει και μια φίλη μου “Τα δικαιώματά μας τα χάνουμε”.
Κι εκτός από τα δικαιώματά μας, χάνουμε κι ανθρώπους που “έκοψαν” μαζί μας, γιατί πρώτοι εμείς τους δώσαμε το ψαλίδι.

Τί να γίνει όμως, συμβαίνουν κι αυτά. Shit happens!

Υστερόγραφο: Όταν ένας άνθρωπος σιωπά για μήνες, δεν σημαίνει πως δεν έχει δίκιο ή πληκτρολόγιο. Σημαίνει ότι έχει αξιοπρέπεια κι όταν του τη πατάνε, αντί να αναλώνεται, προτιμά να χάνεται. Τα λόγια εξάλλου είναι άνεμος, κανείς δεν τα θυμάται. Το ΜΠΑΜ όμως που κάνει η πόρτα στα μούτρα, δεν το ξεχνά ποτέ κανείς!