Η ζωή με έναν εθελοντή διασώστη

Μπαίνω στο μπάνιο με τη πετσέτα στο κεφάλι, έτοιμη να βγάλω το πιστολάκι από το συρτάρι να στεγνώσω τα μαλλιά μου. Το ανοίγω και αρχίζω να ουρλιάζω από τρομάρα καθώς απ’ το συρτάρι πέφτει ένα γάντι μιας χρήσεως που μοιάζει με κομμένο χέρι. Αυτή είναι η ζωή με έναν εθελοντή διασώστη. Και δεν έχεις δει τίποτα ακόμα…

Από την Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Στο πρώτο μας ραντεβού ήρθε με ένα αυγό kinder. Ναι καλά διαβάσατε. Το παιχνιδάκι που έχει μέσα το αυγό kinder, εκείνος το είχε μπρελόκ στα κλειδιά του αφού όπως μου εξήγησε αργότερα, μέσα έχει τα γάντια μιας χρήσεως σε περίπτωση ανάγκης. Πως εσύ παίρνεις φεύγοντας από το σπίτι κλειδιά και κινητό; Ε, εκείνος παίρνει και γάντια! :p

Επίσης στο σπίτι του θα βρεις ένα τεράστιο φαρμακείο, κράνος και φορείο (στο οποίο κουτούλησα ένα βράδυ που σηκώθηκα να πιω νερό και του είπα “με συγχωρείτε” γιατί έμοιαζε με άνθρωπο) ενώ στο αμάξι του έχει φάρο με σειρήνα που κάνει ίου ίου για τις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης και ο Γιώργος χαίρεται και λέει ότι ο Γιάννης είναι διασώστης-μπάτσος-πυροσβέστης και καθαρίζει και χαλιά.

Όταν άκουσα πρώτη φορά τη λέξη “εθελοντής διασώστης”, φαντάστηκα γυμνασμένα αντρικά κορμιά να πέφτουν από ελικόπτερα και στύλους πυρόσβεσης έτοιμα να σπεύσουν σε οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη και ύστερα αφού έχουν εκτελέσει την αποστολή τους με επιτυχία (κάπου εδώ παίζει μουσική από το Mission Impossible) επιστρέφουν στην αγκαλιά της οικογένειάς τους βρώμικοι και κλαμένοι αλλά περήφανοι που τα κατάφεραν ή βραβεύονται ψελλίζοντας όρθιοι τον εθνικο ύμνο. Αυτή περίπου είναι η εικόνα που έχει ο μέσος άνθρωπος για το τί θα πει “διασώστης”, η οποία δεν απέχει και πολύ από τη πραγματικότητα (εντάξει, από ελικόπτερο δεν έχει πέσει ακόμα).

Το κέρδος του εθελοντή διασώστη δεν έχει κέρδος. Η ανταμοιβή είναι πάντοτε ψυχική και ηθική κι αυτό είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν. “Έλα μωρέ που να τρέχεις τώρα! Μήπως θα σου πει κανεις ευχαριστώ;” είναι η κλασσική ατάκα που ακούν συνήθως από φίλους και γνωστούς που δεν καταλαβαίνουν ότι στο τέλος της ημέρας, αυτή η στάση ζωής (γιατί για στάση ζωής πρόκειται) ωφελεί τους ίδιους. Δεν καταλαβαίνουν ότι ναι ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σήμερα που δεν βοηθούν τον συνάνθρωπο για το ευχαριστώ αλλά για την ευχαρίστηση.

Η ζωή με έναν εθελοντή διασώστη θέλει πολύ αγάπη και υπομονή. Μπορεί πολύ συχνά να βγείτε εκτός προγράμματος διότι χιόνισε / έπιασε φωτιά /  γίνεται μια άσκηση /  έγινε ένα ατύχημα / έπεσε ένα γατί στο ρέμα, και πρέπει να είναι εκεί να βοηθήσει. Μπορεί επίσης πολύ συχνά να μην περνάτε κάποια Σαββατοκύριακα μαζί, είτε γιατί πρέπει να βρίσκεται σε κάποια εκδήλωση έτοιμος να παράσχει τις πρώτες βοήθειες είτε γιατί τότε γίνονται οι περισσότερες εκπαιδεύσεις, αφού τις καθημερινές οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται κανονικά, όπως όλοι μας (ή σχεδόν όλοι). Γιατί αν δεν εργαστούν δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν από τη τσέπη τους τα σεμινάρια, τον εξοπλισμό ακόμα και το ενοίκιο της έδρας που χρειάζονται. Γιατί εννοείται πως εκείνοι υπάρχουν για την πολιτεία αλλά η πολιτεία δεν υπάρχει γι’ αυτούς, όπως δεν υπάρχει για κανέναν πια.

Κατά τα άλλα η ζωή με έναν εθελοντή διασώστη είναι και διασκεδαστική. Μπορείς να φας όλα τα φαγητά αμάσητα γιατί ακόμα και αν στραβοκαταπιείς, θα σε ξεπνίξει στο φτερό (το έπαθα κατά λάθος με ψωμί του τοστ). Μπορείς να πάθεις κρίση πανικού στο δεύτερο ραντεβού σας και να σου σηκώσει ψηλά τα πόδια όχι γι’ αυτό που φαντάζεται το βρώμικο μυαλό σου, αλλά για να μην λιποθυμήσεις (true story). Μαθαίνεις νέους όρους (ραπέλ, ζουμάρ, bls) και σπίτι σας μιλάτε σαν να ζείτε σε διαστημόπλοιο με αρχηγό τον Σπούτνικ.

Η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη εγχειρίδια με οδηγίες πρώτων βοηθειών, τεχνικές διάσωσης και “ανατριχιαστικές” φωτογραφίες από βγαλμένα πόδια και κούκλες ομοιώματα. Το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπά, όλες τις μέρες, όλες τις ώρες και δεν ξέρεις τί θα πει διακοπές και αργίες. Χορταίνεις ταξίδια και εμπειρίες γιατί πότε θα τον καλέσουν σε εκδήλωση στην Αθήνα, πότε σε κάλυψη στην Ύδρα και πότε σε εκπαίδευση στη Θεσσαλονίκη. Πολλές φορές γίνεσαι ο ψυχολόγος του, καθώς αρκετά συχνά ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός, παράπονα και συμπεριφορές που τις παίρνει επί πόνου και τον στενοχωρούν. Μαθαίνεις δίπλα του πολλά και σημαντικά πράγματα για την υγεία και το σώμα σου και πάνω απ’ όλα τί θα πει ψυχραιμία. Μαθαίνεις γενικά να ζεις μ΄αυτό, γιατί αυτό ζει τον άνθρωπό σου.

Από την άλλη βέβαια και ο ίδιος ο εθελοντής διασώστης πρέπει να μάθει να κρατά τις ισορροπίες. Υπάρχουν άνθρωποι που για χάρη του εθελοντισμού θυσιάζουν όλη τους την προσωπική και οικογενειακή ζωή και στο τέλος μένουν μόνοι τους, παρά τη θέλησή τους. 

Ο εθελοντισμός είναι “εθισμός”, γι αυτό το ίδιο το περιβάλλον του διασώστη εκτός από το να τον στηρίζει και να τον αγαπά, πρέπει καθημερινά να του αποδεικνύει και να του θυμίζει, πόσο σημαντικοί είναι οι δικοί του και πόσο μεγάλο κίνητρο, για να συνεχίσει να είναι ο ήρωάς τους.

*Αφιερωμένο στον Κάπτεν Πλάνετ μου.