Η πρώτη σχέση μετά το διαζύγιο είναι ριμπάουντ

Συνήθως-όχι πάντα-η πρώτη σχέση μετά το διαζύγιο είναι ριμπάουντ. Που θα πει πως μεν παίρνεις τη μπάλα μετά από ένα χαμένο σουτ ή μια ελεύθερη βολή αλλά η μπάλα, αλλάζει χέρια σε τέτοιο βαθμό, που καταλήγεις να τη χάνεις…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Συμβαίνει συχνά όταν βγαίνεις από ένα δυστυχισμένο γάμο, να πέφτεις με τα μούτρα στον πρώτο που θα σου τάξει τον ουρανό με τ’ άστρα.  Ζεις και αναπνέεις γι’ αυτόν και (νομίζεις πως) είσαι τρελά ερωτευμένη μαζί του, ενώ υπό άλλες συνθήκες δεν θα γύρναγες καν να τον κοιτάξεις. Κι αυτό γιατί στη πραγματικότητα, δεν έχεις ερωτευτεί τον άνθρωπο αλλά τον έρωτα που σου’ λειψε, το όνειρο που (σε έκανε να) ελπίζεις πως θα ζήσεις.

Ώσπου ξυπνάς ένα πρωί και κάποιος έχει πατήσει στο όνειρο, το κουμπί. Ενώ εσύ κοιμόσουν, βομβάρδιζαν τα πάντα σου, τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα στα έχτιζαν, κι εσύ από τον ύπνο ακόμα, δεν προλαβαίνεις να ανασάνεις. Βλέπεις δια της βίας όσα αρνιόσουν να κοιτάξεις και δεν ξέρεις από που να το πιάσεις χωρίς να λερωθείς. Το μυαλό σου τρελαίνεται, το σώμα σου μουδιάζει, και μπαίνεις στον αυτόματο. Κινδυνεύει η δουλειά σου, η οικογένεια και η αξιοπρέπειά σου, το παιδί σου, που σε βλέπει να λιώνεις και πληγώνεται. Κοιμάσαι και ξυπνάς στο πάτωμα μ’ένα τσιγάρο στο χέρι και κάθε μέρα ψάχνεις απαντήσεις. Μια μικρή ελπίδα πως παρεξήγησες, πως όλα αυτά που νόμιζες γι’ αγάπη, δεν ήταν μία ακόμα μπίζνα.

Οι μήνες περνάνε, γίνεσαι άλλη. Οι μέρες εκείνες γίνονται σημείο αναφοράς, εγώ πρίν από αυτό, εγώ μετά. Στο μετά, δεν είσαι η ίδια πια. Γίνεσαι καχύποπτη, κλειστή και κυνική. Δεν πιστεύεις λέξη, προσπαθείς μόνιμα να δεις τί κρύβεται από πίσω, αδικείς τους άλλους, αδικείς κι εσένα. Δεν έχεις κριτήριο, όλα γίνονται ίσωμα, ένα με το ψέμα. Αρχίζεις δειλά δειλά να βγαίνεις, να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου, αλλά όχι εντελώς αυτόν που ήσουν κάποτε. Αυτόν δεν θα τον βρεις ποτέ ξανά. Δεν είναι χειρότερος ο νέος σου εαυτός, ούτε καλύτερος. Είναι διαφορετικός. Και μαζί μ’ αυτόν, βρίσκεις και κάποιον που θέλει σαν τρελός να μπει μες στη ζωή σου. Και κοίτα τώρα εδώ ποιά είναι η “παγίδα”…

Η “παγίδα” είναι ότι ο άνθρωπος αυτός, ακόμα κι αν σου λέει αλήθεια, πρέπει να βάλει πολλά…τρίποντα για να σε πείσει. Έναν αγώνα που κανονικά θα έπρεπε να δίνει άλλος, κλήρωσε σ’ εκείνον να τον δώσει, ειδικά αν και ο ίδιος δεν έχει βρει ακόμα απόλυτα τα πατήματά του. Ναι είναι άδικο για κάποιον να πληρώνει τα σπασμένα αλλουνού αλλά έχεις κι εσύ ένα λόγο παραπάνω να φοβάσαι, ειδικά όταν στη μέση υπάρχει ένα παιδί. Είσαι χαρούμενη, είσαι καλά, μα τα περνάς όλα από σκάνερ. Ρωτάς, τσεκάρεις, αγχώνεσαι, φοβάσαι και παράλληλα προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες, να μην του το μεταδόσεις, να τον εμπιστευτείς. Και έστω και ένα βράδυ να κοιμηθείς χωρίς το φόβο, πως θα ξυπνήσεις πάλι ένα πρωί και θα ‘χουν όλα καταρρεύσει τόσο γρήγορα όσο χτίστηκαν. Όπως τότε…

Η αγάπη θέλει πλάτη, όταν σε βρίσκει φορτωμένο. Πλάτη που σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, να μπορεί να τη σηκώσει χωρίς να ξεφυσά. Γιατί όλοι -λίγο πολύ-κουβαλάμε τα μπαγκάζια μας, αυτό είναι αναπόφευκτο, όλα κάτι σου αφήνουν. Το θέμα είναι να μην πονάει το σώμα σου απ’ το βάρος, αλλά πιο πολύ, να μην κάνεις αχθοφόρο της βαλίτσας σου, τον άνθρωπο που ήρθε για να μείνει.

Ή τουλάχιστον, αυτόν που έτσι έδειξε…