fbpx

Η ώρα η κουλή! (ή αλλιώς “η μέρα που παντρεύτηκα”)

| 2 Αυγούστου 2016
ADVERTISEMENT

3 χρόνια σε αυτό το site, συνειδητοποίησα ότι δεν σας έχω αφηγηθεί ποτέ τη μέρα του γάμου μου. Βέβαια αυτό είναι κάτι που σαν γεγονός δεν έχει πια νόημα να το θυμάσαι, αλλά δεν βαριέσαι, έχουν κι οι παρωδίες τη χάρη τους. Κι επειδή από αυτό το γάμο βγήκε και κάτι καλό- το παιδί μας- αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη γαμήλια εμπειρία μου, που θυμίζει κάτι από το “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” χωρίς κουμπαρομπεμπέκα αλλά με πολύ “Σκασμός εσύ Αντωνάκη μου!” :p

Από τη Κυριακή Χαριτάκη


ADVERTISEMENT

07.30 το πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο κι είναι η μάνα μου που θέλει να μας ευχηθεί από το μαύρο χάραμα, σαν τα παιδάκια που βαράνε τα κουδούνια αξημέρωτα για να προλάβουν να πουν τα κάλαντα πρώτοι πρίν τους προλάβουν άλλοι, οπότε την βάζω σε ανοιχτή ακρόαση και της λέω “Ξεκίνα”.

Ο γαμβρός γυρίζει πλευρό μουρμουρίζοντας κάτι για τη μάνα μου και βγαίνω με τη ρόμπα στο σαλόνι στο οποίο κείτονται άδεια κουτιά πίτσας, τασάκι με αποτσίγαρα, μπουκάλια κόκα κόλας, απλώστρα με ρούχα που μαζεύτηκε μέσα λόγω βροχής κι αν είσαι ευγενικός το λες art, αν είσαι ρεαλιστής το λες μπ@έλο! Προσπαθώ να κλείσω το τηλέφωνο και ταυτόχρονα να μαζέψω γιατί θα’ρθει κανας άνθρωπος να μας ευχηθεί κι εμείς αντί να τον βάλουμε μέσα, θα του πετάμε τα γλυκά απ’το παράθυρο.

Μισή ώρα αργότερα ανάμεσα σε Μαρθαβούρτσιο μονόπρακτο-δεν-κάλεσες-τη-μάνα-σου-την-καρδΓιακιά και σε Δαλιανίδειες σπόντες αλα Ρετιρέ τύπου-πρώτα παντρευόμαστε-και-μετά-κάνουμε-παιδιά-αλλά-εσύ-μια-ζωή-ανάποδη-έτρεξες-μη-χάσεις-έτρεξες….-μη….-χάσεις… (αηδιασμένο ύφος-δις επαναλαμβανόμενος επίλογος-τίτλοι τέλους), κατεβάζω το ακουστικό και την αφήνω να μιλάει μόνη της για να μπω στο μπάνιο.


ADVERTISEMENT

Μπαίνοντας στο μπάνιο ανακαλύπτω ότι δεν έχουμε ζεστό νερό. Διακριτικά λέω στον γαμβρό πως μάλλον χάλασε το μπόιλερ οπότε με τη τσίμπλα στο μάτι σηκώνεται γαμοσταυρίζοντας και βγαίνει στην αυλή με τα σώβρακα και τον κάβουρα στο χέρι να επιδιορθώσει τη ζημιά για να μην σκάσω στο δημαρχείο σαν τον λαδοπόντικα. Η ζημιά επιδιορθώνεται και ανοίγω τη βρύση ενώ μες απ’ το νερό τον ακούω να βάζει σκούπα με τόσα νεύρα, που κοντεύει να ρουφήξει και τα σοβατεπιά. Βγαίνω από το μπάνιο και την ώρα που πάει να μπεί εκείνος, ξαναχαλάει το μπόιλερ οπότε ξαναβγαίνει στην αυλή με τα σώβρακα και τον κάβουρα στο χέρι γαμοσταυρίζοντας και αφήνοντας ανοιχτές και όλες τις βρύσες του σπιτιού για συμπαράσταση. Η ζημιά αυτή τη φορά δεν μας κάνει τη χάρη, οπότε παίρνει τηλέφωνο την εταιρία φυσικού αερίου για να γαμοσταυρίσει κι εκείνους μια δόση.

Η ζημιά ματα-ξαναεπιδιορθώνεται και επιτέλους κάνει κι εκείνος μπάνιο. Μόλις τελειώνει, βάζει να σιδερώσει και του δίνω να “πατήσει” μία και το σακάκι μου. Λόγο στον λόγο αρχίζουμε να ανταλλάσσουμε καντήλια,  οπότε κάνω τη βαρύγδουπη δήλωση “Πάω για δουλειά να μην παίρνω και την άδεια τσάμπα, εγώ δεν σε παντρεύομαι” καθώς φοράω το τζην και τα αθλητικά μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Εκείνος όμως 40 χρόνια φούρναρης έχει ψήηησει, που σημαίνει ότι έχοντας προβλέψει μια τέτοια αντίδραση, η εξώπορτα είναι κλειδωμένη και τα κλειδιά κρυμμένα. Θυμωμένη κλείνω (δηλαδή κοντεύω να κατεβάσω) την πόρτα του σαλονιού και βλέπω πρωινάδικα. Έρχεται ο αδερφός μου και μας βλέπει σκοτωμένους, εμένα με το τζην κι εκείνον με τα σώβρακα, στο ‘να χέρι ο κάβουρας και στ’ άλλο η Stirella. Τα μαλλιά μου από την υγρασία είναι ελεεινά και τρισάθλια χειρότερα κι από το “Πρίν” σε διαφήμιση του Pantene, ενώ πάνω στο χαμό, ξεχνάω το τηλέφωνο ανοιχτό και φεύγουμε για το δημαρχείο.

Στο δρόμο όπως πηγαίνουμε, ο γαμβρός με ρωτάει αν θέλω ανθοδέσμη. Μουτρωμένη του απαντώ “Κάνε ότι θες” οπότε παίρνει τον αδερφό του, να του ζητήσει να πάει να πάρει “κι όπως πετάγεσαι για την ανθοδέσμη, πάρε μου δυο βέρες κι ένα Old Holborn κίτρινο!”. Εν τω μεταξύ, δεν βρίσκουμε να παρκάρουμε και σκεφτόμαστε να αφήσουμε το αμάξι με αλάρμ και να πούμε στον δήμαρχο να τελειώνει μη φάμε καμιά κλήση. Τελικά το παρατάμε σε μια κολώνα της ΔΕΗ και φτάνουμε στο δημαρχείο, έξω από το οποίο συναντάμε εντελώς τυχαία έναν φίλο μας που έχει έρθει να φτιάξει κάτι χαρτιά οπότε τον καλούμε επί τόπου σε στύλ “Ώπα Νίκο πώς από δω, τί γίνεσαι; Έχουμε ένα γάμο, αν θες έλα!”.

Μπαίνουμε στο κτίριο, δεξιά το ληξιαρχείο και μπροστά μας τα γκισέ, όπου πολίτες τσακώνονται με υπαλλήλους καθώς ακούγονται “Μπιπ μπιπ” τα νούμερα προτεραιότητας. Εκείνη τη στιγμή έρχεται κι ο αδερφός του, του δίνει τα λουλούδια να μου τα δώσει όπως στις Ελληνικές ταινίες που όταν οι ηθοποιοί γνωρίζονται πρώτη φορά, απ’ την αμηχανία γυροφέρνουν μια ανθοδέσμη και ο (πρώην) άντρας μου γεμάτος τράκ σχεδόν μου την πετάει στα μούτρα κάνοντας πραγματικότητα το “Φάε ένα μπουκέτο!”.

Ύστερα, μας λένε να πάμε σε μια αίθουσα πιο πέρα να περιμένουμε τον αντιδήμαρχο κι οι φίλοι του γαμβρού με κοροϊδεύουν ότι επιτέλους ήρθε η στιγμή που ονειρευόμουν απ΄τα 15 μου. Λίγο πρίν έρθει ο αντιδήμαρχος, αρχίζουμε να βγάζουμε φωτογραφίες, κι εγώ χώνω την ανθοδέσμη μπροστά απ’ την κοιλιά μου για να μην φαίνεται η τούρλα αλλά έτσι όπως είμαι άυπνη, πρησμένη κι έξαλλη με το μαλλί-καούκα 220 Volt, από νύφη, έχω μεταλλαχτεί σε τετράπαχη 45χρονη νοικοκυρά που αλλάζει το μωρό κάτω απ’ την ομπρέλλα.

Μια υπάλληλος ανακοινώνει την άφιξη του αντιδημάρχου, ενός συμπαθητικού γεράκου με μουστακάκι, κλασσική ταβερνόφατσα σε καπηλειό των Κάτω Πετραλώνων.Κάθεται πίσω από ένα τραπέζι και αρχίζει να μας διαβάζει μες από έναν πάπυρο κάτι ακατάληπτα περί αγάπης και σεβασμού τα οποία πρέπει, λέει, να κορνιζάρουμε για να μας θυμίζουν την υπόσχεση που δώσαμε ο ένας στον άλλον, κάτι σαν το “είπες θα’ βαζες μπουγάδα, το ‘πε και ο πάπυρος”!

Στο τέλος υπογράφουμε κάτι χαρτιά κι η ταβερνόφατσα μας δίνει γαμήλιο δώρο του δήμου, μια κεραμεική πιατέλα, μάλλον επειδή η τελετή δεν προβλέπει να πατάς το πόδι του γαμπρού, σου δίνουν το πιάτο για να του το σπάσεις στο κεφάλι μη σου πάρει τον αέρα. Η τελετή τελειώνει, βγάζουμε άλλες τόσες φωτογραφίες, φτιάχνουμε άλλα τόσα χαρτιά και φεύγουμε για τη δεξίωση που ακολουθεί στο καφενείο “Η κληματαριά” για καφέ, τόστ και διαολεμένο κέφι!

Επιστρέφουμε σπίτι μουσκίδι απ’ τη βροχή με τα μαλλιά σκαντζόχοιρος, ο γαμβρός όχι να με σηκώσει στα χέρια αλλά ούτε να με χέσει και μπαίνοντας σπίτι, βλέπω ότι το τηλέφωνο 4 ώρες μετά, είναι ακόμη ανοιχτό. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να ακούσω αν η μάνα μου είναι ακόμη στην άλλη γραμμή και ψέλνει, παρά το κλείνω και το βγάζω κι απ’ τη πρίζα. Να μην βάζω άδικα τη φαντασία σας να οργιάζει, η πρώτη νύχτα γάμου εξελίχθηκε με τον σύζυγο πλέον, να παίζει Poker στο facebook και μ’ εμένα να ακούω ραδιόφωνο τρώγοντας τόστ ζαμπόν τυρί που περίσσεψε απ’ το “γλέντι”. Μίλησε κανείς για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας;!

Υστερόγραφο: Highlight, η στιγμή που ανύπαντρες φίλες μου, με παίρνουν να γράψω τα ονόματά τους στο νυφικό παπούτσι για να δουν αν θα παντρευτούν κι εγώ η ηλίθια, αντί να τα γράψω στο πέλμα, τα έγραψα στη καμάρα και δεν σβήστηκε κανένα. Καμιά σας ρε να μην παντρευτεί όπως εγώ, ούρτ! :p     

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Να μας ζήσει η μικρή Ζωή, καλοφώτιστη και τυχερή στη ζωή της! 🌹 (Links για φούστα και πέδιλα θα σας βάλω στα σχόλια μετά, τρώω τώρα 😋)

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Kiriaki Charitaki (@kiriakicharitaki) στις

ADVERTISEMENT

Είχα παράλληλη σχέση με παντρεμένο αλλά εκείνος επέλεξε την οικογένειά του. Φοβάμαι την τρελλή γυναίκα του, τί να κάνω;

Singleparent.gr 29 Μαΐου 2020

Είχα παράλληλη σχέση με κάποιον περίπου ένα χρόνο.Παντρεμενοι και οι δύο και είχαμε πει πως στο έμμεσο μέλλον να μείνουμε μαζί.Απο δική του απροσεξία η σχέση έγινε γνωστή και από...