Έλα μωρέ γυναίκα είσαι!

-Έλα μωρέ γυναίκα είσαι, τί τα θες τώρα τα site και τα ΤΕΒΕ; Πήγαινε εκεί στο δήμο να κάνεις αίτηση να έχεις το ωράριό σου και τον μισθό σου.
-Η καλύτερη δουλειά για τη γυναίκα είναι δημόσιος υπάλληλος. Να παίρνει το μεσημέρι τα παιδάκια της από το σχολείο, να γυρίζει στο σπιτάκι της να κάνει δουλίτσες και να περιμένει τον αντρούλη της (-άκια, -ίτσες, -ούλη, σκατά γινήκαμ’ ούλοι).
-Γυναίκα είσαι, πώς θα μεγαλώσεις παιδιά με τέτοια ωράρια; Ο γιος σου έφτασε τεσσάρων, πότε θα κάνεις δεύτερο;
-Όσες γυναίκες ξέρω που έχουν εταιρία είναι χωρισμένες (κι εγώ όσες γυναίκες ξέρω που έχουν τέτοιες απόψεις, είναι ηλίθιες).

Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook

Άμα είχα ένα ευρώ για κάθε μία από τις παραπάνω ατάκες που έχω ακούσει, πραγματικά δεν θα χρειαζόταν να δουλέψω ξανά στη ζωή μου. Και για να είμαστε και δίκαιοι, σε όλη αυτή τη νοοτροπία, προστίθεται και το γεγονός πως αν ο άντρας μείνει άνεργος τον λένε τεμπέλη. Αν όμως μείνει η γυναίκα άνεργη, δεν της λένε τίποτα. Που σημαίνει πως σύμφωνα με τη κοινωνία, σαν γυναίκα που είσαι, σε “παίρνει” να δουλεύεις λίγο ή καθόλου.

Κανείς λοιπόν δεν καταλάβαινε, ούτε καν οι ίδιοι μου οι γονείς, πως στο άκουσμα των λέξεων “άνεργη”, “δημόσιος υπάλληλος” ή “ωράριο 9-5”, μου σηκωνόταν η τρίχα.  Περισσότερο όμως με έκανε έξαλλη αυτό το “έλα μωρέ γυναίκα είσαι!”.

Ότι δηλαδή η γυναίκα είναι μηχάνημα παραγωγής βρεφών (οπωσδήποτε δύο, για να έχει παρέα το ένα το άλλο, σαν τα σκυλιά) και η θέση της είναι στη καρέκλα κάποιας δημόσιας υπηρεσίας που θα τη βοηθήσει να κάνει τον κ@λο μεγαλύτερο και να προλαβαίνει να παίρνει τα παιδιά της από το σχολείο που έχει ωράριο, ειδικά διαμορφωμένο για εκείνη (δηλαδή για τους δημοσίους). Γιατί η χώρα αυτή δεν είναι ένα απέραντο μπ@δέλο όπως λένε, αλλά ένα απέραντο δημόσιο.

Προφανώς και δεν έχω τίποτα με το (καλό) δημόσιο ή τους υπαλλήλους του και γενικότερα με τους ανθρώπους που επέλεξαν να το κάνουν και γουστάρουν. Έχω όμως τεράστιο θέμα με τους ανθρώπους δίχως όνειρα. 

Έχω τεράστιο θέμα που η γυναίκα επιβάλλεται να μην ακονίζει το μυαλό της, να είναι ή να κάνει την ηλίθια και να γεννοβολάει αβέρτα. Έχω θέμα όταν βλέπω να αντιμετωπίζουν ως λειψές τις γυναίκες που δεν ήθελαν παιδιά και πίσω από τη πλάτη τους, να ψιθυρίζουν παπαριές, του τύπου “Ποιός ξέρει τί πρόβλημα έχει και δεν μπορεί” ή “Έμαθα έχει κάνει 10 εξωσωματικές αλλά δεν έπιασαν”. Γιατί για τη μέση Ελληνίδα κυράτσα, το να μην κάνεις παιδιά δεν είναι επιλογή, είναι ανημποριά. Δεν τους νοιάζει -και δεν θέλουν-να είσαι ευτυχισμένη. Μάνα να’ σαι κι ό,τι να ‘σαι!

Ποτέ δεν ένιωσα αυτό που η κοινωνία έχει ορίσει ως “γυναίκα” γιατί ήμουν πάντοτε ένας άνθρωπος χωρίς “ταβάνι”. Φύση αντρική και ανεξάρτητη,  η ζωή μου ήταν ανέκαθεν “αρσενική”. Άντρα γέννησα, με άντρες ήταν όλες μου οι σχέσεις (πιο straight πεθαίνεις) ενώ στη δουλειά μου εδώ και χρόνια, τυγχάνει να συνεργάζομαι σχεδόν μόνο με άντρες, που μ’ έχουν και σε υπόληψη. Δεν μ’ έκαναν ποτέ να νιώσω υπό κι αυτό με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα, πως τελικά, τα στερεότυπα για τις γυναίκες, τα βγάζουν οι ίδιες οι γυναίκες.

Αυτό εξηγείται πανεύκολα αν λάβει κανείς υπόψιν το πιο φωναχτό παράδειγμα που λέγεται “μητρότητα” και που, ακόμη και σήμερα, συνεχίζει να είναι το μόνο μέτρο σύγκρισης που κάνει μια γυναίκα-μάνα να νιώθει και στα μάτια των άλλων, να φαίνεται ανώτερη από μια γυναίκα που δεν είναι.

Και μπορεί εγώ να έγινα γονιός, παρ’ όλο που μικρή δεν ήθελα ούτε να ακούσω για γάμο και παιδιά, μπορώ όμως και να καταλάβω όλες τις γυναίκες που δεν θέλουν. Τις σέβομαι δε, πολύ περισσότερο από εκείνες που κάνουν παιδιά χωρίς να θέλουν και ύστερα τους φέρονται σαν να τους χρωστάει το σύμπαν.

Αυτό το “έλα μωρέ γυναίκα είσαι” υποδηλώνει μια αναπηρία, πνευματική και ψυχική, που ούτε έχουμε ούτε αξίζουμε. Οι γυναίκες, είμαστε απ’ τη φύση μας πολυ-εργαλεία αλλά όχι για να επισκευάζουμε πάντοτε, φίξ προβλήματα σε default ζωές.

Γυναίκα δεν είναι μόνο ό,τι θηλάζει, μαγειρεύει και γεννά παιδιά. 
Γυναίκα πάνω απ’ όλα, είναι ό,τι γεννά μυαλά!

Υστερόγραφο: Αφιερωμένο σε όλες τις τσούπρες που γιορτάζουμε σήμερα.