Έκανα σχέση μαζί του χωρίς να τον θέλω για να έχει αντρικό πρότυπο το παιδί μου. Μήπως είμαι λάθος;

Ανυπαντρη 28 χρονων με ενα παιδακι να τα βγαζω περα μονη μου. Τα παντα μονη μου. Βλεπει το παιδι μια φορα την βδομαδα κ αυτο απο αγγαρεία ειναι ξεκαθαρο. Κ ομως βρηκα εναν ανθρωπο που αγαπαει το παιδι μου σαν δικο του. Τον προσεχει κι ειναι τοσο καλος ανθρωπος. Δεν με πιεζει δεν με ζοριζει .

Θα πρεπε να μαι ευτυχισμενη θα πειτε κι ειμαι κι αχαριστη θα πουνε πολλοι ομως εγω δεν ειμαι ερωτευμενη με αυτον τον ανθρωπο. Μενω σε αυτη την σχεση επειδη ειναι το παιδι μου κι επειδη ειναι ηρεμος και πρεπει το παιδι να’ χει ενα αντρικο προτυπο οπως ολοι μου λενε.
Εχω απογοητευτει τοσο πολυ απο οτι συναντησα εκει εξω και πιαστηκα πανω του απο την ανασφαλεια μου χωρις να ειναι αυτος που θελω πραγματικα .

Δεν ειμαι μονη μου πια .Τωρα εχω να σκεφτω τον μοναδικο ανθρωπο που αγαπαω πανω κ απο τον εαυτο μου κι αυτος ειναι ο γιος μου. Και για τον γιο μου εκεινος ειναι το καλυτερο προτυπο. Αλλωστε τι ειναι ο ερωτας; Ειδαμε και οσες σχεσεις ξεκινησαν με ερωτα με παθος που καταληξανε. Το θεμα στην ζωη ειναι να ζεις συμβατικα και ηρεμα. Ετσι δεν ειναι;

Πειτε μου οτι ειναι ετσι ..

Νίκη

Αγαπητή Νίκη,

Το να μην είσαι ερωτευμένος αλλά να αγαπάς κάποιον δεν είναι κακό ούτε απαραίτητα συμβατικό. Εξαρτάται με τί αισθάνεται καλύτερα ο καθένας, τί συναισθηματικές ανάγκες έχει τη δεδομένη στιγμή και φυσικά όσο μεγαλώνουμε, ερωτευόμαστε/αγαπάμε με διαφορετικό τρόπο και ένταση. Αυτό που εμένα με προβληματίζει στο γράμμα σου, είναι η φράση:

“Μενω σε αυτη την σχεση επειδη ειναι το παιδι μου κι επειδη ειναι ηρεμος και πρεπει το παιδι να’ χει ενα αντρικο προτυπο οπως ολοι μου λενε”.

Το παιδί μπορεί να έχει αντρικό πρότυπο έναν θείο, έναν δάσκαλο, έναν νονό. Δεν χρειάζεται να είναι ο σύντροφός της μητέρας και σίγουρα δεν είναι λόγος αυτός, για να μπεις σε μια σχέση. Τον σύντροφο τον επιλέγουμε για εμάς και όχι για τους τρίτους, ακόμα και αν ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και το παιδί μας.

Τα παιδιά μια ωραία μέρα φεύγουν και σε βλέπω 10 χρόνια μετά, να μένεις με το αντρικό πρότυπο στο χέρι, του τέστιν με κάποιον για τον οποίο δεν έχεις αισθήματα. Επιπλέον είναι άδικο για τον σύντροφό σου να επενδύει συναισθηματικά σε κάποια που τον βλέπει απλά και μόνο σαν “δίχτυ ασφαλείας” και ταυτόχρονα άδικο και για’ σένα την ίδια, καθώς κλείνεις τη πόρτα στη πιθανότητα να ερωτευτείς/αγαπήσεις κάποιον πραγματικά. Καμιά φορά δε, τυγχάνει να γνωρίζουμε την αληθινή αγάπη, ενώ είμαστε σε μια τέτοια σχέση οπότε το πράγμα περιπλέκεται περισσότερο.

Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να σκεφτείς αν όντως δεν τον θες πραγματικά ή αν το λες αυτό στον εαυτό σου σαν άμυνα για να μην πληγωθείς, όπως πληγώθηκες στο παρελθόν. Η απόσταση θα σε βοηθήσει να ξεδιαλύνεις. Μπορείς να επικαλεστείς διακοπές με το παιδί σου για να μείνεις μακριά από εκείνον και να σκεφτείς. Και αν τελικά αποφασίσεις ότι δεν είναι αυτός που θες εσύ για σένα-και όχι επειδή δεν βρήκες τίποτα καλύτερο εκεί έξω-άφησέ τον να βρει τη τύχη του και εσύ τη δική σου, με κάποιον που θα σε κάνει να πετάς και όχι να αναρωτιέσαι.

Καλή τύχη!

Κυριακή Χαριτάκη

Υ.γ 1 Το θέμα στη ζωή δεν είναι να ζεις συμβατικά και ήρεμα, όχι. Το θέμα στη ζωή είναι να ζεις.

Υ.γ. 2 “Ειδαμε και οσες σχεσεις ξεκινησαν με ερωτα με παθος που καταληξανε” γράφεις. Είδαμε σχέσεις που ξεκίνησαν με έρωτα και πάθος να καταλήγουν στον Καιάδα και άλλες να καταλήγουν ευτυχισμενοι μαζί. Δεν είναι ο έρωτας ο λόγος που χαλάει μια σχέση στη πορεία, αλλά ο τρόπος που τον διαχειρίζονται τα μέρη της

(μα τί λέω απόψε το άτομο;).