Αχ μάτια μου, εγώ αγάπη ήθελα. Όχι βέρα…
13 Οκτωβρίου 2010 παντρεύτηκα έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν είμαστε πια μαζί, έχουμε όμως ό,τι πιο πολύτιμο: Ένα παιδί. Με αφορμή εκείνη τη μέρα, έγραψα τις σκέψεις μου, τα λάθη μου, τα όσα ονειρεύτηκα και ανατράπηκαν μέσα σε μια νύχτα…
Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Τη μέρα που παντρεύτηκα, ονειρεύτηκα
πως ήμουν νύφη γελαστή και ολόλευκη
πως ο πατέρας μου, με έφερνε σ’ εσένα
που με περίμενες καρτερικά στα σκαλοπάτια.
Σαν τα σκαλιά της τρέλας μου που ανέβηκα
και πήρα, αντί για σένα, άλλον.
Τη μέρα που παντρεύτηκα, ονειρεύτηκα
πως ήρθες να με κλέψεις από το νυφικό κρεβάτι.
Αυτό το νεκροκρέβατο που έπνιγε τη μοίρα μου,
στα κατωσέντονα που ύφαιναν για προίκα μου.
Τη μέρα που παντρεύτηκα, ονειρεύτηκα
Πώς με ποθούσες όπως εκείνος δεν με ήθελε
Πως με φιλούσες όπως εκείνος δεν με φίλαγε.
Πως μου’ φερνες λίτρα το νερό όπως αυτός δεν με ξεδίψασε.
Kι ας μην σε γνώριζα, κι ας μην σε ήξερα
κι ας μην σε είχα δει ποτέ στον ξύπνιο μου, ως τότε…
Τη μέρα που παντρεύτηκα, ονειρεύτηκα
πως είχα εσένα σύζυγο στο πλάι μου.
Πως είχα εσένα ήρωα και προστάτη μου
ότι ήταν δικό σου το παιδί που κουβαλούσα μέσα μου
ότι ήσουν εσύ αυτό που έχανα.
Τη μπέσα μου…
Τη μέρα που παντρεύτηκα, ονειρεύτηκα
ότι η ζωή μου ήταν χαρούμενη και ξένοιαστη.
ότι δεν έτρεμα όταν άκουγα κλειδί στη κλειδαριά
γιατί είχα πια μόνο εγώ κλειδιά.
Τη μέρα που παντρεύτηκα, ονειρεύτηκα
ότι ο γάμος λύθηκε σαν μάγια που δεν έπιασαν.
Και τ’ όνειρο ζωντάνεψε σαν πρόβαλλες μπροστά μου
και τίποτα δεν θύμιζε την άδεια εκείνη μέρα
αχ μάτια μου, εγώ αγάπη ήθελα.
Όχι βέρα…
Σχόλια