Εγώ φταίω που σε έκανα πατέρα! (not)

Πρίν από λίγο, “χαζεύοντας” στο ίντερνετ, είδα σε μία ομάδα στο facebook, γραμμένο από μια χωρισμένη μητέρα, το εξής “Αναρωτιέστε ποτέ τί πατέρα, δώσαμε στα παιδιά μας;”.

“Σωστό ερώτημα” σκέφτηκα. Για να αναρωτηθούμε όμως κάτι τέτοιο, πρέπει πρώτα να σκεφτούμε γιατί διαλέξαμε να τους δώσουμε αυτό το γονιό. Γιατί εμείς τον διαλέξαμε. Κι αυτό πονάει πιο πολύ απ’ όλα!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Πολλές φορές έχουν βρεθεί μπροστά μου τέτοιου τύπου ερωτήσεις και μάλιστα σε πολλές χειρότερες παραλλαγές, του τύπου “ο πατέρας του ο άχρηστος” ή “έλα με τον μ@κα τον πατέρα του που δεν δίνει φράγκο” και “τον έκανα και πατέρα τον αλήτη, ξημερώνει και δεν έχω σπίτι” και άλλα “όμορφα”. Υπάρχει ωστόσο κάτι άνισο εδώ: Όσο τον έκανες πατέρα, άλλο τόσο σ’ έκανε κι αυτός, μητέρα. Και πιθανόν τα ίδια, να λέει κι εκείνος. Ποιός εισπράττει όμως όλη αυτή τη πικρία, στο τέλος της ημέρας; Ω ναι, το παιδί σας, την εισπράττει. Και χειρότερο από έναν αδιάφορο πατέρα είναι μια μάνα με απωθημένα!

Αν ο άλλος γονιός -ανεξαρτήτως φύλου-δεν συνεισφέρει, δεν βοηθάει, δεν υπάρχει, δικαιολογημένος και ο θυμός κι η αγανάκτηση. Αλλά να σας πώ κάτι, σόρρυ κιόλας, δεν μας πίεσε κανείς να πάμε μαζί τους και να κάνουμε παιδιά. Επιλογές μας ήταν και σε πολλές περιπτώσεις, το γλεντήσαμε κι όλας! Πάμε παντρευόμαστε ανθρώπους που στη πορεία δεν κάνουν ούτε για εμάς ούτε καν για οικογένεια και φταίνε μόνο οι άλλοι; Πώς γίνεται αυτό; Και τί ακούει το παιδί γι’ αυτό; Και μη μου πείτε “μα δεν τα λέω μπροστά του!” που λένε σχεδόν όλοι γιατί συγγνώμη, δεν μπορώ να το πιστέψω. Αν τις δύο ώρες που προλαβαίνεις να μπεις στο ίντερνετ, ο καθημερινός σου καημός είναι να γράψεις για το τί σου έκανε ο/η πρώην, δεν μπορώ να πιστέψω πως όλο αυτό δεν το μεταφέρεις στο παιδί. Κι αν θες, είναι κι ανθρώπινο, στη τελική πόσο να κρατηθείς; Όμως….

…όμως το παιδί καταλαβαίνει τα πάντα. Και πίστεψέ με όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που φέρατε μαζί στο κόσμο, σημασία δεν έχει αν έχεις δίκιο ή άδικο. Σημασία έχει μόνο το δίκιο του παιδιού. Και το δίκιο του παιδιού είναι, να ζει σε ένα αρμονικό περιβάλλον ακόμα και με χωρισμένους γονείς. Ακόμα και αν ο ένας έχει τις κεραίες του ανοιχτές και ο άλλος ζει, στο σήμα του. Εσύ που υποτίθεται ότι είσαι ο/η λογικός/ή της ιστορίας, έχεις υποχρέωση να προστατέψεις το παιδί από όλο αυτό και όχι να του θυμίζεις την ανυπαρξία του πατέρα ή της μάνας ,που στο κάτω κάτω της γραφής, εσύ επέλεξες να κάνεις. 

Θα μου πεις “καλά εσύ δεν έχεις μιλήσει ποτέ άσχημα στο παιδί για τον μπαμπά του;”. Να σου πω κάτι; Όχι δεν έχω μιλήσει, ίσα ίσα. Σε αυτό βέβαια ευθύνεται και ο ίδιος γιατί είναι φανταστικός μπαμπάς και δεν μου έχει δώσει αφορμή να πιστεύω το αντίθετο. Δεν ξέρω πώς θα λειτουργούσα αν δεν ήταν, ειλικρινά δεν έχω απάντηση σ’ αυτό.

Όμως είμαι κι εγώ άνθρωπος. Κι έχω θυμώσει κι έχουμε μαλώσει μπροστά στο παιδί, δεν είμαι ο τέλειος γονιός, κάνω κι εγώ τα λάθη μου. Η διαφορά είναι ότι το έχω μετανιώσει. Κι ας μην του το’ χω πει. Γιατί όταν θυμώνω μαζί του άλλο τόσο θυμώνω και μαζί μου. Γιατί εγώ τον διάλεξα και νιώθω ενοχές απέναντι στο παιδί μου γι’ αυτό. Όχι επειδή δεν είναι καλός γονιός, τουναντίον, είναι εξαιρετικός. Αλλά επειδή ξέρω πως οι καυγάδες που έχουν ξεσπάσει μπροστά στο παιδί μας, προέρχονται από έναν άνθρωπο που υπήρξε μέχρι πρόσφατα, δική μου επιλογή.

Να αγκαλιάζουμε λοιπόν τις επιλογές μας, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και αν χρειαστεί για τα παιδιά μας, να αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες των άλλων. Ναι είναι άδικο αλλά ακόμα πιο άδικο είναι ένα παιδί με τραύματα!

Υστερόγραφο: Εννοείται πως το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί καμία μομφή επί προσωπικού σε κανέναν. Είναι απλά η γνώμη μου σαν παρατηρητής και σε σχέση με όσα έχω γενικότερα δει, μες από αυτή τη σελίδα.