Δεν είσαι εσύ γυναίκα για σπίτι!

Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που έχω ακούσει αυτή τη φράση, τώρα θα είχα σπίτι και θα ήμουν κυρία σε ιδιόκτητο. Παρ’ όλο που δεν έχω σπίτι, παραμένω κυρία…ίσως όμως, όχι αυτή που έχεις συνηθίσει…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

[divider]

Δουλεύω από πολύ μικρό παιδί γιατί δεν ήθελα να εξαρτώμαι από κανέναν. Είχα και έχω βίτσιο μέχρι σήμερα, τα φουστανάκια μου, τα σκουλαρικάκια μου, τις γοβίτσες μου και ό,τι άλλο θελήσω, να μην απλώνω το χέρι να ζητάω λεφτά για να το πάρω. Δεν θέλω αύριο, σε μια κακή οικονομικά στιγμή, να γυρίσει ο άλλος να μου “χτυπήσει” ότι εγώ είμαι η αιτία. Δεν λέω πως είναι κακό να το κάνει μια γυναίκα που μεγαλώνει παιδιά και έχει χάσει τη δουλειά της ή δεν μπορεί να εργαστεί, ούτε πως δεν υπήρξαν στη ζωή μου άνθρωποι που δεν με βοήθησαν οικονομικά. Λέω απλώς πως εμένα αυτό το μοντέλο εξάρτησης-οικονομικής και κατ΄επέκταση συναισθηματικής- δεν μου ταιριάζει. Δεν μπορώ να με φανταστώ μέσα σε ένα σπίτι μόνο να μαγειρεύω και μόνο να μεγαλώνω παιδιά. Θα τρελλαθώ. Έτσι είμαι σαν άνθρωπος.

Δείτε σχετικά: Η γυναίκα, σου δίνει αυτό που της ξυπνάς.

Δυστυχώς όμως, αν είσαι γυναίκα και το πεις αυτό, δεν το καταλαβαίνει ούτε η μάνα που σε γέννησε.  Ακόμα και σήμερα που σε ένα σπίτι δεν γίνεται να μην δουλεύουν και οι δύο, είναι κατακριτέο μια γυναίκα να κάνει “αντρική” καριέρα (δηλαδή να χτυπάει 15ωρα), να έχει “αντρικές” συνήθειες (δηλαδή να βγαίνει που και που για κανένα ποτό με φίλους/φίλες μετά τη δουλειά) και να κάνει “αντρική” διαχείριση στα οικονομικά, δηλαδή να ξοδεύει χρήματα για τον εαυτό της. Ειδικά αυτό το τελευταίο, δηλαδή το να φτιάξεις τα νυχάκια σου και τα μαλλάκια σου, ακόμα και αν εργάζεσαι οπότε τα πληρώνεις με δικά σου χρήματα, αυτόματα σε κατατάσσει στη κακή μάνα που κοιτάει τα λούσα. Story of my life που λένε. Ο κόσμος, την αυτο-φροντίδα, το να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου και να τον περιποιείσαι σαν θηλυκό, το θεωρεί πουτ@νιά και δεν το συγχωρεί!

Θυμάμαι παλιά που πήγαινα το αμάξι μου σε ένα βουλκανιζατέρ της γειτονιάς (ναι κατάφερα να αγοράσω αμάξι από 20 χρονών, άλλη κατακραυγή γι’ αυτό) μου έλεγε ο λαστιχάς (sic) “Γυναίκα που πιάνει τιμόνι, σε γάμο δεν στεριώνει”. Κοίταξα το ρολόι μου να δω μήπως είχαμε 1950 αλλά φευ, ήμασταν 50 χρόνια μπρος (ή πίσω;). Μου “εξήγησε” φυσικά πως για τη γυναίκα, το αμάξι είναι σύμβολο δυναμισμού που τη κάνει να παίρνουν τα μυαλά της αέρα και να μην έχει ανάγκη κανέναν (Θεέ κατέβα κάτω!). Βασικά όταν έχεις αυτοκίνητο, το μόνο που δεν έχεις ανάγκη είναι το λεωφορείο, άντε κι αυτόν που το οδηγάει, αλλά τί να του πεις; Με τέτοιες “απόψεις” ούτε πλάκα δεν μπορείς να κάνεις γιατί νομίζεις πως σου κάνουν. Και μάλιστα χοντρή!

Βέβαια δεν ήταν μόνο ο λαστιχάς, ήταν και οι πρώην πεθερές σε δύο μακροχρόνιες σχέσεις που είχα κάποτε, και που φρόντιζαν να περνάνε αυτή την άποψη και στους γιους τους.
“Αυτή θέλει να σπουδάσει, πότε θα προλάβει να κοιτάξει σπίτι;”
“Γιατί πήρε αμάξι; Δεν μπορούσε να μαζέψει λεφτά να κάνετε το γάμο;”
“Θέλει να δουλέψει, πότε θα προλάβει να κοιτάξει παιδιά;”
“Θέλει ρούχα και παπούτσια, πώς θα ταΐσει τα παιδιά της αν τα τρώει όλα σε λούσα;”
“Θέλει γυμναστήρια και καφέδες, τί σόι μάνα θα είναι;”

Σας φαίνονται ακραία όλα αυτά; Δεν είναι καθόλου. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τα πιστεύουν ή που κάνουν πως δεν τα πιστεύουν αλλά μέσα τους είναι βαθιά ριζωμένα γιατί έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους. Η γυναίκα στο σπίτι, ο άντρας στη δουλειά. Να φεύγεις από το πορτοφόλι του πατέρα σου και να μπαίνεις στου συζύγου. Το τί θα γίνει αν μια μέρα χωρίσεις ή χηρέψεις και ενώ θα πρέπει να βρεις επειγόντως λεφτά για τα πάντα, δεν θα έχεις μάθει να κάνεις τίποτα στη ζωή σου για να τα κερδίσεις, δεν το υπολογίζει κανείς. Γιατί όλοι θεωρούν δεδομένο πως γάμος που αρχίζει στην Ελλάδα, δεν τελειώνει ποτέ. Και σκ@τά να είναι συνεχίζεται. Άλλο “καπέλο” αυτό…

Ευτυχώς για μένα, βρήκα έναν άνθρωπο που παρά τις διαφορές μας και το πώς εξελίχθηκε ο γάμος μας, δεν προσπάθησε ποτέ να με “περιορίσει” σε αυτό το κομμάτι κι αν προσπάθησε δειλά 1-2 φορές, έφαγε πόρτα. Είναι πολύ σημαντικό στη ζωή να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι, γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που η κοινωνία λέει ότι μπορεί να είναι. Μια γυναίκα που εργάζεται, που είναι δυναμική, που βγάζει δικά της λεφτά, που έχει τη πολυτέλεια να ψωνίζει (και) για τον εαυτό της και να φέρνει βόλτα μόνη της , την οικογένειά της, δεν είναι η χειραφετημένη πόρνη του ισογείου αλλά ο άνθρωπος που χρειάζεται περισσότερη αγάπη και στήριξη από οποιονδήποτε.

Μην ξεχνάμε ότι ένας βασικός λόγος που -κατά τη γνώμη μου-πολλά ζευγάρια καταλήγουν στο διαζύγιο, δεν είναι επειδή βγήκε η γυναίκα στην αγορά εργασίας όπως λέγεται, αλλά επειδή η αγορά εργασίας έβγαλε τη γυναίκα, παρατηρητή έξω από το γάμο της, και την έκανε να τον δει καθαρά!

Η στήλη “Κυριακή κοντή γιορτή” ανήκει σ’ εμένα και στο λαό.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς καταστροφική.
Αν θες να δεις περισσότερα άρθρα μου, μπες εδώ ενώ περιμένω το email σου, τον πόνο σου και τις ιδέες σου, στο info@singleparent.gr.
Μαζί θα προχωρήσουμε! (not).