fbpx

Αρνητικοί άνθρωποι

| 3 Δεκεμβρίου 2014
ADVERTISEMENT

Τους συναντάς κάθε μέρα στο λεωφορείο. Ή στο φούρνο που πας να πάρεις ψωμί. Ή στο ίντερνετ. Είναι αυτοί που θα πιαστούν από κάτι φαινομενικά αθώο, που ποτέ δεν περίμενες πως θα τους ενοχλούσε. Από μια χιουμοριστική φωτογραφία για να μαλώσουν. Από ένα θέμα για να δημιουργήσουν άσχημο κλίμα και να τσακωθούν.  Από ένα άρθρο που δεν μπήκαν στο κόπο να διαβάσουν και επειδή κατάλαβαν άλλα ντ’ άλλων, άρχισαν να σε “στολίζουν” ένα μήνα πρίν τα Χριστούγεννα. Είναι εκείνοι που κάτω από το φόρεμα που ανέβασες στον τοίχο σου γιατί σου άρεσε, θα σου γράψουν για τα παιδάκια στην Αφρική που δεν έχουν να φάνε και σα δεν ντρέπεσαι. Εκείνοι που έχουν πολλά και δεν ευχαριστιούνται με τίποτα, που θεωρούν ότι οι φτωχοί πονάνε περισσότερο, ότι οι ξένοι είναι κακοί και οι Έλληνες καλοί (ή το ανάποδο), που πιστεύουν σε δοξασίες και θεωρούν τους εαυτούς τους καταραμένους και αδικημένους. Είναι άνθρωποι αρνητικοί μα πάνω απ’ όλα θυμωμένοι. Όχι με σένα ή με εμένα. Με εκείνους…

Τους συναντώ όλο και πιο συχνά τελευταία και προσπαθώ να δείξω κατανόηση. Κάθε άνθρωπος τραβάει το ζόρι του και δικαιούται να θυμώνει. Μέχρι το σημείο που δεν τρολλάρει τις αντοχές σου. Πολύ συχνά μπερδεύουμε τη γνώμη με τη βρισιά. “Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα¨έλεγε ο αείμνηστος Σταύρος Ξενίδης. Μόνο που εδώ δεν είναι το στρατόπεδό σου. Ούτε το γήπεδο που έχουμε συνηθίσει να είναι συνήθως το ίντερνετ στην Ελλάδα, όπου ο ένας ξεφτιλίζει τον άλλον. Εδώ είναι μια κοινότητα, μια κοινωνία, μια οικογένεια. Μπορείς να πείς ό,τι θες αλλά με τρόπο που να μην προσβάλλει τους άλλους. Έχουν και οι άλλοι τα ζόρια τους, δεν είσαι μόνος σου. Έχεις κάθε δικαίωμα να θυμώνεις αλλά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να θυμώνουμε κι εμείς μαζί σου….


ADVERTISEMENT

Κάπως έτσι κάποτε ήμουν κι εγώ. Μου έφταιγαν όλα, όλοι είχαν μέσον, όλοι ήθελαν το κακό μου, όλοι ήταν πουλημένοι και βαλτοί. Ώσπου κατάλαβα πως δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα και ότι ακόμη κι αν κάποιοι ήταν όντως έτσι, η εμμονή μου μαζί τους, το δίκιο που με έπνιγε, δεν με άφηνε να πάω μπροστά. Αντιθέτως, με άφηνε κολλημένη με τη μπάλα. Τη δική τους όμως, όχι τη δική μου.

Πρίν αρκετό καιρό, μέσα σε μια νύχτα, έχασα μια φιλία 30 ετών. Κολλητή φίλη, αδερφές μας έλεγες. Τα πρώτα χρόνια λύσσαγα. Ο θυμός μου ήταν μεγάλος, όχι γιατί δεν είχα κάνει κι εγώ λάθη σ αυτή τη φιλία αλλά γιατί δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μιλήσω ή να απολογηθώ γι΄αυτά. Γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ πως η “αδερφή” μου, αυτή που θα πέθαινε αν πέθαινα όπως έλεγε, με “πέταξε” μέσα σε μια νύχτα, εντελώς τυχαία όταν έκανε σοβαρή σχέση. Το θεωρούσα άδικο και ήταν. Το θεωρούσα ανέντιμο και ήταν. Αλλά όσο και να χτυπιόμουν δεν άλλαζε κάτι. Και όχι μόνο δεν άλλαζε, αλλά μετά από εκείνο το γεγονός, έβαζα στη ζωή μου λάθος φιλίες, από μανία να την αντικαταστήσω για να αποδείξω πως είχα δίκιο και πως μπορούσα και χωρίς εκείνη. Τελικά όντως μπορούσα χωρίς εκείνη. Αλλά μπορούσα και χωρίς τους άλλους…

Ο θυμός μου λοιπόν, με οδηγούσε σε λάθος επιλογές. Ώσπου έφτασα στο σήμερα. Σήμερα δεν σκέφτομαι τη φίλη που με πρόδωσε. Ούτε τον πρώην που με παράτησε. Ούτε τον κάθε ένα, που λέει για μένα και το site ότι να ναι γιατί ξύπνησε στραβά ή δεν ήπιε καφέ ή ζηλεύει ή βαριέται. Σήμερα σκέφτομαι πώς θα γίνω καλύτερη. Για μένα, το παιδί μου, τους φίλους μου, τη κοινότητα, τους συνεργάτες. Κάποτε με ακούμπαγες και έσκαγα σαν βόμβα, δεν με πλησίαζες με τίποτα. Επίσης δεν ήξερα να λέω “Όχι”. Έλεγα ¨Ναι” σε όλα και στο τέλος βρισκόμουν εκτεθειμένη και θυμωμένη. Σήμερα βάζω τα όριά μου και βλέπω τον κύκλο των φίλων μου να αλλάζει. Κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται και κάποιοι καινούριοι έρχονται. Όμως τώρα πια ξέρω ποιοί με αγαπούν γι΄αυτό που είμαι, ποιοί κομπλεξάρονται, ποιοί με “γλείφουν” και ποιοί μαζεύουν βαλίτσες σιγά σιγά και την κάνουν από τη ζωή μου…


ADVERTISEMENT

Έχω ηρεμήσει πάρα πολύ από τότε, και κυρίως έχω μάθει να βάζω όρια. Γιατί κατάλαβα πως ήμουν δυστυχισμένη και εγκλωβισμένη, μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό. Ίσως να φταίει που μεγάλωσα. Ίσως που επιτέλους μετά από χρόνια κάνω κάτι που αγαπώ. Δεν είσαι υποχρεωμένος να ανέχεσαι το τίτλο, την εικόνα ή το άρθρο που είδες και σε χάλασε ούτε θα αλλάξει κάτι αν γκρινιάξεις. Βγες έξω, κάνε τις δουλειές σου, πάρε τον αέρα σου και έλα ξανά, να δείς τί είναι αυτό που θα σου φτιάξει το υπόλοιπο της μέρας. Έλα ξανά, στείλε ένα email και με όμορφο τρόπο πες “Παιδιά εμένα αυτό δεν μου άρεσε, θέλω αυτό και αυτό”. Και θα το κάνουμε, όπως το έχουμε κάνει πολλές φορές. Κι εμείς άνθρωποι είμαστε κι έχουμε τις αντοχές, τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες, τη καθημερινότητα και τα άγχη μας. Η κατανόησή σου, η καλή σου διάθεση, είναι το κίνητρο για εμάς να συνεχίσουμε. Σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ για τον ίδιο καλό κοινό σκοπό!

Κυριακή Χαριτάκη


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Να μας ζήσει η μικρή Ζωή, καλοφώτιστη και τυχερή στη ζωή της! 🌹 (Links για φούστα και πέδιλα θα σας βάλω στα σχόλια μετά, τρώω τώρα 😋)

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Kiriaki Charitaki (@kiriakicharitaki) στις

ADVERTISEMENT

Είχα παράλληλη σχέση με παντρεμένο αλλά εκείνος επέλεξε την οικογένειά του. Φοβάμαι την τρελλή γυναίκα του, τί να κάνω;

Singleparent.gr 29 Μαΐου 2020

Είχα παράλληλη σχέση με κάποιον περίπου ένα χρόνο.Παντρεμενοι και οι δύο και είχαμε πει πως στο έμμεσο μέλλον να μείνουμε μαζί.Απο δική του απροσεξία η σχέση έγινε γνωστή και από...