Αν θες να φτιάξεις τη τσέπη σου, φτιάξε το χαρακτήρα σου!

Τη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, λίγο πολύ τη ξέρουμε όλοι και τη ζούμε. Ειδικά για ένα μόνο γονιό, τα πράγματα είναι αφόρητα. Θα μου πείτε τώρα “γιατί μόνο οι μονογονείς έχουν οικονομικά προβλήματα; Όλος ο κόσμος έχει!”. Ναι οκ, αλλά είναι άλλο να μεγαλώνεις παιδιά με τον σύζυγο ή τον σύντροφο και άλλο εντελώς μόνος, να μην έχεις κανέναν να σου κρατήσει το παιδί για να εργαστείς ή από τα 500 ευρώ που παίρνεις να δίνεις σε μπέιμπι σίτερ, τα μισά. Μιλάμε για τον πάτο του βαρελιού. Και δόξα Το Θεό δουλεύω πολύ, δεν θα κλαφτώ. Αλλά…υπάρχει ένα αλλά…

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Δεν γίνεται να πηγαίνω σούπερ μάρκετ και για δύο σακουλίτσες να δίνω 30 ευρώ.
Δεν γίνεται να πληρώνω εφορία για λεφτά που δεν έχω εισπράξει.
Δεν γίνεται για ένα σινεμά και μια τυρόπιτα του παιδιού να θέλω 20 ευρώ.
Δεν γίνεται να πηγαίνει το παιδί μου-σου-του, δημόσιο νηπιαγωγείο και να θέλω 100 ευρώ για τον εξοπλισμό του (ειδικά φαγητοδοχεία και παγούρια, σεντόνια ραμμένα με συγκεκριμένο τρόπο κλπ.). Στο δημοτικό δηλαδή και στο Γυμνάσιο, τί θα θέλω;

Δεν γίνεται να μου λες με στόμφο για το σχολικό βοήθημα των 300 ευρώ και το επίδομα απροστάτευτου τέκνου των 44 ευρώ/μήνα (ουάου!) λες και μου έδωσες λευκή επιταγή, όταν για να τα δικαιούται κανείς αυτά, πρέπει να ζητιανεύει στα τρένα.

Δεν γίνεται να μένω άνεργη και να μην μου δίνεις το επίδομα ανεργίας επειδή είμαι λέει μονογονέας άρα με λογαριάζεις με το ατομικό εισόδημα και όχι με το οικογενειακό. Εγώ και το παιδί μου, δεν είμαστε οικογένεια, φυτρώσαμε;

Όμως υπάρχει και ο αντίποδας σε όλα αυτά που κατά τη γνώμη μου, δεν ξεκινούν από τη λάθος οικονομική διαχείριση, τα μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος, τις κυβερνήσεις και τα δάνεια.
Από την έλλειψη παιδείας ξεκινούν.
Και όταν λέω παιδεία δεν εννοώ το σχολείο.
Εννοώ το σπίτι.

Τις προάλλες περιμέναμε με τον Γιώργο τη σειρά μας στις τουαλέτες ενός εμπορικού. Μια κυρία με το κοριτσάκι της μπαίνει, μας βλέπει, και με το που αδειάζει μια τουαλέτα, τρέχει να μπει. Δεν μπήκε καν στο κόπο να ρωτήσει αν της παραχωρούμε τη σειρά μας, γιατί δεν ξέρει τί θα πει σειρά. Και το ίδιο μαθαίνει και στο παιδί της.

Τις προάλλες, σε άρθρο μου, για τον θάνατο του μπαμπά μου μια αναγνώστρια πήγε και έγραψε “Ουστ!”. Ναι σε κείμενο για την απώλεια ενός ανθρώπου, ένας άλλος που θέλει να λέγεται άνθρωπος και πάνω απ’ όλα γονιός θεώρησε πολύ φυσιολογικό να αφήσει ένα τέτοιο σχόλιο. Είναι το ίδιο άτομο που αύριο θα παραπονεθεί ότι της έκοψαν το ΕΚΑΣ, τη σύνταξη, το επίδομα κ.ο.κ.

Πρίν ένα μήνα, η κόρη της γειτόνισσας, πήγε και ξήλωσε τον διακόπτη ρεύματος του εξωτερικού χώρου, με τη λογική να μην ανάβουμε τα φώτα να βλέπουμε το βράδυ για να μην πληρώνουμε περισσότερα χρήματα στη ΔΕΗ (μιλάμε πάντα για τη γραμμή ρεύματος του δικού μου διαμερίσματος που το πληρώνω εγώ). Όταν μεταξύ άλλων, της είπα πως τα καλώδια που κρέμονταν από το διακόπτη που ξήλωσε, μπορεί να τα έπιανε το παιδί μου και να πάθαινε ηλεκτροπληξία, μου απάντησε “Καλά να πάθει!”. 

Για το Ωραιόκαστρο, τα είδαμε, ντραπήκαμε, δεν θα αναφερθώ καν.

Δεν μας φταίνε λοιπόν μόνο τα μνημόνια, τα δάνεια, οι κακοί ξένοι, ο πληθωρισμός και οι κυβερνήσεις, όχι!

Και η σκατοψυχιά μας, φταίει.
Και η έλλειψη παιδείας, φταίει.
Κι η αδιαφορία για τον διπλανό μας, φταίει.
Κι η αδυναμία μας να διαχειριστούμε τη ζωή μας, φταίει.
Και ο τρόπος που φερόμαστε στα παιδιά μας, στους φίλους μας, στους γείτονές μας, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό, φταίει.
Και η εξέγερση του πληκτρολογίου από ανθρώπους που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο, φταίει.
Και το θράσος μας να ζητάμε τα ρέστα για τα λάθη μας, φταίει.
Και το ότι αξιολογούμε τους άλλους ανάλογα με το πόσα έχουν ή δεν έχουν, φταίει.
Και η τάση μας να ρίχνουμε ΠΑΝΤΑ το φταίξιμο στους άλλους, φταίει.

Ξέρω πως αρκετοί θα μου κακιώσετε και το καταλαβαίνω. Αν θες τον άνθρωπο να τον κάνεις εχθρό σου, φέρ’ τον προ των ευθυνών του. Σκοπός μου δεν είναι να αυτομαστιγωθούμε ομαδικώς -δεν έχει νόημα εξάλλου-ούτε να τραβήξω το αυτί κανενός, δεν έχω αυτό το δικαίωμα εγώ. Μιλάω πάντα για αυτο-βελτίωση και για ανθρωπιά. Γιατί θεωρώ πως έχουμε κι εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά που περνάμε, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και βάζω φυσικά κι εμένα μέσα!

Ανεξάρτητα λοιπόν από το ποιός κυβέρνησε, κυβερνά ή θα κυβερνά αύριο, αν θέλουμε να “φτιάξουμε” τη τσέπη μας, και κατ’ επέκταση τη χώρα μας, πρέπει πρώτα να φτιάξουμε το χαρακτήρα μας. 

Με πολύ αγάπη…

Υ.γ. Το παραπάνω κείμενο ΔΕΝ είναι κομματικό, ΔΕΝ είναι πολιτικό και δεν τάσσεται υπέρ ή κατά καμίας παράταξης. Έχω τόση σχέση με τη πολιτική όση και ο Καμένος με τo cross fit! :p