Αγάπησα μια συρταριέρα!

Είχα ακούσει πως το διαζύγιο είναι δύσκολο ψυχολογικά αλλά κανείς δεν μου είπε πόσο δύσκολο είναι σωματικά. Ναι ναι, σωματικά, καλά διάβασες.

Διότι, όταν τραβάς σχεδόν μόνη σου κουπί, υπάρχουν πράγματα που πρακτικά είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να κάνεις χωρίς βοήθεια, όπως π.χ. να κατεβάζεις τα χειμωνιάτικα, να καθαρίζεις το πατάρι, να σηκώνεις χαλιά, να ανεβάζεις βαριά αντικείμενα στο δεύτερο χωρίς ασανσ…ώπα! Εδώ είμαστε!

Από τη Κυριακή Χαριτάκη

Βρες με στο facebook

Που λες, κάπου τον Ιούνιο αγόρασα μια συρταριέρα αλλά έστειλαν άλλη από αυτή που παρήγγειλα. Να σημειωθεί ότι ο οδηγός απλά την άφησε στην είσοδο, άρα 30 κιλά τα ανέβασα σπίτι στη πλάτη σαν το γαϊδούρι. Μόλις έρχεται ο αδερφός μου να τη βιδώσει, βλέπω οτι μου έχουν στείλει λάθος προϊόν, οπότε μου τη βάζει στο αμάξι και τη πάΩ πίσω στο μαγαζί (το άλλο γαιδούρι ο αδερφός μου, αντί να έρθει μαζί μου, έφυγε).

Γεια σας τους λέω έχετε κάνει λάθος, μας συγχωρείτε μου λένε, μου φέρνουν τη σωστή. Τη βάζω στο καρότσι, περνάω απ’ το ταμείο, βγαίνω και πάω στο πάρκινγκ. Άντε να τη σηκώσεις να τη βάλεις στο πορτ μπαγκάζ, δεν υπήρχε περίπτωση θα άφηνα τη μέση μου στην άσφαλτο.
Τελικά κατάφερα να τη βάλω στο πίσω κάθισμα και πάω σπίτι. Τώρα ποιός την ανεβάζει πάλι στη πλάτη; Άστο λέω θα το κάνω αύριο. Και αύριο…και μεθαύριο…και άστο θα ρθει ο αδερφός μου-ο πατέρας μου-η Χρύσα να την ανεβάσουμε…θα΄ρθει…θα΄ρθει…

Από Ιούνιο έχουμε πάει στον Ιούλιο. Κατά τον Αύγουστο λέμε να πάμε διακοπές στο Πόρτο Χέλι με τον μικρό. Ζαλώνω το αμάξι, μαζί και η συρταριέρα στο Πόρτο Χέλι. Καπάκι πεθαίνει ο πατέρας μου, πάω στη κηδεία με τη συρταριέρα. Τελειώνει και ο Αύγουστος, ξεκινάνε τα μήτινγκς-μπήχτινγκς για δουλειά, μετά από 40 μέρες γίνεται και το μνημόσυνο του μπαμπά μου, μαζί και η συρταριέρα στο πίσω κάθισμα, σαν τον στενό συγγενή. Τέτοια τουρνέ ούτε οι Πυξ Λαξ για μια “τελευταία” συναυλία!

Ένα βράδυ που γυρνάμε από μπουζούκια μου λέει μια φίλη μου “Να πάρουμε και τον Νίκο, μαζί να τον γυρίσουμε σπίτι του;”, “Να τον πάρουμε!” λέω. Όμως, από τη μία το παιδικό καθισματάκι του Γιώργου από την άλλη η συρταριέρα, ο άνθρωπος δεν χώραγε να κάτσει πίσω.

“Ρε συ Νίκο, δεν κάνεις μια παλικαριά να τη βάλεις στο πορτ μπαγκάζ;” του λέω. Αμέ! μου λέει και 3 το πρωί στην Αμαρουσίου-Χαλανδρίου, εμείς σηκώναμε συρταριέρες. Να΄ναι καλά το παλικάρι, μόνο που την έβαλε όρθια κι επειδή δεν στηριζόταν κάπου, σε κάθε φρενάρισμα ακούγαμε “μπουπ”.

Φρενάρισμα-μπούπ, αλλαγή ταχύτητας “μπουπ”. Κόντευε να βγει η συρταριέρα να μας αποκεφαλίσει σαν τον κορμό του δέντρου στο “Βλέπω τον θάνατό σου”.  Σου’χω όμως και καλύτερο: Κατεβαίνοντας σπίτι μου, λέω “Δεν τη βάζω ξαπλωτή να μην ακούγεται;” (αντί πχ να πω “Ανέβασέ τη πάνω τη ρημάδα να τελειώνεις!”). Κι έτσι, αυτή τη στιγμή, η συρταριέρα είναι ξαπλωτή στο πορτ μπαγκάζ κι άμα θέλω να πάω γυμναστήριο, τραβάω τη τσάντα με τα νερά και τις πετσέτες, που βρίσκεται από κάτω της.  Στο μεταξύ με τόσα πέρα δώθε, τα μισά κομμάτια έχουν βγει απ’ τη συσκευασία και έχουν σκορπίσει στο αυτοκίνητο. Μέχρι να την ανεβάσω, με βλέπω να μένω με τα πόμολα!

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Αυτή η συρταριέρα απ’ τον Ιούνιο μέχρι σήμερα, έχει κάνει τη διαδρομή κατάστημα-πορτ μπαγκάζ-Πόρτο Χέλι-κηδεία πατέρα μου-μήτινγκ-μνημόσυνο πατέρα μου-μπουζούκια-γυμναστήριο-σχολείο Γιώργου κι αν αντί για συρταριέρα, ήταν ραφιέρα, χαλαρά θα κόλλαγε το “έμεινα στο ράφι!”.

Φέτος δε, τη βλέπω να κάνει ρεβεγιόν στο πορτ μπαγκάζ μαζί με τη τσάντα απ’ το γυμναστήριο και την ομπρέλα θαλάσσης που έχει ξεμείνει εκεί μέσα από τον Αύγουστο του ’15 κι όταν την είδε ο πατέρας μου λίγο πρίν πεθάνει, πήρε το σοβαρό του ύφος και ρώτησε “Ρε συ μιας που έχεις εδώ την ομπρέλα, μήπως έχεις και τα βατραχοπέδιλά μου; Τα είχα δανείσει στον άντρα σου και τώρα δεν τα βρίσκω!” (δεν έκανε πλάκα το εννοούσε!).

Υστερόγραφο 1: Ζήτησα διαζύγιο και δεν ρώτησα ποτέ τον πρώην άντρα μου, αν τελικά έχει αυτός τα βατραχοπέδιλα!
Υστερόγραφο 2: Χρύσα, μου υποσχέθηκες να τη συναρμολογήσεις πρίν το νέο έτος, ντάξιε;