Το σύστημα οικογενειακού δικαίου είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να εντείνει τις δικαστικές διαμάχες αντί να συμφιλιώνει τους γονείς

Όλο το σύστημα οικογενειακού δικαίου, είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να εντείνει τις δικαστικές διαμάχες αντί να τις αποτρέπει. Πώς;

Η φιλοσοφία που επικρατεί είναι να δίνεται η φύλαξη του παιδιού μονάχα στον ένα γονιό αντί και στους δύο. Αυτή η νοοτροπία μετατρέπει το παιδί σε “τρόπαιο” που πρέπει να κατακτηθεί (με το “νικητή” να λαμβάνει και ανάλογα οικονομικά ωφελήματα…) και τους δύο γονείς σε “αντιπάλους” που διεκδικούν το “τρόπαιο”, δύο “αντιπάλους” που έχουν ήδη πολύ τεταμένες σχέσεις εν καιρώ διαζυγίου…

Λαμβάνοντας τώρα υπόψη πως: α) μέχρι την εκδίκαση μιας υπόθεσης γονικής μέριμνας η φύλαξη δίνεται πάντα στη μητέρα, β) στον πατέρα μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης δίνονται μονάχα ορισμένες ώρες τη βδομάδα, γ) το σύστημα χαρακτηρίζεται από συνεχείς αναβολές, παραπομπές και γραφειοκρατία κάτι που το κάνει ιδιαίτερα χρονοβόρο (αλλά και ιδιαίτερα κερδοφόρο για κάποιους…) στη λειτουργία του, δ) σε πολλές περιπτώσεις παρακοών διαταγμάτων επικοινωνίας δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτε για να εκτελεστεί το διάταγμα, ε) τα προσωρινά διατάγματα διατροφής βγαίνουν αυτόματα, χωρίς εκδίκαση, στ) σε περίπτωση μη πληρωμής της διατροφής βγαίνει αυτόματα ένταλμα σύλληψης, ζ) υπάρχει παντού η νοοτροπία που θέλει τη μητέρα να είναι η ικανή γονιός ενώ ο πατέρας καλείται ουσιαστικά να “αποδείξει” αυτή του την ικανότητα, η) υπάρχει παντού η νοοτροπία που θεωρεί πολύ πιθανότερο ο πατέρας να ασκήσει βία, θ) οι ψευδοκατηγορίες δεν τιμωρούνται από το δικαστήριο ακόμη κι αν αποδειχτούν ως ψευδείς…

… όλα αυτά φέρνουν σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση ένα χωρισμένο πατέρα, καθιστώντας τον ουσιαστικά έρμαιο του εγωισμού της πρώην συζύγου του …

Συχνά δηλαδή, ανάμεσα σ’ άλλα, παρατηρούνται τα πιο κάτω:
– Παρακοές διαταγμάτων επικοινωνίας
– Παρεμπόδιση τηλεφωνικής επικοινωνίας
– Ψευδοκατηγορίες για βία από την πλευρά της πρώην συζύγου
– Εκβιασμός του πατέρα να πληρώσει τη διατροφή αν θέλει να δει το παιδί
– Εκβιασμός του πατέρα να ενδώσει σε οποιαδήποτε θελήματα της μητέρας αν θέλει να δει το παιδί
– Εκβιασμός του πατέρα να συμφωνήσει σε τελειωτικό διάταγμα επισκέψεων το οποίο να είναι ελάχιστα καλύτερο από το προσωρινό διάταγμα, αλλιώς θα παραταθεί (από μέρους της μητέρας) η δικαστική διαδικασία επ’ αόριστον…

Πολλοί μπαμπάδες αναγκάζονται να επανέρχονται στα δικαστήρια ξανά και ξανά μέχρι να βρουν το δίκαιό τους. Αυτή η συνεχής αντιδικία και η άνιση αντιμετώπιση εντείνουν ακόμη περισσότερο τις ήδη τεταμένες σχέσεις ανάμεσα στους δύο γονείς. Το παιδί αναγκάζεται να ζει σε ένα περιβάλλον που είναι κάθε φορά εχθρικό για το μισό εαυτό του, τον άλλο του γονιό. Ουσιαστικά “ορφανεύει” από τον ένα του γονιό ενώ αυτός είναι ακόμη εν ζωή. Σε πολλές περιπτώσεις ο γονιός – επισκέπτης σταδιακά αποξενώνεται από το παιδί του, επειδή παύει πλέον να αποτελεί ουσιαστικό μέρος της ζωής του παιδιού του.

Σε πολλές περιπτώσεις ο γονιός που έχει τη φύλαξη έχει όλα τα φόντα να χειραγωγήσει το παιδί εναντίον του άλλου γονιού, προκαλώντας γονική αποξένωση. Υπάρχουν πάλι και περιπτώσεις που έχουν αποταθεί σ’ εμάς, όπου τα ίδια τα παιδιά (κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας) “επαναστατούν” και στο τέλος “αυτο-αποξενώνονται” από το “θύτη”, παίρνοντας το μέρος του θύματος …

Οπότε πού καταλήγουμε; Καταλήγουμε σε παιδιά με μεγάλη πιθανότητα εμφάνισης ψυχολογικών προβλημάτων, μεγάλη πιθανότητα χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών, μεγάλη πιθανότητα ροπής προς την εγκληματικότητα, μεγάλη πιθανότητα χαμηλότερης ακαδημαϊκής επίδοσης ή εγκατάλειψης του σχολείου, μεγάλη πιθανότητα πρόωρης εγκυμοσύνης για τα κορίτσια, μεγάλη πιθανότητα εγκατάλειψης του σπιτιού …

Καταλήγουμε σε πολύ μεγαλύτερη εμφάνιση φαινομένων όπως είναι η γονική απαγωγή και η γονική αποξένωση …

Καταλήγουμε σε γονείς που έχουν αφαιμακτεί οικονομικά από ένα σύστημα σχεδιασμένο να πράττει ακριβώς αυτό το πράγμα…

Καταλήγουμε σε μπαμπάδες φυλακισμένους εξαιτίας χρεών ή ψευδοκατηγοριών, σε μπαμπάδες ή αποξενωμένους γονείς που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, σε γονείς ή παιδιά που θέτουν τέρμα στη ζωή τους ..

Και όλα αυτά, εξαιτίας μιας ηλίθιας νοοτροπίας που αντιμετωπίζει το παιδί ως “τρόπαιο” και τους γονείς ως “αντιπάλους”…

Το τραγικό είναι ότι στις αιτήσεις οι δικηγόροι συχνά χρησιμοποιούν τη φράση “αιτούμενη ΘΕΡΑΠΕΙΑ από το δικαστήριο”… Ποια θεραπεία; Αφού το ίδιο το σύστημα αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος …

Πόσο θα άλλαζαν άραγε τα πράγματα αν ευθύς εξ αρχής (έστω μέχρι την εκδίκαση της κάθε υπόθεσης ξεχωριστά…) αποδιδόταν από κοινού η φύλαξη και στους δύο γονείς; Πόσο θα άλλαζαν άραγε τα πράγματα αν, εκτός ακραίων περιπτώσεων αποδεδειγμένης βίας στην οικογένεια, υπήρχε η νοοτροπία για απόδοση της φύλαξης από κοινού;

Πηγή: Cyprus Fatherhood Initiative