Πώς αντιμετωπίζει τους πατεράδες η δικαιοσύνη: Ένας μπαμπάς μιλά!

Είμαι πατέρας 3 κοριτσιών και  έχω κάνει ασφαλιστικά μετρά στην σύζυγο, προκειμένου  να έχω την επιμέλεια των δυο ανηλίκων παιδιών (το ένα είναι ενήλικο), υστέρα από ένα γάμο 19 χρόνων. Σας στέλνω αυτό το κείμενο που αποτελεί  προσωπική άποψη, για δημοσίευση σχετικά με την  αντιμετώπιση  τον πατεράδων  από την δικαιοσύνη.

“Η δικαιοσύνη επιχειρεί να κρίνει ορθά, οικογενειακά θέματα με αναχρονιστικούς  κανόνες. Επιθυμεί να προσεγγίσει  ουσιώδη σύγχρονα κοινωνικά  θέματα όπως αυτό  της λύσης ενός γάμου με παιδιά,  δίχως  να εισέρχεται  στην μοναδικότητα  κάθε περίπτωσης. Βασιζόμενη εξ ολοκλήρου  σε  επιστημονικές αποδείξεις, περί  μητρικού  ενστίκτου (του έτσι και  αλλιώς αυταπόδεικτου), ακολουθεί την πεπατημένη εξομοιώνοντας  υπέρ-αξιόλογες προσωπικότητες  συζύγων ως  απλά αντίγραφα  μιας κοινής  μοίρας,  αγνοώντας τους τυχόν  ιδιαιτερότητες και εξαιρέσεις. Επιλέγει  την λύση της μικρότερης υποτιθέμενης ζημιάς για το παιδί,  αγνοώντας  το μεγαλύτερο υποτιθέμενο κέρδος του.

Ο πατέρας   κυριολεκτικά  τιμωρείται ως  ο συνήθης ύποπτος,  και ουσιαστικά καθίσταται υπόλογος  στην περίπτωση που  η μητέρα καταλήγει σε οριστική  λύση  της σχέσης,  συν των άλλων  εξαιτίας και  του πολύπλοκου μηχανισμού  τρόπου  σκέψης της. Σε πολλές των περιπτώσεων , η πολυπλοκότητα των κοινωνικών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει  η ίδια  μετά  την  λύση της σχέσης  την  βρίσκει  ανίσχυρη και  ευάλωτη. Το ειδικό βάρος των  ευθυνών είναι  πλέον των δυνατοτήτων της  και ως μονόδρομος επιλέγεται η πρακτική της μη συνειδητής  μειούμενης παροχής προς τα παιδιά,  προσφέροντας  τους τα απολύτως αναγκαία.

Δείτε σχετικά: Συνεπιμέλεια: Τί ορίζει ο νόμος και πότε μπορείς να τη διεκδικήσεις.

Για το λόγο ότι,  μέχρι πρότινος, η ανάγκες μοιραζόντουσαν σε  δυο μέλη, όπως αυτό της επιμέλειας , της προσοχής, της αμέριστης  δυαδικής στοργής,  της διαφορετικής άποψης , της άλλης ματιάς, καθώς  επίσης και η  αυθεντικότητα της  συμπεριφοράς των διαπροσωπικών σχέσεων  των γονέων, όπου το παιδί ως συμμέτοχος αλλά και ως παρατηρητής, διδάσκεται και αποτυπώνει τα μέγιστα, όταν εκείνοι  ανταποκρίνονται σε θέματα επικοινωνίας, επίλυσης προβλημάτων, επίπληξης , επιβράβευσης,  ρουτίνας και καθημερινότητας, εκπλήξεων,  μυστικών,  απρόσμενων καταστάσεων.

Μετά τον κλονισμό της σχέσης, και την απομάκρυνση του πατέρα,  ένα μεγάλο κομμάτι  από το πλέον ωφέλιμο για το χτίσιμο του χαρακτήρα του  παιδιού  παύει να υφίσταται. Έτσι η μητρική αγάπη  υποβιβάζεται σε παροχή  βασικών  ειδών πρώτης ανάγκης ,  σίτισης,  ρουχισμού, κ.τ.λ. στην περίπτωση δε που στερείται πηγές εσόδων, γίνεται ο  ενδιάμεσος, αφού κατανέμει το ποσό τις διατροφής σύμφωνα με την αντίληψη της,  χωρίς κάποιο έλεγχο. Ο σύζυγος που απομακρύνθηκε από την οικογενειακή στέγη  τιμωρείται και  με  το οικονομικό  κόστος  που πρέπει να καταβάλει  χωρίς να μπορεί να συμμετέχει στην καθημερινότητα των παιδιών,  ενώ  τα παιδιά του, που απολαμβάνουν πλέον μειωμένη παροχή μητρικής στοργής,  είναι  κυριολεκτικά  οι άτυχοι της υπόθεσης.

Το ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης  σπάνια επιλέγει κάτι διαφορετικό.  Η λύση της  σχέσης των συζύγων με παιδιά δεν έχει να προσφέρει τίποτε πλην της μη περεταίρω επιδείνωσης της σχέσης .Ο  χωρισμός δεν είναι πάντα η λύση. Οι σύζυγοι είναι  υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουν τις  επερχόμενες κρίσεις  από κοινού  με αλληλοκατανόηση, αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη, υπομονή, σεβασμό, ειλικρίνεια,  μέχρι τέλους. Σε περίπτωση  ανικανότητας  του  ενός από τους δυο,  επιβάλλεται η κοινωνική υποστήριξη και όχι ο αποκλεισμός. Κανένα διαζύγιο δεν  έκανε μια μάνα ή έναν πάτερα καλύτερο, αντιθέτως υπάρχουν στοιχεία  που αποδεικνύουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό  των παιδιών από χωρισμένους γονείς  λόγω περιορισμένης  κηδεμονίας  δεν έτυχαν καλής ενηλικίωσης, κάτι που κινδυνεύουν να μεταφέρουν  σύμφωνα με τα βιώματα τους και στην μετέπειτα δική τους οικογένεια.

Όταν  ο ένας εκ των δυο υπεκφεύγει των υποχρεώσεων θεωρώντας τις  ως δεδομένα που συγκρούονται με τα προσωπικά του/της  συμφέροντα έχοντας κριτήρια ξένα προς όφελος των παιδιών τους/της, θα πρέπει να απολογείται. Το  υπάρχον σύστημα παρέχει υπέρμετρη προστασία  στην μητέρα  κάτω από  το  βάρος μιας  αναχρονιστικής άποψης που  θέλει τον ένα κηφήνα  και τον άλλο  εργάτη, στην περίπτωση που επέρχεται ρήξη στην μεταξύ τους σχέση και προχωρήσουν  στην οριστική λύση του γάμου και αυτό  σε ξεχωριστές στέγες,  κάτι που  επιδεινώνει  την οικονομική τους κατάσταση, προς ζημία των παιδιών.

Κανείς δεν μπορεί  με βεβαιότητα να πει τι κρύβεται στο μυαλό οποιουδήποτε ακόμα και  μιας μητέρας.  Οι αποφάσεις  που λαμβάνονται στην βάση ενός αναχρονιστικού τρόπου σκέψης και οι άνθρωποι  που αντιμετωπίζονται με βάση τους αριθμούς  δηλαδή τα ποσοστά που έχει πιθανότητα μια  μητέρα να ενεργήσει  κατά του συμφέροντος του παιδιού της,  δεν αποδεικνύουν το καλύτερο δρόμο για το συμφέρον  του παιδιού.  Όλοι τους θα είναι βολεμένοι με τέτοιες αποφάσεις πλην των παιδιών  που  δεν  έχουν  μια ουσιώδη  διαβεβαίωση το που θα είναι καλύτερα για  εκείνα. Όταν το ζητούμενο  είναι η ποιοτικότερη κοινωνία  δεν  προχωρείς με τέτοιες   νόρμες όπως η μετριότητα,  σε τόσο  σοβαρά θέματα. Όσο υπεύθυνη γίνεται μια μητέρα μετά την αποχώρηση του  συζύγου  από την οικογενειακή στέγη τόσο υπεύθυνος μπορεί να γίνει και ο πατέρας.

(Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται στις ΜΗΤΕΡΕΣ  εκείνες, που για οποιαδήποτε λόγο, πάλεψαν μόνες τους  με αξιοπρέπεια  και δύναμη  με το οποιοδήποτε,  προσωπικό,  οικονομικό, κοινωνικό, επαγγελματικό  κόστος, για την απολύτου σεβασμού  στάση τους, παρά τις αντιξοότητες, μαχόμενες εν διαρκεία,   να κρατήσουν ζωντανή  την ελπίδα και να φέρουν στην κοινωνία  άξιους πολίτες)”.

Με εκτίμηση,

Νίκος Βουκελάτος
Αναγνώστης

Η νέα στήλη “Μπαμπάδες μόνοι“, δημιουργήθηκε για να δείξει σε όλους πως υπάρχουν χιλιάδες μπαμπάδες εκεί έξω, που νοιάζονται για τα παιδιά τους. Η αντρική φωνή του Singleparent.gr δίνει δύναμη σε κάθε μόνο μπαμπά να συνεχίσει. Αξίζει να την ακούσεις!