Πατέρας που εγκαταλείπει το παιδί του, δεν είναι απλός φταίχτης. Είναι κοινός εγκληματίας…

Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όποιος λέει το αντίθετο ή δεν είναι καθόλου γονέας ή δεν είναι καθόλου καλός γονέας. Όταν χώρισα το 2005 τα παιδιά ήταν 5 και 2 χρονών αντίστοιχα, δηλαδή πολύ μικρά. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο σαββατοκύριακο που ήμασταν μόνοι τρεις μας. Μπορούσα να το κάνω όλο αυτό μόνος μου;

Η πρώτη χρονιά ήταν γεμάτη αγωνία. Σκέτο χάος. Ντρέπομαι που το λέω αλλά παρακαλούσα να μην φτάσει ποτέ το απόγευμα της Παρασκευής και να περάσουν οι μέρες για να έρθει το βράδυ της Κυριακής. Η μονογονεϊκότητα δεν ήταν κάτι που μου ταίριαζε. Δεν είχα βοήθεια από πουθενά κι από κανέναν άρα έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου: Μόνος μου να τα ταΐσω, μόνος μου να τα κάνω μπάνιο, μόνος μου να τα αλλάξω, μόνος μου όλα.

Υπήρξαν φορές που δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να τα αφήσω στη μαμά τους, να μπω στο αμάξι και να φύγω χωρίς να κοιτάξω ποτέ πίσω μου. Η μονογονεϊκότητα το παραδέχομαι μου είχε πέσει βαριά και μου είχε φέρει τη ζωή άνω κάτω. Ποια λογική γυναίκα θα γύρναγε να με κοιτάξει; Ποια θα ήθελε να βγει με ένα διαζευγμένο μπαμπά με δύο μικρά παιδιά;

Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε και πλέον κοιτάζω εκείνες τις πρώτες μέρες με απέραντη ευγνωμοσύνη. Είμαι ευγνώμων γιατί τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά για να θυμούνται τα λάθη μου. Εξακολουθεί να με εκπλήσσει το ότι κατάφερα να επιβιώσω έχοντας σώας τας φρένας. Όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή παραδέχονται ότι ήταν μία τραγική κατάσταση. Σήμερα κουβαλάω όλα αυτά τα χρόνια σαν παράσημο γιατί ξέρω ότι θα είχα χάσει περισσότερα αν επέλεγα να φύγω παρά έτσι που ήρθαν τα πράγματα. Δεν θα είχα την υπέροχη σχέση που έχω σήμερα μαζί τους, δεν θα είχα εμπειρία και δεν θα μπορούσα να πάρω σωστές αποφάσεις.

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο όταν διάβασα το άρθρο μιας blogger που είναι μόνη μαμά και μιλούσε για την αποχώρηση του πρώην άντρα της και πατέρα των παιδιών της από τη ζωή τους και την αποφυγή των ευθυνών του. Το ποστ της γυναίκας αυτής τελείωνε με τα εξής λόγια: «Και κάπως έτσι κυνηγημένος και φοβισμένος λόγω της διατροφής που ήταν υποχρεωμένος να καταβάλει έφυγε χωρίς να νοιαστεί για τίποτα και για κανέναν. Καθώς σας γράφω όσα σας γράφω η κόρη μου κοιμάται δίπλα μου μετά από ατελείωτο κλάμα ρωτώντας γιατί ο μπαμπάς της έφυγε από το σπίτι και δεν είναι κοντά της. Αναρωτιέμαι αν του αξίζουν τόσα δάκρυα».

Και απάντησα:

«Διαβάζοντας το άρθρο σας θέλω να σας πω ότι πολύ θα ήθελα να βρω αυτό τον άνθρωπο και να του ρίξω ένα βρωμόξυλο που θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Μπορώ να έρθω στη θέση σας. Σας καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μπλέξατε με έναν χαμένο που όχι μόνο δεν είναι άνθρωπος αλλά δεν είναι και άξιος να λέγεται πατέρας».

Όσο κι αν προσπαθώ να μπω στη θέση αυτού του άντρα δεν μπορώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος επιλέγει να αποχωρήσει και να αποστασιοποιηθεί από τα ίδια του τα παιδιά. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη πράξη πιο εγωιστική ούτε υπάρχει καμία δικαιολογία γι’ αυτή του τη συμπεριφορά. Πιο πολύ όμως εξοργίζομαι γιατί κατά κάποιο τρόπο έχω βρεθεί στη θέση του. Αυτό που έκανε ήταν κάτι που κάποτε είχα σκεφτεί και εγώ να κάνω αλλά δεν το έκανα. Αν αποφάσιζα να φύγω, δεν θα μου άξιζε καμία συγχώρεση.

Δεν με νοιάζει αν…

…Δεν έχεις καλή δουλειά και φοβάσαι για το αύριο.

…Περιμένεις μία προαγωγή που δεν έχει έρθει ακόμα.

…Θες να φύγεις για ένα καλύτερο μέλλον.

…Θες να φύγεις γιατί αγαπάς κάποια άλλη.

…Έχεις κατάθλιψη, νιώθεις μοναξιά ή δεν είσαι στα καλύτερά σου.

…Φοβάσαι να γίνεις μόνος μπαμπάς.

Όποιος και αν είναι ο λόγος της αποχώρησης σου το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν εγκαταλείψεις το παιδί σου δεν έχεις κανένα δικαίωμα να γιορτάζεις ούτε τη Γιορτή του Πατέρα ούτε τίποτα. Μόνο η φυλακή σου αξίζει. Αν καταχράστηκες την εμπιστοσύνη των παιδιών σου και έκλεψες την αθωότητά τους επειδή αποφάσισες ότι η άνεση και το συμφέρον σου είναι πιο σημαντικά από τη θυσία ενός πατέρα τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Εξαιτίας της ανέντιμης συμπεριφοράς σου η κόρη μου/οι κόρες σου μεγαλώνουν με μία λανθασμένη ή μάλλον παραμορφωμένη άποψη για τα αγόρια. Εξαιτίας των λαθών σου υπάρχουν σήμερα αρκετές γυναίκες που αποζητούν την αγάπη με καταστροφικούς τρόπους. Εξαιτίας σου πρέπει από τώρα να προετοιμάσω την κόρη μου και να τη μάθω να είναι επιφυλακτική με κάποιους, δηλαδή τα αγόρια που παράτησες εσύ και ο καθένας και δεν στάθηκες δίπλα τους άξιος πατέρας με αποτέλεσμα αυτά να μεγαλώσουν χωρίς ένα σωστό αντρικό πρότυπο. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ανάγκασες τα παιδιά σου να πιστέψουν ότι η απουσία σου είναι δικό τους λάθος και όλα αυτά επειδή εσύ φοβήθηκες να σταθείς στο πλευρό τους, σαν πατέρας.

Εξαιτίας της ανευθυνότητάς σου πρέπει να προετοιμάσω ακόμα καλύτερα τα παιδιά μου πριν βγουν στον κόσμο αυτό. Κάτι μπαμπάδες σαν εσένα είναι που κάνουν τους δικαστές να δίνουν αυτομάτως την επιμέλεια στις μαμάδες και για μας ορίζουν το πολύ μία απλή επίσκεψη.

Ποιος νομίζεις πως είσαι; Νομίζεις ότι μπορείς έτσι απλά να αποφεύγεις τις ευθύνες σου χωρίς συνέπειες; Νομίζεις ότι μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου και να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα τη στιγμή που άφησες μόνα τους τα παιδιά σου; Αν φύγεις δεν θα μπορέσεις να σώσεις ποτέ τη συνείδησή σου. Τη νύχτα όταν θα πέφτεις για ύπνο θα ξέρεις τι έχεις κάνει και θα νιώθεις τύψεις.

Αν ξέρεις ότι ο άντρας, τον οποίο έχεις επιλέξει ανήκει στην παραπάνω κατηγορία και συνεχίζεις να είσαι μαζί του, δεν είσαι καλύτερη από εκείνον. Είναι σαν να τον αφήνεις να κρύβει τη ντροπή της συμπεριφοράς του πίσω από την αγάπη και την ανοχή σου.

Μακάρι να μπορούσα να πω κάτι που θα αποτρέψει τους άντρες αυτούς από το να παρατούν τα παιδιά τους στο έλεος της μοίρας τους αλλά σε μία κοινωνία που αντιμετωπίζει τους συγκεκριμένους μπαμπάδες σαν απλούς φταίχτες και όχι σαν εγκληματίες δεν μπορώ να κάνω και πολλά…

Πηγή: chopperpapa.com