Όλο και περισσότεροι μπαμπάδες διεκδικούν την επιμέλεια των παιδιών τους. Και την κερδίζουν!

Τέσσερις μήνες. Αυτός ήταν ο περισσότερος χρόνος, που ο Ματθαίος είχε αποχωριστεί την 5χρονη κόρη του. Αυτοί οι τέσσερις μήνες ήταν πολύ μεγάλο διάστημα για τον αφοσιωμένο μπαμπά, ο οποίος αποφάσισε ότι ποτέ δεν θα απομακρυνόταν ξανά από το κοριτσάκι του. Αποφάσισε να ζητήσει την επιμέλεια της κόρης του και μετά από χρόνια μάχης, κέρδισε την πλήρη κηδεμονία της το περασμένο έτος.

Ο Ματθαίος ενώνει στο πρόσωπό του πολλούς άλλους πατεράδες, που έχουν διαπιστώσει ότι ο δρόμος για την εξασφάλιση της επιμέλειας δεν είναι εύκολος. Παρόλο που υπάρχουν χιλιάδες μόνοι μπαμπάδες στον κόσμο, τις περισσότερες φορές ακούμε να έχει η μητέρα την κύρια επιμέλεια. Καθημερινά, όλο και περισσότεροι μπαμπάδες μιλάνε, όχι μόνο για την εμπειρία τους ως ανύπαντροι γονείς, αλλά και για τον αγώνα τους να αποκτήσουν την πλήρη επιμέλεια των παιδιών τους.

Όταν οι γονείς δεν είναι πλέον μαζί, το παλιό στερεότυπο, που υποδηλώνει ότι τα παιδιά μένουν με τις μητέρες τους, δεν ισχύει πια ούτε γίνεται αποδεκτό από τους σύγχρονους πατεράδες. Οι αριθμοί δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι μπαμπάδες αναλαμβάνουν την επιμέλεια. Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, υπάρχουν 2 εκατομμύρια μόνοι μπαμπάδες στον κόσμο, εκ των οποίων το 17% έχει την επιμέλεια του παιδιού του.

Ένας από αυτούς τους άνδρες είναι ο Άλκης, 35 ετών, ιδρυτής μιας οργάνωσης για ανύπαντρους μπαμπάδες με κόρες. Ο Ματθαίος ανέφερε ότι ο Άλκης, ο οποίος έχει την επιμέλεια της 11χρονης κόρης του, όχι μόνο τον βοήθησε να μάθει αρκετά πράγματα ώστε να φροντίζει σωστά το παιδί του, αλλά και έκατσε να τον ακούσει, όταν εκείνος το είχε ανάγκη.

Ο Ματθαίος ξεκίνησε να διεκδικεί την κηδεμονία της κόρης του, όταν αυτός και η πρώην σύζυγός του χώρισαν με την κόρη τους να είναι ακόμα μικρή. Μετά από αρκετούς μήνες, που δεν έβλεπε καν την κόρη του, πήρε την μισή επιμέλεια. Ακόμα και όταν ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο, το αντιμετώπισε σαν μια τεράστια νίκη και κάνει με μεγάλη αγάπη οτιδήποτε κάνει ευτυχισμένη την κόρη του.

“Ήμουν εξαιρετικά αγχωμένος με την ιδέα ότι θα γινόμουν πατέρας”, παραδέχεται. “Δεν είναι συνηθισμένο για τους πατεράδες να παίρνουν την επιμέλεια. Δεν σκέφτηκα ότι θα κέρδιζα έστω τη μισή”.

Καθώς η κόρη του μεγάλωσε και έφτασε σε σχολική ηλικία, αποφάσισε να διεκδικήσει όλη την επιμέλεια με το σκεπτικό ότι κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε περισσότερη σταθερότητα στο παιδί. Παρά το γεγονός ότι οι μπαμπάδες δύσκολο να κερδίσουν έστω και τη μισή επιμέλεια, ο αποφασισμένος μπαμπάς δεν τα παράτησε ποτέ. Δούλεψε σκληρά, για να θεμελιώσει ένα σταθερό περιβάλλον για την κόρη του, να μπορεί να την υποστηρίξει και επέλεξε να εργαστεί νυχτερινή βάρδια, για τη βοηθάει με τις σχολικές της εργασίες και μαθήματα.

Ήταν ανένδοτος. Μπορούσε να προσφέρει ένα ζεστό σπιτικό στην κόρη του, ακόμη και όταν ο κόσμος φαίνεται να έχει φτιαχτεί για τις μητέρες. «Δεν είμαι γονέας τρίτης κατηγορίας», λέει και πέρυσι, το δικαστήριο συμφώνησε τελικά μαζί του. Ο χαρούμενος πατέρας είχε πλέον την πλήρη επιμέλεια της κόρης του. Σήμερα, παρόλο που παραδέχεται ευθαρσώς ότι δεν ανυπομονεί για τη μέρα, που η κόρη του θα βγει το πρώτο της ραντεβού, απολαμβάνει την κάθε στιγμή με την κορούλα του.

“Η χαρά είναι μεγάλη, όταν κρατάς το χέρι της κόρης σου και την πηγαίνεις σχολείο”, λέει. “Τα μικρά πράγματα, που μάλλον θεωρείς δεδομένα, όπως το να την ξυπνάς και την βάζεις στο παιδικό κάθισμα του αυτοκινήτου, είναι οι στιγμές, που αξίζουν”.

Και οι δύο αυτοί πατεράδες έχουν αυτό, που είναι γνωστό ως “πλήρη φυσική επιμέλεια” – όχι πλήρη νόμιμη επιμέλεια – των κοριτσιών τους. “Ο μόνος τρόπος να αποκτήσω την αποκλειστική επιμέλεια είναι να αφαιρέσω τα γονικά δικαιώματα της μητέρας της, κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο για έναν πατέρα”, εξηγεί ο Ματθαίος.

Σημειώνει ότι ακόμη και με ποινικό μητρώο, χρήση ναρκωτικών και πνευματική αστάθεια, τα δικαστήρια τείνουν να δείχνουν προτίμηση στη μητέρα, κάνοντας ό, τι είναι δυνατόν για να την αποκαταστήσουν, αντί να την απομακρύνουν από τα γονικά της δικαιώματα. “Εάν οι ρόλοι αντιστραφούν, θα είναι πολύ εύκολο για μας”, παρατηρεί.

Εκτός από τη βασική επιμέλεια του παιδιού του, ως πατέρας ο Ματθαίος αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Διαπίστωσε ότι για βασικά πράγματα, όπως μια αίτηση για ασφάλιση υγείας, απαιτούσαν και τη συμμετοχή της μητέρας. Δεν μπορούσε να κάνει ούτε το πιο απλό χωρίς τη συγκατάθεσή της.

Παρά τις δυσκολίες, ο Ματθαίος λέει ότι το μακρύ ταξίδι του για την απόκτηση της επιμέλειας της κόρης του άξιζε όσο τίποτα. Δείχνει πως το σύστημα αλλάζει προς όφελος του βέλτιστου συμφέροντος των παιδιών και απομακρύνεται από την αυτόματη προτίμηση προς τις μητέρες.

Άλλους πατεράδες, που αγωνίζονται να αποκτήσουν την επιμέλεια των παιδιών τους, και οι δύο τους, τους συμβουλεύουν να κάνουν το καλύτερο δυνατό, ώστε να συνεργαστούν με τον άλλο γονέα, όσο είναι δυνατόν. “Η επικοινωνία και ο συμβιβασμός είναι το Α και το Ω”, επισημαίνει ο Ματθαίος.

Για αυτούς τους πατεράδες, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι κάνουν σωστά τη δουλειά τους από τα χαμόγελα στα πρόσωπα των κοριτσιών τους.

“Όταν ξυπνάει και είναι ευτυχισμένη, ξέρω ότι το κάνω σωστά”, λέει ο Ματθαίος. “Είναι η ζωή μου. Για κείνη μόνο ζω”.