Τελικά όλα είναι θέμα παιδείας στη ζωή!

Ο κοινωνικός αποκλεισμός σε οικογένειες με διαφορετική δομή απ’ ότι η παραδοσιακή όπως θέλουν να την αποκαλούν στην Ελλάδα, είναι ένα φαινόμενο αρκετά συχνό, με αντίκτυπο όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους γονείς τους ίδιους.

Η διαφορετικότητα στην δομή, δεν έχει να κάνει μόνο με το αν η οικογένεια είναι μονογονεϊκή, αλλά και στο αν κάποιο από τα μέλη της έχει κάποιο είδος αναπηρίας. Σε κοιτάνε έξω όταν είσαι, λες και έχεις λέπρα ή κάτι μεταδοτικό. Εκεί καταλαβαίνει κανείς πόσο μας λείπει η παιδεία. Πριν πεθάνει η σύζυγος μου, λόγω των διαφόρων προβλημάτων υγείας που είχαν εμφανιστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, της προκάλεσαν έντονα κινητικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να πρέπει να μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Όλοι μας κοιτούσαν λες και ήμασταν από άλλο πλανήτη. Τα βλέμματα ήταν έντονα τα ένιωθες να σε καρφώνουν. Νιώθαμε άβολα. Τα παιδιά ευτυχώς δεν το αντιλαμβάνονταν γιατί ήταν και πιο μικρά και δεν τους φαινόταν παράξενο. Αποφασίσαμε με την σύζυγο μου, να συμπεριφερόμαστε κανονικά. Ότι κάναμε και πριν, τα ίδια να κάναμε και τώρα.

Βγαίναμε βόλτα σαν οικογένεια, κάναμε πράγματα σαν οικογένεια, βέβαια με λίγο διαφορετικό τρόπο. Δεν απομονωθήκαμε, γιατί οι πολλοί δεν άντεχαν να βλέπουν αυτό το θέαμα, αλλά και ο κυριότερος λόγος ήταν τα παιδιά, που στην τελική δεν έφταιγαν σε τίποτα. Πάλι όμως το πρόβλημα παρέμενε. Όταν τα παιδιά μου στο πάρκο πλησίαζαν άλλα παιδάκια να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν στην τελική, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, τα παιδάκια τα αποδέχονταν και παίζανε όμορφα και ωραία. Όταν όμως καταλάβαιναν οι γονείς ότι τα παιδάκια με τα οποία παίζουν τα δικά τους, ποιοι είναι οι γονείς τους, έβρισκαν κάτι ηλίθιες δικαιολογίες, του στυλ πρέπει να φύγουμε τώρα (και ας είχαν πέντε λεπτά που είχαν έρθει). Βέβαια αυτό δεν γινόταν πάντα, υπήρχαν και γονείς (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) που δεν είχαν τέτοια συμπεριφορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν με το σχολείο. Έχουν καλή σχέση με τους συμμαθητές τους, αλλά δυστυχώς, μόνο εντός σχολικού περιβάλλοντος. Συγκεκριμένα η μεγάλη μου η κόρη έκανε παρέα με έναν συμμαθητή της στο σχολείο, την καλούσε στα γενέθλια του, πήγαινε, αλλά όταν κάναμε εμείς ποτέ δεν ερχόταν, παρ όλο που μένει ένα τετράγωνο πιο πέρα από εμάς, με τους γονείς του να επικαλούνται χίλιες δυο δικαιολογίες.

Όταν ήταν να κάνουμε εμείς το πάρτυ γενεθλίων των παιδιών, ήταν το μεγαλύτερο άγχος μας. Από τα δέκα παιδάκια που προσκαλούσαμε, συνήθως ερχόντουσαν πέντε με έξι δεν είχαμε θέμα, αφού περνούσαν καλά τα παιδιά από εμάς ΟΚ. Προοδευτικά όμως υπήρχε μείωση, όσο το πρόβλημα της αναπηρίας της συζύγου μου μεγάλωνε και κάθε φορά όλο και πιο λίγα παιδάκια έρχονταν. Κάποια στιγμή στα όγδοα γενέθλια της μεγάλης μου κόρης, κάλεσε γύρω στα δεκατέσσερα παιδάκια. Την πρόσκληση την δώσαμε δέκα μέρες πριν, ωστε να υπάρχει και ένα περιθώριο. Μέχρι την τελευταία στιγμή οι φίλοι της όλοι την είπαν ότι ναι θα έρθουμε. Τελικά δεν πάτησε κανένας. Μάλλον οι γονείς είχαν άλλη άποψη σε αυτό το θέμα. Κάπως μας έκατσε εμένα και την σύζυγο μου. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στο παιδί τι μπορούσε να είχε συμβεί. Είπαμε με την σύζυγο μου για να μην έχουμε κάθε χρόνο το άγχος και εμείς αλλά και τα παιδιά μας, αντί να κάνουμε πάρτυ, να κανονίζουμε ένα πρόγραμμα για εκείνη την μέρα ώστε και να το ευχαριστιουνται καλύτερα τα παιδιά. Καθίσαμε μιλήσαμε με τα παιδιά, κατάλαβαν και την επόμενη φορά το εφαρμόσαμε και ξετρελάθηκαν. Έτσι κάθε φορά που έχουν γενέθλια είναι όλη η μέρα αφιερωμένη να κάνουμε ό,τι αρέσουν.

Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι σε καθετί που κάνουμε στην ζωή μας, είναι θέμα παιδείας. Και όταν λέμε παιδεία δεν εννοούμε να είναι μορφωμένος με 2 πτυχία, 4 master και 5 διδακτορικά. Αυτό δεν είναι μόρφωση αλλά γνώση. Παιδεία είναι να έχεις καλούς τρόπους συμπεριφοράς, το να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, να μην κοροϊδεύουμε και γενικότερα η στάση ζωής που έχουμε στα καθημερινά μας. Αυτό βέβαια μεταλαμπαδεύεται και στα παιδιά, γιατί τα παιδιά μιμούνται τους μεγάλους και σε αυτά που λένε και στους τρόπους. Επομένως η γνωστή ρήση: «με όποιον δάσκαλο κι αν κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» είναι πολύ σοφή. Να είστε όλοι καλά!!!

Μάκης

Ο Μάκης είναι blogger στη νέα στήλη “Μπαμπάδες μόνοι“, που δημιουργήθηκε για να δείξει σε όλους πως υπάρχουν χιλιάδες μπαμπάδες εκεί έξω, που νοιάζονται για τα παιδιά τους. Η αντρική φωνή του Singleparent.gr δίνει δύναμη σε κάθε μόνο μπαμπά να συνεχίσει. Αξίζει να την ακούσεις!