Μόνος και ομοφυλόφιλος μπαμπάς υιοθετεί 4 παιδιά με αναπηρία και εμπνέει γονείς από όλο τον κόσμο

Ο άντρας αυτός υιοθέτησε και έγινε πατέρας 4 παιδιών με ειδικές ανάγκες! Ακούγεται δύσκολο, αλλά ο Benjamin Carpenter, ο οποίος είναι gay και άγαμος είπε αστειευόμενος: «Γίνεται ευκολότερο μετά τα πρώτα δύο».

Σχεδιάζει επί του παρόντος να υιοθετήσει και ένα πέμπτο, αν και διευκρινίζει ότι η διαδικασία βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της στάδια. Πλέον είναι εξπέρ στα βρεφικά-παιδικά θέματα. Είναι ο μοναδικός ομοφυλόφιλος πατέρας, που φέρει τον τίτλο «Adopter 2016» και όλα αυτά τα χρόνια μοιράζεται τις εμπειρίες του με τον κόσμο, που είναι πολύ περίεργος για το πώς τα καταφέρνει. Ο Carpenter είναι επίσης μέλος της επιτροπής υιοθεσίας, θέση που του επιτρέπει να χορηγεί άδεια σε γονείς, που θέλουν να υιοθετήσουν.

Η εξωστρέφειά του και η προθυμία του να προσφέρει συμβουλές σε όσους τις χρειάζονται έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον στους υποψήφιους γονείς ανά τον κόσμο.

“Λαμβάνω μηνύματα από όλο τον κόσμο, από ανθρώπους που ονειρεύονται να γίνουν γονείς, αλλά μπορεί να είναι μόνοι, τρανσέξουαλ, gay ή λεσβίες. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους έχουν έρθει σε επαφή μαζί μου λέγοντάς μου ότι τους εμπνέω και να συνεχίσω έτσι”.

Ο Carpenter παραδέχεται ότι δεν συνειδητοποίησε εξ αρχής ότι η ιστορία του αποτελούσε έμπνευση για τους ανθρώπους γύρω του. Στα 21 του αποφάσισε να υιοθετήσει το πρώτο του παιδί. Ήθελε να προσφέρει ένα σπίτι σε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. «Ήθελα να γίνω μπαμπάς», θυμάται πριν κάνει την πρώτη υιοθεσία.

«Ένιωσα ότι είχα ζήσει τη ζωή μου και είχα κάνει όλα όσα ήθελα να κάνω. Ήξερα ότι το επόμενο πράγμα που έπρεπε να κάνω είναι να γίνω πατέρας. Για μένα τουλάχιστον, τα βιολογικά παιδιά δεν ήταν ποτέ άμεση προτεραιότητα. Ήμουν πάντα υπερπροστατευτικός και ήθελα να υιοθετήσω».

Αν και ο βιολογικός δεσμός είναι σκοπός ζωής για κάποιους γονείς, ο Carpenter υποστηρίζει ότι ποτέ δεν τον ένοιαξε. Με τη βοήθεια καλών φίλων και της μητέρα του, δούλεψε σκληρά για να δώσει στα παιδιά του την καλύτερη δυνατή ζωή.

«Για μένα γονική μέριμνα δεν σημαίνει να έχετε κοινά γονίδια. Είμαι εκεί όταν τα παιδιά μου είναι άρρωστα. Τα πηγαίνω σχολείο, στις δραστηριότητές τους και είμαι πάντα κοντά τους ό, τι κι αν τους συμβαίνει. Είμαι εδώ για να τα βοηθήσω σε ό, τι χρειαστούν και τα αγαπάω όσο τίποτε στον κόσμο. Για μένα, αυτό πρέπει να κάνει ένας καλός γονέας».

Υπογραμμίζει επίσης ότι δεν είναι όλοι αρκετά τυχεροί ώστε να συλλάβουν φυσικά υποδεικνύοντας την κοινότητα των LGBT (διεμφυλικοί, gay, λεσβίες, τρανσέξουαλ). Παρόλο που ο Carpenter είναι ίσως ο μοναδικός μόνος και gay άντρας που κατάφερε να υιοθετήσει, οι στατιστικές δείχνουν μια σταθερά αυξανόμενη πορεία στις αιτήσεις των LGBT για υιοθεσία.

Στην πραγματικότητα, μία στις επτά αιτήσεις που έγιναν πέρυσι έγινε από γκέι ζευγάρια, υποδεικνύοντας ότι οι πολιτικές μετατοπίζονται σε μια νέα, πιο προοδευτική κατεύθυνση.

Ο Carpenter πηγαίνει 10 χρόνια πίσω και θυμάται τις αρχικές δυσκολίες πριν υιοθετήσει το πρώτο του παιδί, οι περισσότερες από τις οποίες οφείλονταν στο νεαρό της ηλικίας του. Οι αρχές που έλαβε μεγαλώνοντας από τους γονείς του ήταν μεγάλο ατού, αλλά η απόφασή του να υιοθετήσει παιδιά με ειδικές ανάγκες ήταν μεγάλη πρόκληση. Ήταν έτοιμος, αλλά φοβόταν.

Ωστόσο, δηλώνει ότι η διαδικασία ήταν ταχύτερη και ευκολότερη από τότε. Οι αυστηροί έλεγχοι εξακολουθούν να υφίστανται για προφανείς λόγους, αλλά η θέση του τον βοήθησε πολύ στο να υιοθετήσει πιο γρήγορα και εύκολα σε σχέση με άλλα ζευγάρια. Η ζωή του άλλαξε ολοκληρωτικά και μπήκε κατευθείαν στα δύσκολα.

Η καθημερινότητά του τώρα περιλαμβάνει συχνά ραντεβού με γιατρούς και πολλή προετοιμασία για την επόμενη ημέρα. «Πρέπει να είμαι μονίμως 10 βήματα μπροστά, αν θέλω να τα προλαβαίνω όλα». Εντούτοις, φαίνεται γενικά ανυπόμονος για την υιοθεσία ένός πέμπτου παιδιού με ειδικές ανάγκες.

Τα παιδιά τα οποία έχει υιοθετήσει πάσχουν από διαφορετική ασθένεια το καθένα. Το ένα έχει σύνδρομο Down, το άλλο είναι τετραπληγικό κ.τ.λ. Εδώ πρέπει να ληφθεί υπόψιν είναι ότι δεν ήταν όλα τα παιδιά εγκαταλελειμμένα. Ορισμένα ήταν θύματα κακοποίησης ή παραμέλησης από τις οικογένειές τους.

«Δεν ζητώ από κάποιον να πάει να υιοθετήσει ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση, επειδή είναι μια κατάσταση που δεν ταιριάζει σε όλους. Υπάρχουν παιδιά που εγκαταλείπονται λόγω μαθησιακών δυσκολιών ή ακόμα και δύσκολης συμπεριφοράς».

Τελικά, η αγάπη με την οποία ο Carpenter μιλά για τα παιδιά του αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καλούπι που να ορίζει έναν καλό γονέα. Η ιστορία του έπαιξε πρόσφατα στα κανάλια, ενώ η προθυμία του να υποστηρίξει τα δικαιώματα των μελλοντικών γονέων LGBT είναι αναμφισβήτητα ενθαρρυντική. Είναι όλα μέρος του αξιέπαινου ευρύτερου στόχου του:

«Υπάρχουν ακόμα πολλοί μύθοι γύρω από την υιοθεσία. Θέλω μόνο να δείξω ότι, ανεξάρτητα από το ποιος είσαι ή από πού προέρχεσαι, αν έχεις καλές προθέσεις, μπορείς να το κάνεις».

Πηγή: ιndy100.com