Καλός πατέρας δεν είναι αυτός που βλέπει το παιδί του. Είναι αυτός που όταν το βλέπει, προσέχει τί του λέει για τη μάνα του

Μέρες σαν αυτή νιώθω τόσο λίγη. Νιώθω ότι χάνω τον κόσμο, ότι χάνω το παιδί μου. Ένα παιδί επιθετικό και θυμωμένο, όποτε δεν του κάνω τα χατίρια και κυρίως, όποτε επιστρέφει απ’ τον πατέρα του.

Ένα παιδί 7 ετών που μισεί τις γυναίκες, τις λέει ψεύτρες και τις φτύνει, όπως ακριβώς φέρονταν σ’ εμένα ο πατέρας του. Ο πατέρας του, που αρνείται ότι το χειραγωγεί και μιλάει άσχημα για’μένα, τη μητέρα του. Ο πατέρας του, που βάζει πάνω απ’ όλα το πληγωμένο του εγωισμό και έχει δημιουργήσει ένα δυστυχισμένο πλάσμα που μου επιτίθεται και με χτυπά, σε κάθε ευκαιρία. Ο πατέρας του, που ισχυρίζεται πως μόλις μεγαλώσει το παιδί, θα μάθει η μάνα του τί κουμάσι είναι ενώ την ίδια ώρα, αρνείται οποιαδήποτε ανάμιξη, στη πρωτόγνωρη συμπεριφορά του.

Πώς είναι δυνατόν να πιστέψω ότι κάποιος που “απειλεί” ότι μια μέρα θα πει στο παιδί του τα χειρότερα για τη μάνα του, δεν τα λέει ήδη όταν είναι μαζί του; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο ανεγκέφαλος (ή ακόμα ερωτευμένος να πω;) που να μην καταλαβαίνει ότι στη πραγματικότητα τη ζημιά δεν τη κάνει στη πρώην γυναίκα του αλλά στο ίδιο του, το παιδί;

Μόνο του επιχείρημα η δήθεν κακή μου σχέση με το γιο μας, λόγω του φόρτου εργασίας μου. Δουλεύω 12 και 16 ώρες για να ζήσουμε, ναι και; Η πρώτη είμαι ή η τελευταία; Βλέπεις εγώ, δεν κάθισα στιγμή πάνω στη “τρισμέγιστη” διατροφή των 250 ευρώ που δεν φτάνει ούτε για ζήτω. Κι αφού αυτός μετά τις 5 είναι ελεύθερος και αρνείται να βρει οτιδήποτε εξτρά για το παιδί του, κάποιος πρέπει να το ντύσει, να το ταίσει, να το μορφώσει και να στηρίξει οτιδήποτε έκτακτο μέσα σε αυτό το σπίτι. Κι αυτό είναι εις βάρος του χρόνου μου, με το παιδί. Όχι όμως και της σχέσης μου, μαζί του. Εις βάρος της σχέσης μου μαζί του, είναι μόνο ο άντρας που διάλεξα για πατέρα του για τον οποίο δεν έχω πει στο παιδί ποτέ τίποτα κακό σε αντίθεση με τον ίδιο, που του υπενθυμίζει συνεχώς, ότι η μητέρα του αγαπάει τη δουλειά της, περισσότερο από εκείνο.

Έτσι λοιπόν η δουλειά μου, έγινε το αδύνατο σημείο μου. Το σημείο που ο πατέρας του εκμεταλλεύεται για να με παρουσιάζει στο παιδί μας, ως την αδιάφορη εργασιομανή που δεν το αγαπάει τη στιγμή που δουλεύω τόσο, ακριβώς επειδή το υπερ- αγαπώ.Κι αντί να λέει Δόξα Το Θεό που δεν τον έχω σύρει στα δικαστήρια για μεγαλύτερη διατροφή-και όχι άδικα, αφού τα έξοδα που του αναλογούν, είναι περισσότερα από αυτά που δίνει -έχει και άποψη από πάνω. 

Προσπάθησα πολλές φορές να τον πάρω με το καλό, να μιλήσουμε, να τα βρούμε καθαρά και μόνο σαν γονείς. Το μόνο που δυστυχώς έχω εισπράξει μέχρι σήμερα, είναι απαντήσεις τύπου “ό,τι έχω θα το συζητήσω με τον γιο μου” (κοινώς, μοιράζεται με το 7χρονο πληροφορίες ενηλίκων που δεν το αφορούν) βρισιές, κλείσιμο τηλεφώνων ακόμα και σε περίπτωση ανάγκης και κρυφτό πίσω από σκάλες και πόρτες για να μην με δει την ώρα που αφήνει ή παραλαμβάνει το παιδί. Ένα παιδί που το παραλαμβάνει χαρούμενο και το αφήνει στη πόρτα μου, οργισμένο.

Όταν λοιπόν το παιδί δεν είναι ούτε τυφλό ούτε ηλίθιο, πώς να ευδοκιμήσει άραγε η σχέση μου μαζί του; Πώς να τα πάμε καλά οι δυο μας, όταν στην ανατροφή του, αντί για σύμμαχο έχω αντίπαλο; Πόσο “τυχαίο” είναι το γεγονός ότι περνάμε υπέροχα μαζί όταν δεν βλέπει ή δεν μιλάει με τον πατέρα του; Σε τί παιδοψυχολόγο να απευθυνθώ, όταν το παιδί γυρίζοντας απ’ τον ειδικό, θα βλέπει τον πατέρα του και όλη η θεραπεία, θα πηγαίνει πίσω;

Κάποτε μέχρι πρίν λίγο καιρό, όταν με ρωτούσαν αν ο μπαμπάς του γιου μου είναι ενεργός, έλεγα πόσο πολύ τον αγαπάει και πόσο διαφέρει από τους άλλους. Σήμερα, αλήθεια, δεν ξέρω να απαντήσω. Γιατί τελικά, καλός πατέρας, δεν είναι αυτός που βλέπει το παιδί του. Είναι αυτός που όταν το βλέπει, προσέχει τί του λέει για τη μάνα του.

Αλλά τί να λέμε τώρα για κάποιον που βροντοφωνάζει ότι ασχολείται με το παιδί του επειδή το πάει για ποδήλατο ή παίζουν “πόλεμο”, αλλά μούγκα για τον ψυχολογικό πόλεμο που του κάνει, στρέφοντάς το εναντίον της μητέρας του;

Τί να τις κάνω εγώ τις ποδηλατάδες και τα παζλ αγαπητέ, όταν κάθε μέρα κόβεις και ένα κομμάτι από τα πόδια του παιδιού μας; Γιατί αυτό είναι οι γονείς για ένα παιδί. Τα δυο του πόδια. Κι εσύ κάθε μέρα που περνάει, τα πριονίζεις και το αφήνεις όλο και πιο κουτσό…

Ζωή

Υ.γ. …κι αφού έχεις εξαντλήσει κάθε τρόπο επικοινωνίας και αναγκάζεσαι να πας έναν τέτοιο πατέρα στον εισαγγελέα ανηλίκων που του μειώνει ή του κόβει την επικοινωνία, βγαίνει μετά και κλαίγεται για τη κακιά άσπλαχνη μάνα που τον εμποδίζει να βλέπει το παιδί του, όταν το μόνο που τον εμποδίζει είναι ο εαυτός του.