Ήμουν 26 ετών όταν έχασα τη γυναίκα μου και άρχισα να μεγαλώνω μόνος το παιδί μας…

Όταν ο Λάμπρος έχασε την πρώτη του γυναίκα το 2002, η ζωή του πήρε μια εντελώς διαφορετική τροπή. Εκτός από τη θλίψη και τον πόνο, που βίωνε, έπρεπε επίσης να μάθει να είναι πατέρας και μητέρα για το γιο του. Ήταν 26 ετών, όταν έμεινε ξαφνικά χήρος. Ο γιος του, ο Μιχάλης, ήταν μόλις δύο ετών.

“Μετά την κηδεία της γυναίκας μου, άδειασα το μυαλό μου, ανασκουμπώθηκα και κοίταξα τη ζωή με γενναιότητα. Τί άλλο μπορούσα να κάνω;”, λέει. Ίσως, υπήρχε κάτι ακόμα, που θα μπορούσε να κάνει: Να επιτρέψει στις γυναίκες συγγενείς του να υιοθετήσουν τον γιο του και να του παράσχουν τη μητρική αγάπη, που τόσο είχε ανάγκη και που ο θάνατος του την είχε στερήσει. Πολλοί προσφέρθηκαν “να προστατέψουν το αγόρι κάτω από τα φτερά τους και να το φροντίσουν”. Με αυτόν τον τρόπο, ήλπιζαν να ξαλαφρώσουν τον πατέρα από το βάρος του να είναι και μητέρα.

Εκείνος, όμως, αρνήθηκε κάθε προσφορά. Ήταν πεπεισμένος, ότι είχε αυτό, που χρειαζόταν, για να είναι ο καλύτερος πατέρας (και μητέρα μαζί, αν χρειαζόταν) για το γιο του. “Ήμουν έτοιμος να τον μεγαλώσω μόνος μου. Δεν ήξερα πώς, αλλά ήξερα, ότι ήθελα να είμαι μέρος της ζωής του κάθε μέρα”, λέει με χαμόγελο. «Πρώτο μου μέλημα ήταν να διατηρήσω τη σταθερότητα, όσο μπορούσα. Βγαίναμε τα σαββατοκύριακα, όπως παλιά, παίζαμε στο σπίτι, μιλάγαμε”.

Όλα αυτά τους έφεραν πιο κοντά. Ο Λάμπρος, όμως, όσο καλά κι αν τα πήγαινε, δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα τη νέα πραγματικότητα. Ήταν μόνο οι δύο τους. Εν τω μεταξύ είχε και να αντιμετωπίσει τα σχόλια των υπολοίπων, συγγενών και ξένων, οι οποίοι ασκούσαν κριτική στο καθετί. Είχε κουραστεί να τον αμφισβητούν όλοι. Πήγαινε το γιο του στο σχολείο καθαρό και προσεγμένο, τον τάιζε, παίζανε, τον βοηθούσε με τα μαθήματά του και επέβαλε πειθαρχία, όποτε χρειαζόταν. Δεν θυμάται κανένα περιστατικό, που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει.

Αργότερα, ανακάλυψε, πως για έναν μόνο πατέρα με παιδί, οι σχέσεις είναι δύσκολο πράγμα. Είχαν περάσει 4 χρόνια και ήθελε πλέον μια σύντροφο στο πλευρό του, για να μοιραστεί τη ζωή του. «Έχω μεγάλη πίστη στην οικογένεια. Το σωστό είναι ένας πατέρας, μία μητέρα και τα παιδιά τους. Μια γυναίκα θα γέμιζε τη ζωή μου, θα είχα κάποιον να μοιραστώ τα προβλήματα και τις χαρές μου και θα είχε και ο γιος μου μια μητρική φιγούρα», λέει.

Βγήκε κατά καιρούς με κάποιες, αλλά για διάφορους λόγους δεν πήγαινε καλά. Αλλά, δεν σκόπευε να παραιτηθεί ακόμα. Γνωρίστηκε με μια άλλη γυναίκα και μετά από ένα χρόνο παντρεύτηκαν.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και τα πρώτα προβλήματα παρουσιάστηκαν. Οι τσακωμοί έδιναν και έπαιρναν. Ήταν φανερό, ότι ο γάμος δεν πήγαινε καλά μέχρι που η νέα του σύζυγος του ζήτησε διαζύγιο και έφυγε από το σπίτι. Ο Λάμπρος δεν μπορεί να κατάλαβει, τί συνέβη ούτε τί έφταιξε, αλλά υποψιάζεται, ότι “της έδινε λιγότερη προσοχή από το παιδί”.

Ο ίδιος ομολογεί, ότι καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του – μετά το θάνατο της πρώτης του γυναίκας πιο πολύ – η πατρική αγάπη και τα γονικά του ένστικτα έγιναν πιο έντονα και τον έκαναν να θέλει να προστατεύει πιο πολύ το Μιχάλη. Ενδόμυχα φοβόταν, μήπως του συμβεί κάτι και μείνει το παιδί μόνο του. Ο ίδιος μεγάλωσε χωρίς πατέρα και ξέρει, πώς είναι. «Την πρώτη φορά, που γνώρισα τον πατέρα μου, τον κοίταξα και τον ρώτησα, τί συνέβη, γιατί δεν είναι κοντά μου, αλλά όσα μου είπε, δεν με έπεισαν. Ποτέ δεν θα ήθελα να ζήσει ο γιος μου χωρίς πατέρα, όπως εγώ”, λέει.

Ο Μιχάλης σήμερα είναι ένα ντροπαλό 14χρονο αγόρι και δίνει στον πατέρα του άριστα για την ανατροφή, που του έδωσε. “Είναι ο καλύτερος πατέρας. Κάνουμε τα πάντα μαζί: Τηλεόραση, αγώνες, φαγητό, παιχνίδι», λέει. Γνωρίζει, ότι η μητέρα του πέθανε. Ο πατέρας του, του το είπε από μικρή ηλικία. Θυμάται τις στιγμές, που οι φίλοι του τον ρωτούσαν, που βρίσκεται η μητέρα του και εκείνος δεν ήξερε, τί να πει.

“Τους λέω πλέον, ότι πέθανε … ακριβώς έτσι. Ορθά κοφτά. Με ενοχλεί μερικές φορές, αλλά τί να κάνουμε”, λέει ο Μιχάλης. Πατέρας και γιος χαίρονται ο ένας την παρέα του άλλου. Έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι. Αυτό, που στεναχωρεί το Λάμπρο, όμως ακόμα και σήμερα, είναι ότι ακόμα δεν έχει βρει μια μάνα για το γιο του. “Ξέρω, ότι ακόμα και μόνος μου, τον μεγαλώνω σωστά. Δεν υπάρχει κάποιος να πει, ότι κάνω κάτι λάθος. Γνωρίζω, ότι έδωσα στο γιο μου το καλύτερο, που θα μπορούσε ένας πατέρας να προσφέρει στο παιδί του κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες”, λέει.

Εύχεται ο γιος του να έχει ένα μέλλον καλύτερο από το δικό του: ότι θα μεγαλώσει και θα συναντήσει τη σωστή γυναίκα και θα περάσουν μαζί όμορφα τη ζωή τους. Η ανατροφή ενός παιδιού από έναν μόνο γονιό είναι μεγάλη πρόκληση. “Δεν ήταν εύκολο. Δεν θέλω να νομίζει ο κόσμος, ότι είναι όλα καλά. Ένα παιδί χρειάζεται δυο γονείς. Αλλά, αν η κατάσταση επιβάλει την παρουσία μόνο του ενός, τότε δεν έχεις παρά να κάνεις το καλύτερο, που μπορείς”, συμβουλεύει.

Ο Λάμπρος πάντα ονειρευόταν να γίνει ο καλύτερος πατέρας για το Μιχάλη. «Είμαι πατέρας του, αλλά δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω μητέρα του. Άφησε ένα κενό, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να γεμίσει εν μέρει. Είναι μια πραγματικότητα, με την οποία πρέπει να ζήσουμε και οι δύο. Μπορώ μόνο να επικεντρωθώ σε αυτό, που μπορώ να του δώσω”, σημειώνει. Κοντά στο σπίτι υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ. Ο Μιχάλης λατρεύει το μπάσκετ. Το αγαπημένο του, όμως, είναι το ποδόσφαιρο. Έξυπνος και δραστήριος, νικάει με ευκολία τον πατέρα του. Βρήκαν τρόπο να δυναμώσουν το δεσμό τους μέσω των αθλημάτων. Λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκεται ο τάφος της μητέρας, το σημείο, που αναπαύεται.

Τα χόρτα έχουν φυτρώσει για τα καλά γύρω από το μνήμα. Είναι δύσκολο να διαβάσεις τα γράμματα στην ταφόπλακα. Για το Λάμπρο και το γιο του, όλα ανήκουν στο παρελθόν.