Είμαι μόνος μπαμπάς χωρίς να το διαλέξω. Έχω μάθει όμως να ζω με αυτό!

Έχω δύο παιδιά, και τα δύο με ειδικές ανάγκες. Ο γιός μου έχει σύνδρομο Asperger και η κόρη μου νοητικό πρόβλημα. Χρειάζεται βοήθεια για να φάει, να πλυθεί και να ντυθεί. Δεν μπορεί να μιλήσει καλά, και δεν μου έχει πεί ποτέ ότι με αγαπάει. Πολλές φορές νιώθω ότι βάζω στο περιθώριο τον γιό μου, γιατί η αδερφή του χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή.

Είμαι μόνος μου. Η μαμά τους δεν είναι μαζί μας εδώ και μερικά χρόνια (κάτι που είναι πάρα πολύ καλό) και κοιτάζοντας πίσω, τίποτα δεν ήταν πραγματικό σε όσα ζήσαμε.

Μια φορά στο τόσο, κάνω πάρτυ και γιορτάζω μόνος μου.

Γιατί δεν μπορώ να βγώ όποτε το θελήσω;

Γιατί δεν πάω σε πάρτυ;

Γιατί δεν μπορώ να εξελίξω την καριέρα μου όπως θέλω;

Γιατί δεν μπορώ να ταξιδέψω σε όλα τα μέρη που έχω τη δυνατότητα εξαιτίας της δουλειάς μου;

Γιατί;

Θυμώνω. Νιώθω αγανάκτηση. Δεν το ζήτησα όλο αυτό.

Νομίζω ότι αυτό που βιώνω αυτή τη στιγμή είναι ένα πάρτυ θλίψης με καλεσμένο τον ίδιο μου τον εαυτό. Συνήθως το κανονίζω και Κυριακή, δεν ξέρω το λόγο.

Πως μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου έξω από όλο αυτό;

Δεν το κάνω αμέσως. Αφήνω τον εαυτό μου να νευριάσει, βυθίζομαι για λίγο. Προσωπικά έχω πολλούς λόγους για να γίνω έξαλλος. Σας ανέφερα ότι η κόρη μου θα μείνει για πάντα εγκεφαλικά μωρό;

Όλα όσα με κάνουν να μετανιώνω, δεν περιλαμβάνουν μέσα όμως τα παιδιά μου. Είναι η δουλειά της ζωής μου. Τίποτα, και το εννοώ τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί.

Για να ξεφύγω από όλο αυτό, προσπαθώ να φροντίζω τον εαυτό μου. Κάνω ποδήλατο, κολυμπάω και πάω καθημερινά για τρέξιμο (εάν δεν το κάνω, είμαι συνήθως κατσούφης.)  Πιέζω τον εαυτό μου να ζητήσει βοήθεια. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει και χειρότερα. Θυμίζω στον εαυτό μου την εικόνα της κόρης μου, όταν με βλέπει και η χαρά είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να βοηθάω το γιό μου να ξεπεράσει μόνο μια δυσκολία, αλλά πως θα συνεχίσει στο μέλλον του. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι έχω εξαιρετικούς γονείς. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη. Στο δια ταύτα, προσπαθώ να συγκεντρώνομαι μόνο στα θετικά και αφήνω τις αρνητικές σκέψεις πίσω μου.

Η προτάσεις μου για εσένα, είναι οι παρακάτω και είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα μπορούσαν να ταυτιστούν και να τα διατυπώσουν καλύτερα και από εμένα:

1. Βάλε προτεραιότητα στον εαυτό σου. Την ξέρεις την ιστορία, αν είσαι στο αεροπλάνο , και ξαφνικά πέσουν οι μάσκες, βάλτην πρώτα σε σένα και μετά στο παιδί σου. Πρέπει να προσέξεις πρώτα τον εαυτό σου, και να είσαι λίγο εγωιστής για να μπορείς να βοηθήσεις μετά. Το να προσέχεις είναι ότι πιο σημαντικό.
2. Βρες άλλες οικογένειες με μικρά παιδιά. Αντάλλαξε υπηρεσίες, θα προσέχεις τα παιδιά τους δωρεάν και εκείνοι το ίδιο. Μια φορά τη βδομάδα, το μήνα, οποτεδήποτε.
3. Σχέδιο και πάλι σχέδιο. Είμαι ο χειρότερος σε αυτό. Η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη αν μπορούσα να το διορθώσω. Όταν το καταφέρνω, τα πράγματα εξελίσσονται πολύ πιο εύκολα.
4. Βρες φίλους να ταιριάζεις εγκεφαλικά. Είσαι ακόμα στη σκηνή της διασκέδασης (και ειλικρινα δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό) , φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από τους φίλους σου δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες, παρόλα αυτά, μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις ακόμα πιο άσχημα καθώς θα γκρινιάξουν επειδή δεν μπορείς να τους ακολουθήσεις (γιατί δεν μπορούν να το καταλάβουν ακόμα!)
5. Προσπάθησε να προσέχεις τον εαυτό σου. Ξεκίνησε σιγά σιγά. Βρές χρόνο , κυρίως τις βραδυνές ώρες και κάνε μερικά πράγματα για σένα. Ίσως να ζητήσεις βοήθεια από τους γονείς σου, για να μπορέσεις να δείς μια ταινία για λίγες ώρες και να χαλαρώσεις ( ίσως να μην θέλουν να σε βοηθήσουν γιατί πιστεύουν ότι θα βγείς έξω,  θα τα κάνεις όλα χάλια, και δεν θέλουν να έχουν καμμιά συμμετοχή σε αυτό.)
6. Προσπάθησε να προσέχεις τον εαυτό σου. Θα το ξαναπώ και ας γίνω κουραστικός!

Πηγή : https://www.quora.com/