Διαζευγμένος πατέρας ξεσπά: Έχω δύο χρόνια να δω το παιδί μου. Γιατί αρνούμαι να είμαι περαστικός!

Από την προσωπική μου εμπειρία, θεωρώ ότι είναι σε όλους μας γνωστό, ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν τα παιδιά σαν όπλο, ώστε να εκδικηθούν τον πρώην τους κατά τη διάρκεια του διαζυγίου.

Στο δικό μου διαζύγιο λοιπόν, η πρώην μου ισχυρίστηκε ότι την κακοποιούσα, και ότι φοβόταν για την ασφάλεια της. Τίποτα από όλα αυτά δεν έπιασε, καθώς ήταν ψέμματα, οπότε εφόσον είχα την άνεση να ξοδέψω χρήματα σε δικηγόρους, αποφάσισα να αποδείξω το αντίθετο. Παρόλα αυτά ήταν τζάμπα χρήματα. Ακόμα και μετά το διαζύγιο, τα παιχνίδια συνεχίστηκαν.

Έλεγε στο γιό μου τι να μου πεί (καθώς δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο εφτάχρονο εκεί έξω που θα απαντούσε ” Δεν νιώθω άνετα να μιλήσω γι αυτό”) και του έλεγε να με καλέσει στο τηλέφωνο και να με αποκαλέσει με το μικρό μου όνομα, και όχι μπαμπά. Βαρέθηκα να παίρνω τηλέφωνα και να μην απαντάει κανείς, να με βάζουν στην αναμονή και το παιδί να μην σηκώνει ποτέ το τηλέφωνο, να μου ακυρώνουν μονίμως τις συναντήσεις μαζί του. Ήταν δυσβάσταχτο για εμένα, να βλέπω το παιδί μου να απομακρύνεται μέρα με τη μέρα.

Πήγα αρκετές φορές στο δικαστήριο. Υπάρχει η εντύπωση πως όταν ένας άντρας, ένας πατέρας, σταθεί απλά στην αίθουσα, θα παραδεχτεί όσα του καταλογίζονται από φόβο μην χάσει το παιδί. Εκείνη πιάστηκε από την νομοθεσία, και μπόρεσε να μειώσει τις ημέρες που θα έβλεπα το γιό μου, με τη δικαιολογία ότι ήμουν επικίνδυνος για εκείνον. Από όσους χωρισμένους άντρες γνωρίζω εκεί έξω, όλοι είχαν ασφαλιστικά μέτρα εναντίον τους, από τις πρώην συζύγους τους. Είναι ένα πρόβλημα αρκετά συχνό στα δικαστήρια. Μερικοί δικηγόροι θεωρούν ότι το “φοβάμαι για την ασφάλεια μου” είναι ουσιαστικά το “Θέλω να χωρίσω, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο”.

Από πατέρας του παιδιού, έγινα θείος που έκανε επισκέψεις. Συχνά ανησυχούσα τι θα γινόταν αν ξεκινούσε να κάνει ψεύτικους ισχυρισμούς, όπως για παράδειγμα ότι κακοποιούσα το παιδί. Όταν μία φορά ήμασταν μαζί και έπεσε και χτύπησε, ο δικηγόρος μου με συμβούλευσε να πάω το μικρό στο νοσοκομείο, ώστε να καλύψω τον εαυτό μου νομικά σε περίπτωση που θα ισχυριζόταν ότι χτύπησα το παιδί.

Ότι και να έλεγα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου, ενώ ταυτόχρονα μου έλεγαν συνέχεια ότι είμαι κακός άνθρωπος και κακός πατέρας, και έτσι αυτόματα όλη η επαφή με το παιδί μου χάθηκε. Η όλη διαδικασία, έγινε μια οδυνηρή εμπειρία για εμένα .

Ξαφνικά βρέθηκα στους 5 δρόμους. Μερικοί άντρες αυτοκτονούν γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση. Άλλοι καταλήγουν με νεύρα εναντίον της πρώην γυναίκας τους. Άλλοι θυσιάζουν χρόνια από την ευτυχία τους, με άπειρες δικαστικές διαμάχες, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν την επικοινωνία με τα παιδιά τους. Στην τέταρτη περίπτωση απλά τα παρατάς, γιατί θεωρείς ότι είναι αρκετά δύσκολο για το παιδί να βλέπει όλους αυτούς τους καυγάδες.

Σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω για αρκετό καιρό, και ταυτίστηκα με μερικές περιπτώσεις. Στο τέλος, κατέληξα να κόψω κάθε επικοινωνία με το παιδί μου, τα τελευταία δύο χρόνια.

Όταν ηρέμησα, προσπάθησα να επικοινωνήσω ξανά με την πρώην μου. Ήλπιζα ότι θα είχε ηρεμήσει και πως θα ήθελε να συνεργαστεί μαζί μου. Αλλά όχι, ήταν το ίδιο πικρόχολη και εκδικητική μαζί μου. Αντί να συζητήσουμε πράγματα και να τα βάλουμε σε μια σειρά, ήθελε να επικοινωνούμε μόνο γραπτώς. Αρνήθηκε να έχω οποιαδήποτε επικοινωνία με το παιδί, αν εκείνη δεν το ενέκρινε.

Μερικοί λένε ότι είναι ότι πιο έντιμο να πολεμάς, άσχετα από το αποτέλεσμα. ” Θα έκανα τα πάντα για τα παιδιά μου!” φωνάζουν. Ειλικρινά θεωρώ ότι αυτό το επιχείρημα είναι αφελές, και προέρχεται κυρίως από τη γυναικεία οπτική. Κάθε πατέρας που βλέπει τα παιδιά του ανά δεύτερο Σαββατοκύριακο, ξέρει πως νιώθεις όταν λες αντίο. Απλά συνηθίζεις να τα βλέπεις δίπλα σου, και μετά να φεύγουν. Είναι σαν να έχεις μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Ένας πόνος που δεν λέει να τελειώσει.

Όσοι δεν γνωρίζουν την κατάσταση με δείχνουν κατηγορηματικά, με κρίνουν και θεωρούν ότι είναι μια επιλογή, την οποία πήρα ελαφρά τη καρδία. Και όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν περνάει ούτε μια μέρα χωρίς να το σκεφτώ. Μερικές φορές βλέπω παιδιά στο δρόμο που μοιάζουν στο δικό μου, και μου είναι δύσκολο να μην καταρρεύσω. Άλλες δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους. Ακόμα και τα παπούτσια τους είναι ίδια. Δεν θέλω καν να βλέπω ταινίες που παίζουν παιδιά. Έπρεπε να κρύψω τις φωτογραφίες με το παιδί μου και να τις βάλω όλες σε ένα κουτί. Εκεί λοιπόν βρίσκονται και τα συναισθήματα μου τώρα. Σε ένα κουτί, πολύ καλά κρυμμένο, ώστε να προσπαθήσω να κάνω μια φυσιολογική ζωή. Και συνήθως πιάνει.

Πρόσφατα μίλησα στην πρώην μου. Ισχυρίζεται ότι το παιδί είναι πάρα πολύ καλά. Θεωρεί ότι το παιδί δεν με χρειάζεται, και πιστεύει ότι αν το δώ θα του κάνω κακό. Μου είπε ότι δεν του δίνει καν τα δώρα που στέλνω. Οπότε γιατί να προσπαθώ; Με ποιόν να διαφωνήσω; Ζεί με το παιδί και το μεγαλώνει μόνη της. Ότι θα μπορούσα να κάνω, μία φορά το μήνα ή και λιγότερο είναι μια απλή επίσκεψη – αυτό όμως δεν με κάνει γονιό – αλλά απλά περαστικό.

Είμαι σε απόγνωση, καθώς αρκετοί άνθρωποι και το δικαστήριο περιμένουν να γίνει το αδύνατο. Περιμένουν ο άντρας να ενδιαφέρεται, να είναι αφοσιωμένος, να είναι μέρος της ζωής του παιδιού, αλλά παρόλα αυτά κάνουν αδύνατη την επικοινωνία του με το παιδί του. Πως να δείχνεις ενδιαφέρον όταν δεν σου δίνουν καμία πληροφορία για την καθημερινότητα του παιδιού, όταν ακόμα και η πιο βασική επαφή είναι δύσκολη ή ακόμα και αδύνατη, όταν στην καλύτερη θα δείς το παιδί τέσσερις φορές το μήνα;

Σε μερικές περιπτώσεις, ο πατέρας θεωρείται η πηγή του εισοδήματος. Η μητέρα είναι ο “αληθινός γονιός” που πάντα παίρνει την επιμέλεια του παιδιού. Και όταν θα έχει το παιδί, είναι τελείως ελεύθερη από απειλές και συνέπειες. Ένα παιδί που έχει βιώσει το διαζύγιο, έχει πολλές πιθανότητες να φοβάται τη δέσμευση, καθώς έχει δεί τις συνέπειες της. Δεν θα εκπλαγώ αν περισσότεροι άντρες στο μέλλον, αποφύγουν το γάμο και τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες.

Προσωπικά, αρνούμαι τον εκβιασμό. Αρνούμαι να γίνω πατέρας του Σαββατοκύριακου από κάποιον δικαστή, δικηγόρο ή από τη μητέρα του. Αρνούμαι να ικετεύω να δω το παιδί μου, να ζητάω να βγώ μια φωτογραφία μαζί του, ή να ζητάω άδεια για να κάνω διακοπές μαζί του. Δεν θα έχουν πια άλλο από εμένα. Μια μέρα, θα μπορέσω να έχω επαφή μαζί του χωρίς να χρειάζεται να επικοινωνήσω μαζί της. Μέχρι τότε, σκοπεύω να συνεχίσω την ζωή μου.

Πηγή : http://www.wealthysinglemommy.com/