fbpx

“Γυναίκες, αφήστε μας να σας νταντεύουμε!”: Το υπέροχο γράμμα ενός μόνου μπαμπά

| 19 Σεπτεμβρίου 2016
ADVERTISEMENT

Είμαι ένθερμος θαυμαστής της σελίδας σας εδώ και πάνω από 2 χρόνια και διαβάζω σε βάθος πολλά από τα άρθρα σας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση εξ αρχής και εξακολουθεί να μου κάνει, είναι ότι ενώ δίνετε τη δυνατότητα να «μαλακώσει» η «επουλώσει» η όποια πληγή, οι αντιδράσεις μεγάλης μερίδας είναι σχεδόν πολεμικές! Αυτό που πιστεύω ότι στοχεύετε, είναι μέσα από διάφορες ιστορίες αλλά και επαγγελματικές συμβουλές να δημιουργήσετε τη βάση για ένα φόρουμ όπου ο καθένας θα μπορεί να βρει ένα καταφύγιο, η έστω ένα αποκούμπι με το οποίο θα μπορεί να ταυτιστεί με ένα κοινό που κατανοεί και συμπάσχει!

Διαβάζοντας τα σχόλια όμως εισπράττω το αντίθετο και μου έρχεται στο μυαλό η ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει»… με την έννοια είμαι θυμωμένος, βρίσκω και άλλους θυμωμένους, συμφωνούμε μεταξύ μας, άρα οι λόγοι για τους όποιους είμαστε θυμωμένοι είναι δικαιολογημένοι και αναλωνόμαστε στο να επιρρίπτουμε ευθύνες γιατί βεβαίως ποτέ δεν φταίμε εμείς! Και βεβαίως, όπου άντρας ίσον η απόλυτη καταστροφή!


ADVERTISEMENT

Εγώ λοιπόν σαν άντρας διαζευγμένος με 3 παιδιά (με πλήρη επικοινωνία και συνεπής υπεράνω των «τυπικών» υποχρεώσεων, σπεύδω να προσθέσω προτού με λιντσάρετε) είμαι μιας άλλης αντίληψης. Έχοντας κάνει επί σειρά ετών την αυτοκριτική μου, με το αντίστοιχο μαστίγωμα, κατέληξα ότι για ότι μου έχει συμβεί φταίω εγώ, πρωτίστως! Τι έχω κερδίσει με αυτό τον τρόπο; Στο να έχω επίγνωση γιατί έφτασα εκεί που έφτασα και το πιο σημαντικό, τι πρέπει να κάνω για να μην ξαναφτάσω! Εγώ για μένα, αλλά και για όποια μελλοντικά βρεθεί στη πορεία της ζωής μου.

Έχω καταλήξει λοιπόν πως ένας άντρας και μια γυναίκα δεν είναι απαραίτητο να σκέφτονται παρομοίως, δεν είναι απαραίτητο καν να συμφωνούν, είναι όμως απαραίτητο να κατανοούνε και συνεπώς να επικοινωνούν! Μάχες δεν μπορείς να δίνεις κάθε μέρα, κάπου θα πρέπει να επιμείνεις και κάποιες φορές να κάνεις πίσω! Δεν έχει να κάνει με παιχνίδι όπου χάνω-κερδίζεις. Εδώ τα πράγματα είναι συνειδητά. Εδώ ή κερδίζουμε και οι δυο ή χάνουμε και οι δυο! Η σχέση, όπως και όλα στη ζωή, είναι μια διαρκή διαπραγμάτευση! Και σε μια επιτυχημένη διαπραγμάτευση και τα δυο μέρη πάντα κερδίζουν! Δεν υπάρχει εγώ αλλά εμείς!

Μην ξεχνάμε κιόλας ότι είμαστε και σε μια εποχή επαναπροσδιορισμού ρόλων και αξιών. Εδώ και αιώνες, από την εποχή των σπηλαίων, οι άντρες προστάτευαν και φρόντιζαν για τις οικογένειές τους! Ήταν και παραμένει (σε λιγότερο βαθμό πλέον) βασικός ρόλος ύπαρξης του αντρικού φύλου. Είναι ριζωμένο στο dna μας, είναι ένστικτο! Ακόμα και βιολογικά, ο τρόπος που σκεφτόμαστε (δεξί vs αριστερό ημισφαίριο) συνηγορεί σε αυτό και όχι μόνο.


ADVERTISEMENT

Μέχρι και τη δεκαετία του 70 τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα!  Σήμερα, μετά την γυναικεία επανάσταση, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Ο άντρας, κατά κόρον σε έναν ουσιαστικά πιο μονοδιάστατο ρόλο, αυτόν του προστάτη και του κουβαλητή, προσπαθεί να κρατήσει τις πατροπαράδοτες αρχές. Μεγάλωσε με αυτό και συνεχίζει και το κουβαλάει (ίσως μόνο μέσα στο δικό του το κεφάλι)! Η γυναίκα από την άλλη, μεγάλωνε σαν ένα κοριτσάκι, που βοηθούσε την παραδοσιακή μαμά. Μέσα από την εξέλιξη της κοινωνίας η γυναίκα αντιμετώπισε νέες καταστάσεις… σχολείο, πανεπιστήμιο, ταξίδια, σχέσης, καριέρα, γάμος, μητρότητα, διαζύγιο. Μέσα από αυτές τις αλλαγές διεκδίκησε περισσότερες πρωτοβουλίες και χώρο που μέχρι σήμερα άνηκε στον άντρα!

Σίγουρα οι απαιτήσεις (μεγάλη κουβέντα και εδώ) της εποχής έχουν αναγκάσει και τους δυο σε μια μεταβολή ρόλων και αξιών. Το μεγάλο ερώτημα είναι, οι απαιτήσεις έφεραν την μεταβολή η μήπως αντίστροφα; Τι κερδήθηκε και τι χάθηκε στην πορεία; Και πως το ισοζύγιο αυτών έρχεται σήμερα να λογοδοτήσει σε αυτά που βιώνουμε; Πόσοι σήμερα παραμένουν εργένηδες, πόσοι τρομάζουν στην ιδέα του γάμου, πόσα διαζύγια, πόσοι αποκαλούμενοι «μαμάκηδες» κλπ;;;

Ξέρετε τι έχω ακούσει ανοίγοντας μια πόρτα αυτοκινήτου; «Μπορώ και μόνη μου»! Ξέρετε τι έχω ακούσει όταν τόλμησα και έβγαλα το πορτοφόλι θέλοντας να πληρώσω, εξηγώντας ότι αυτό θα με ευχαριστούσε; «Απαπαπα, θα τα πληρώσουμε μισά-μισά»! Μεγαλώνοντας τα δυο κορίτσια μου αυτό που τους λέω είναι να έχουν τη δουλειά τους, να μην φτάσουν να εξαρτώνται (επί της ουσίας) από κανέναν αλλά να μην δηλώνουν «ανεξάρτητες» και «αυτόνομες»! Η πολλή αυτονομία και ανεξαρτησία τελικά οδηγεί στην απομόνωση και στη μοναξιά… Αφήστε και εμάς λίγο να σας νταντεύουμε, να σας προστατεύουμε! Αφήστε και εμάς να νοιώθουμε χρήσιμοι! Όσοι από μας προσπαθούν ακόμα!

Φιλιά πολλά σε όλους!

Σπύρος

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο 
info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ