Μονογονεϊκή σχέση (ή ας το πούμε σχέση)

Το είχα γράψει στο προηγούμενο Post μου για την ας το πούμε σχέση. Μην με κατηγορήσετε ότι είμαι αρνητική και άλλα τέτοια. Απλώς είμαι ρεαλίστρια.

Έχει εδώ και ένα οκτάμηνο που έχω μια ας το πούμε σχέση – επιμένω όπως βλέπετε. Στην αρχή ήμασταν απλώς δυο φίλοι που είχαμε κοινές εμπειρίες και κάναμε απλώς παρέα. Η συνέχεια γνωστή μπλα μπλα μπλα ,το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς που λένε και καταλήξαμε μαζί.

Μέχρι εδώ ωραία. Αλλά για πείτε μου όμως πως ένας μονογονέας και στην δική μου περίπτωση ένας μονογονέας χωρίς βοήθεια από πουθενά, να μπορέσει να υποστηρίξει μια σχέση; Εγώ ερωτώ αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Το βασικό σε μια σχέση εκτός από το να ταιριάζεις κλπ κλπ είναι να μπορείς να ιδωθείς και με τον άλλον. Άντε στην αρχή κάποιες φορές το κατάφερα και βρεθήκαμε μόνοι. Η συνέχεια όμως μαύρη και άραχνη. Που να αφήσω τον μικρό για να βγω έστω και λίγο; Πουθενά. Και μην μου πείτε να βρω μια κοπέλα να κρατάει το παιδί γιατί στην δική μου την περίπτωση δεν παίζει αυτό το σενάριο. Μένω με τους δικούς μου και ειδικά ένας εξ αυτών απαγορεύει να μπει ξένος άνθρωπος στο σπίτι. Αλλά και να το κρατάνε όμως δεν γίνεται. «Δεν θα κάνω την νταντά εγώ για να τριγυρνάς εσύ»– τα σχόλια δικά σας.

Άλλη λύση θα ήταν να βρω μια κοπέλα να τον κρατάει στο σπίτι της. Για σκεφτείτε όμως τι θα έπρεπε να πηγαίνω στο σπίτι της κοπέλας κάθε φορά που θα ήθελα να βγω, από παιχνίδια, φαγητό, μια αλλαξιά τουλάχιστον. Κάθε φορά δηλαδή θα έπρεπε να κάνω μια μικρή μετακόμηση. Και μέχρι να συνηθίσει ο μικρός τον χώρο και την κοπέλα θα περνούσε και καιρός. Ας μην ξεχνάμε ότι  ο μικρός μου  μέχρι τώρα είχε τρομερή φοβία μην με χάσει λογικό αφού έχασε πολλά δικά του πρόσωπα μέσα σε λίγο διάστημα. Πρώτα ο μπαμπάς του και στην συνέχεια η οικογένεια του άντρα μου. Και μιλάμε για ένα τρίχρονο τώρα!

Και όλο το παραπάνω μεταφράζεται και σε χρήμα μην ξεχνιόμαστε.  Άρα η μοναδική λύση θα ήταν να κάθομαι στα αβγά μου όπως επιτάσσει και η κοινωνία και να κλαίω την μοίρα μου; Εδώ που τα λέμε θα ήταν μια λύση να κάθομαι στο σπίτι με το παιδί μου. Γιατί και για να βγει κάποιος χρειάζεται  διάθεση που τις περισσότερες φορές στην έχουν ρίξει στα τάρταρα οι «εξωγενείς» παρεμβάσεις και νουθεσίες αλλά και να μην είσαι εντελώς και κομματιασμένος από κούραση. Να έχεις το κουράγιο να φτιάξεις και λίγο το μαλλί , να σουλουπωθείς, να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να σου αρέσεις.

Και να που έρχεται μια αποφράδα βραδιά που επιτέλους δέχονται να κρατήσουν το παιδί και αναφωνείς ΖΉΤΩ ΤΟ ΈΘΝΟΣ. Στήνεις και τον άλλον στην γωνιά να περιμένει – τρόπος του λέγειν- αλλά επειδή δεν ξέρες τι ώρα θα καταφέρεις να τα τακτοποιήσεις όλα τον έχεις στο περίμενε. Και εκεί που είσαι έτοιμη να φύγεις γίνετε το μεγάλο μπαμ. Ξεκινάει η ψυχαγωγική εκπομπή πόσο γρήγορα μπορείς να σπάσεις τα νεύρα του άλλου , τσιτώνομαι εγώ, τσιτώνεται ο μικρός και φυσικά δεν βγαίνω.

Και έχεις το έτερον ήμισυ στην «γωνιά» να περιμένει και αντί να ακούσει στο τηλέφωνο «αγάπη μου ξεκινάω» ακούει  κλάμα από νεύρα. Σας περισσεύει κάτι από lexotanil να μου τα στείλετε μήπως;

Η λαϊκή ρήση λέει όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός……. Έτσι όπως πάει όμως θα ψάχνω τον γαμπρό με τα κιάλια .

*Η Black Velvet είναι guest blogger και τα λέει επίσης ωραία στο blog της εδώ και στη σελίδα της στο facebook, εδώ.