Η αγάπη φεύγει, όταν φεύγει ο θαυμασμός!

Σήμερα πήγα το παιδί μου, στη παιδική χαρά και συνάντησα μια παλιά δασκάλα του, μητέρα 4 παιδιών, το πιο μικρό 2 ετών. Έμεινα έκπληκτη όταν μου είπε πως είχε μόλις λίγους μήνες που είχε πάρει διαζύγιο και ο πρώην άντρας της είχε φύγει από το σπίτι. ΄Ήρεμα και αθόρυβα, μου είπε. Ομολογώ πως ζήλεψα. Όχι για τον χωρισμό της αλλά για το “ήρεμα και αθόρυβα” που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μου περίπτωση όταν πρέπει συχνά πυκνά να αντιμετωπίζω τον θυμό του και τον θυμό του παιδιού μας. Περνάει άραγε ποτέ αυτός ο θυμός;

Από την Άννα Παπαδοπούλου

Το πρώτο καιρό είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα με τον θυμό του παιδιού. Μέχρι και σήμερα δεν έχει φύγει εντελώς. Αυτό όμως που με πειράζει περισσότερο είναι τα “Δεν σε θέλω” ή “Δεν σ’ αγαπάω” μόνο παρουσία του μπαμπά του. Μπορεί δηλαδή να έχουμε γυρίσει από βόλτα, να παίζαμε, να γελάγαμε μόλις πρίν 2 λεπτά μαζί και αμέσως μόλις έρχεται ο μπαμπάς του, ξαφνικά τραβιέται και λέει “Δεν αγαπάω τη μαμά”, “Δεν τη θέλω”, “Η μαμά με βαράει”. Ο πρώην άντρας μου, άλλο που δεν θέλει. “Βαράς το παιδί;” λέει μπροστά του ή “Ορίστε, το παιδί λέει ότι δεν σε θέλει”. Και όλα αυτά, επειδή τόλμησα να φύγω από το γάμο. “Για άλλον” λέει εκείνος. “Για μένα” λέω εγώ.

Δεν τον κατηγορώ, ίσως κι εγώ στη θέση του να ήμουν το ίδιο θυμωμένη ή τόσο θυμωμένη με εμένα, που να έπρεπε οπωσδήποτε να το ξεφορτώνω στον άλλον για να μην τρελλαθώ. Θα ήθελα όμως το παιδί μας, να μας βλέπει έστω και τυπικά καλά μεταξύ μας. Να βλέπει τον μπαμπά του να με χαιρετάει όποτε έρχεται να τον πάρει και όχι να γυρίζει το κεφάλι. Να μας ακούει να μιλάμε στο τηλέφωνο σαν άνθρωποι και όχι σαν Ούγκανοι. Να ξέρω πως θα τον πάρω τηλέφωνο και δεν θα αρχίσω να ακούω πάλι για κάτι που δεν έκανα-δεν είπα-δεν έχω δίκιο. Και δεν είναι ο θυμός του αυτός καθαυτός που μ’ ενοχλεί. Είναι που ο θυμός του, μου φωνάζει “Δεν προσπάθησες να σώσεις το γάμο μας!”. Κι αυτό είναι άδικο και πέρα για πέρα αναληθές.

Προσπαθούσα για πάνω από δυο χρόνια να τον σώσω. Με πολύ μοναξιά, πόνο, φωνές και κλάματα. Με υποχωρήσεις, με σιωπή, με βουβές γιορτές χωρίς γιορτές. Μάτωσα. Όχι για το παιδί, για μένα. Για μας. Είχαμε μια μεγάλη ιστορία, αγαπηθήκαμε πολύ, δεν ήθελα να το αφήσω έτσι. Δυστυχώς όμως, όταν τα προβλήματα υπάρχουν από πρίν κάν γίνετε γονείς, έρχονται και ριζώνουν και προστίθενται στα επόμενα. Υπέμενα. Τις βρισιές, τις φωνές, τα ατελείωτα κατηγορώ, τη μηδενική κοινωνική ζωή που εκείνος επέλεξε για εμάς, την παντελή έλλειψη θαυμασμού και στήριξης για μένα, τη δουλειά μου, τις επιλογές μου, όσα ήθελα και αγαπούσα. Πάντα μα πάντα θα έβρισκε ευκαιρία να με μειώσει κι όμως το δεχόμουν ελπίζοντας πως θα άλλαζε και προσπαθώντας να γίνομαι όλο και καλύτερη μήπως μια μέρα μου το αναγνωρίσει. Κι όσο καλύτερη γινόμουν, τόσο θύμωνε.

Γιατί όταν προσπαθείς να κάνεις τον άλλον να αναγνωρίσει όσα θα έπρεπε από μόνος του, το πράγμα είναι τελειωμένο. Το ζήτημα είναι να θαυμάζεις τον άνθρωπό σου χωρίς να προσπαθεί, χωρίς καν να τα καταφέρνει. Το ζήτημα είναι να θαυμάζεις τον άνθρωπό σου, επειδή είναι αυτός. Γιατί η αγάπη φεύγει, όταν φεύγει ο θαυμασμός!

Κάπως έτσι ξύπνησα ένα πρωί με όλα μέσα μου σπασμένα. Φαινόταν ένα πρωϊνό σαν όλα τα άλλα, όμως εγώ ήμουν μια άλλη πια. Έφτιαξα καφέ, έκατσα στο γραφείο μου και είπα στον εαυτό μου “Θέλω να χωρίσω”. Το είχα πεί πολλές φορές , χρόνια πρίν, μα πρώτη φορά το εννοούσα. Πέρασα δύσκολα, πολλές εντάσεις, φασαρίες, καυγάδες, παρεμβάσεις μέχρι να το δεχτεί, αλλά είμαι καλύτερα. Πολύ καλύτερα από τη περσινή Ανάσταση που τέτοια εποχή, μετά από ακόμη έναν καυγά, παρακαλούσα να ήταν η τελευταία μου, μαζί του.

Δεν πίστευα ποτέ πως θα ‘ρχονταν η μέρα που θα τον έβλεπα και δεν θα ένιωθα τίποτα. Σαν να μην μου ήταν τίποτα ποτέ. Κι όμως έφτασε και φταίω κι εγώ γι’ αυτό. Φταίω που έβλεπα όλα τα σημάδια και τα αγνοούσα επειδή κόλλησα σ’ αυτό το ρημάδι το “δεν μπορεί, θ’ αλλάξει!”.

Ελπίζω μια μέρα να του περάσει ο θυμός για να σταματήσει να τον μεταφέρει ασυναίσθητα και στο παιδί.
Ελπίζω μια μέρα να έρθει στα γενέθλια του παιδιού μας και να γελάμε και να σβήνουμε τα κεράκια του και όλα όσα περνάμε τώρα να είναι παρελθόν.
Ελπίζω μια μέρα να μπορώ να του μιλάω χωρίς να μου ανεβαίνει η πίεση.
Ελπίζω μια μέρα να καταλάβει πως δεν είμαι εγώ η κακιά κι εκείνος ο καλός. Πως κάπου έσφαλε κι αυτός!

Δεν με νοιάζει που δεν μπόρεσα να κερδίσω τον θαυμασμό του.
Με νοιάζει που έστω και για μια στιγμή πίστεψα πως δεν τον άξιζα!