Επιλογές καταστροφές

Τα προβλήματα συνεχίζονται χωρίς σταματημό. Εκεί που λες ότι έχουν κάπως ηρεμήσει τα πράγματα και ηρεμεί και λίγο το κεφάλι σου τσουπ ακόμα ένα πρόβλημα.

Μένω με δυο γονείς υπερήλικες με προβλήματα υγείας ο ένας και ένα παιδάκι του οποίου η ανασφάλεια χτυπάει κόκκινο λόγω του χαμού του μπαμπά μας. Δυστυχώς δεν έχω αδέρφια και όλο το βάρος πέφτει σε μένα.

Σημειώνω ότι δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις με τους γονείς μου και είναι σαν να είμαστε εντελώς ξεχωριστές οικογένειες, όσο γίνεται εφόσον συγκατοικούμε.

Ήρθε η μαύρη αυτή ώρα που ο ένας αρχίζει και χρειάζεται περισσότερη φροντίδα κοινώς θέλει έναν άνθρωπο συνεχώς να είναι μαζί του , να τον επιβλέπει , να του δίνει τα φάρμακα , να προσέχει την διατροφή του και επίσης και παραπάνω ιατρική φροντίδα.

Όλοι το έχουν δεδομένο ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είμαι εγώ. Γιατί είναι γονείς μου και πρέπει να τους γηροκομήσω και άλλα τέτοια ευτράπελα – για μένα ευτράπελα. Και είναι ευτράπελα για να μην πω κάτι παραπάνω και παρεξηγηθώ περισσότερο, γιατί δεν έχω ούτε τον χρόνο , ούτε την διάθεση, ούτε και το κουράγιο για να κάνω τον γηροκόμο.

Μα θα μου πείτε είναι γονείς σου και έχεις υποχρέωση. Και εγώ απαντάω πως είμαι παιδί τους και είχαν και αυτοί υποχρέωση να είναι δίπλα μου στην χειρότερη φάση της ζωή μου και να με στηρίξουν δεν κάνω καν αναφορά για τα πριν του θανάτου του άντρα μου είναι άλλη πονεμένη ιστορία. Αλλά δεν το κάνανε. Το μόνο που κάνανε ήταν να συνεχίσουν την ζωή τους χωρίς να σκέφτονται το παιδί τους δηλαδή εμένα. Δεν με στήριξαν , δεν με βοήθησαν δεν με ρώτησαν ούτε μια φορά αν είμαι καλά και αν έχω ανάγκη από κάτι. Αντιθέτως ο ένας μου τόνιζε σε κάθε ευκαιρία ότι μένω στο σπίτι του και με απειλούσε ότι αν κάνω το λάθος να φύγω από το σπίτι η πόρτα του σπιτιού έχει κλείσει για πάντα για μένα και τον μικρό. Ο άλλος ασχολιόταν με τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα και να τρέχουμε να βοηθήσουμε όλους τους άλλους που έχουν ανάγκη και όλα τα υπόλοιπα πέρα βρέχει. Και όταν έπεσα εγώ στο κρεβάτι ούτε ένα ποτήρι νερό δεν μου έφεραν στην κυριολεξία.

Και εγώ τώρα αυτούς τους ανθρώπους που έχουν την ταμπέλα «γονείς» γιατί μόνο την ταμπέλα έχουν ,πρέπει να τους γηροκομήσω. Να μου δώσετε έναν καλό λόγο!

Από την άλλη ο μικρός μου μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον με φωνές και καυγάδες. Είναι προσκολλημένος επάνω μου και αυτό βέβαια γιατί δεν τον αφήνω και καθόλου με τους παππούδες γιατί και δεν μπορούν και δεν είναι και πολύ δεκτικοί να τον κρατάνε και ο ίδιος δεν θέλει. Από την μεριά του άντρα μου δεν έχω πλέον καμιά επαφή γιατί είμαι επιθετική όπως άκουσα και λέω λίγο πιο ωμά τα πράγματά δηλαδή δεν χρυσώνω το χάπι σε κανέναν. Είχαν συνηθίσει σε «άλλου» είδους μεταχείριση .

Και μέσα σε όλη αυτή την τρέλα εγώ πρέπει να στέκομαι στα πόδια μου, να μεγαλώνω ένα παιδί μόνη μου και να προσπαθώ να κάνω σχέδια για το μέλλον για να μην τρελαθώ.  Γιατί δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι μόνο αυτά τα σκατά που ζω υπάρχουν. Πρέπει να υπάρχει και κάτι καλύτερο.

Επιλογή μου είναι να ονειρεύομαι. Επιλογή μου είναι να έχω σαν πρώτη προτεραιότητά μου το παιδί μου και να φροντίζω για αυτό. Επιλογή μου είναι να βοηθάω όσο μπορώ αυτούς που με βοήθησαν και επιλογή μου είναι να μην δίνω και πολύ σημασία σε όσους δεν με στήριξαν και δεν με βοήθησαν.

Η ζωή είναι θέμα επιλογών. Υπάρχουν πάντα επιλογές άλλες πιο δύσκολες και άλλες πιο εύκολες. Εμείς αποφασίζουμε τι θα επιλέξουμε.

Επιλογή μου είναι να είμαι σκληρή. Δεν το θέλω αλλά δεν υπάρχει και άλλος τρόπος να συνεχίζω όρθια και να πορεύομαι. Εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει επιλογή γιατί έχω ένα παιδί που εξαρτιέται από μένα και είμαι υποχρεωμένη να τα βγάζω πέρα με όλους και όλα.

Ας κατηγορηθώ λοιπόν για την σκληρότητά μου . Επιλογή μου είναι να πορεύομαι έτσι και επιλογή των άλλων είναι να βγάζουν απλώς συμπεράσματα. Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε!

*Η Black Velvet είναι guest blogger και τα λέει επίσης ωραία στο blog της εδώ και στη σελίδα της στο facebook, εδώ.